Τα σκυλιά του ναζισμού και η μπριζόλα της δημοκρατίας

Στην περίοδο των δύο-τριών αυτών χρόνων, ανακαλύπτει σιγά-σιγά και ο πλέον καλόπιστος, ότι ο κοινοβουλευτισμός, η αστική δημοκρατία και ο “υγιής” καπιταλισμός, λειτουργούν σαν βιτρίνα κοινωνικής ευημερίας, μόνο όσο ρέει το χρήμα και το στομάχι είναι γεμάτο. Στα ζόρικα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία υποχωρεί, αφήνοντας να φανούν τα δόντια μίας αστικής ολιγαρχίας που είναι πάντα εκεί να εξουσιάζει με κάθε δυνατό μέσο και τρόπο. Κι όσο βαθαίνει η κρίση τόσο αγριεύουν οι ολιγάρχες και ολοένα και περισσότερες εφεδρείες τους πετούν στην μάχη για τη διατήρηση της εξουσίας. Μόνο που τίποτε δεν είναι καινούριο και καμία από τις εξελίξεις δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει όποιον έχει μία στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, όχι από το 2010 και μετά, αλλά την πραγματικότητα δεκαετιών.
Όλα εκεί ήταν. Και οι δολοφόνοι “Περίανδροι”. Και οι νεοναζιστικές συμμορίες της Χρυσής Αυγής. Και τα ρατσιστικά συνθήματα..

Ωμή παρέμβαση του υπουργείου Περιβάλλοντος υπέρ της «Ελληνικός Χρυσός»

Η καταγγελία των κατοίκων, η διάψευση του Υ.Π.Ε.Κ.Α. και η αλήθεια 

Συναγερμό σήμαναν οι κάτοικοι της Β. Χαλκιδικής τις προηγούμενες μέρες, μπροστά στην απειλή να κοπούν περίπου 4.000 στρ. στο δάσος των Σκουριών, ολόκληρη δηλαδή η έκταση που έχει παραχωρηθεί στην εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», προκειμένου να κατασκευαστεί εκεί ανοιχτό ορυχείο χρυσού. Οι κάτοικοι κατήγγειλαν ότι το Υπ. Περιβάλλοντος, με κατεπείγον έγγραφό του στις 10/10/12, έδινε εντολή στο αρμόδιο Δασαρχείο Αρναίας να προχωρήσει άμεσα στη σύναψη του σχετικού «Πρωτόκολλου εγκατάστασης και υλοτομίας» με την εταιρεία!
Αυτό θα σήμαινε μια τεράστια καταστροφή, καθώς το δάσος των Σκουριών θεωρείται ανεκτίμητης οικολογικής αξίας, με δέντρα ζωής εκατοντάδων ετών! Θα σηματοδοτούσε δε και τον υπερβάλλοντα ζήλο του Υπουργείου να προχωρήσει το έργο, τη στιγμή που ακόμα εκκρεμεί η οριστική έγκρισή του από το Συμβούλιο της Επικρατείας...

Δικτατορία ή επανάσταση;

 του Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα φτάνουν στο αδιέξοδο που ζούμε τις τελευταίες ημέρες. Το θέατρο του παραλόγου με την τρόικα και τους δανειστές που απαιτούν τη λήψη μέτρων τα οποία δεν οδηγούν πουθενά έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Κάθε φορά γίνεται επίκληση του κινδύνου της καταστροφής, τα μέτρα υιοθετούνται, η οικονομία βυθίζεται βαθύτερα στο αδιέξοδο, μεγαλώνει το τμήμα της κοινωνίας που καταλήγει στην απόγνωση και οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τα πράγματα «καίγονται» για να δώσουν τη θέση τους στους επόμενους.
Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα δείχνουν να φτάνουν σε κάποια κρίσιμα όρια. Αρχίζει να γίνεται αισθητή η αποδόμηση βασικών τομέων που συγκροτούν μια κοινωνία..