
23η ΜΑΙΟΥ 2011, ημέρα Δευτέρα
Αυτό το ανατριχιαστικό σύνθημα διάβασα πριν λίγες μέρες, γραμμένο με μαύρα χοντρά κεφαλαία γράμματα σ’ ενα τοίχο της Αθήνας, στα Προπύλαια αν θυμάμαι καλά.
Περαστικός με το αυτοκίνητο αργά το απόγευμα, κουρασμένος από τη δουλειά, «σφαγμένος» ψυχικά από τα δελτία των ειδήσεων, κόλλησε το μάτι μου πάνω στον τοίχο και ένιωσα μια γροθιά να με χτυπάει στο στομάχι...
Μάιος λέει το ημερολόγιο. Μάιος ... 48 χρόνια μετά! Ποιό Παρίσι σήμερα ... ποιά όνειρα, ποιές ελπίδες, ποιά οράματα, ποιός σήμερα θα ξαναφωνάξει το εμπνευσμένο σύνθημα: «θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα», ή «μη μ’ απελευθερώσετε, θα φροντίσω εγώ γι αυτό» ή το υπέροχο: «το δικό μας μέλλον θα έχει όσα του δώσουμε εμείς σήμερα»!
Ποιός τα θυμάται ... λέμε τώρα, κύριε Θόδωρε για παράδειγμα!
Μάιος ... 1968 ... δεν σας λέει τίποτα πια?
Τόσο πολύ χαθήκαμε μέσα στην ψευδαίσθηση της βολής μας?Ξυπνήστε!
Από τον καναπέ και την οθόνη του υπολογιστή, κάνοντας ... αντίσταση με μηνυματάκια και τραγουδάκια στο facebook περιμένετε να αλλάξει κάτι στον έρμο τόπο?
Αν δε βγούμε στους δρόμους, αν δεν ακουστεί η φωνή μας, η οργή μας και η αγανάκτησή μας τίποτα δεν μορεί να αλλάξει! Ξυπνήστε και..