Με τον Τάκη και τον Πάσχο, με την Σώτη και με τ' άλλα τα παιδιά

Σπάνιες είναι οι φορές που ασχολούμαι με κάποιον “αρθρογράφο γνώμης” σε αυτό το μπλογκ για κάτι που έχει πει ή γράψει και δεν έχει σχέση με επιτηδευμένη παραπληροφόρηση, όπως εδώ.
Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων οι οποίοι μέχρι πρότινος δρούσαν σε ένα θολό περιθώριο, ώσπου τα πράγματα στράβωσαν και αναγκάστηκαν να βγουν με φόρα προς τα μπρος για να καλύψουν το χαμένο έδαφος.
Άνθρωποι σαν τον Τάκη Μίχα ή τον Πάσχο Μανδραβέλη ή την Σώτη Τριανταφύλλου -και πολλούς ακόμη που δηλώνουν ένα κράμα "μη-δημοσιογράφου"/αρθρογράφου γνώμης- βρίσκονται καθημερινά στα στόματα πολλών. Τις περισσότερες φορές για κακό σκοπό, με στόχο να τους βρίσουν ή να τους χλευάσουν.

Εγώ αγαπώ τον Τάκη Μίχα. Και τον Πάσχο Μανδραβέλη. Και την Σώτη Τριανταφύλλου. Κι όλη την υπόλοιπη παρέα τους.
Τους αγαπώ γιατί μέρα με τη μέρα ξεβρακώνουν το ίδιο τους το συνάφι. Τους αγαπώ τόσο, που εύχομαι να μην βρεθεί ποτέ κανείς που θα τους πάρει τα πληκτρολόγια από τα χέρια.
Οι άνθρωποι αυτοί -όχι μόνο οι τρεις, αλλά και πολλοί ακόμη όμοιοι τους- ανήκουν σε μια ιδιαίτερη..

Για το αυτονόητο...

Χρειάστηκε να περάσουν 37 μέρες απεργίας πείνας για να απαντήσει το κατασταλτικό -όχι δικαστικό- σύστημα στην έκκληση ενός ανθρώπου για δίκαιη και όχι χαριστική μεταχείριση.
Μετά από 31 μήνες φυλάκισης χωρίς δίκη, ο Κώστας Σακκάς κλήθηκε να πληρώσει 30.000€ για να πιστοποιηθεί αυτό που σε κάθε ελεύθερη κοινωνία θεωρείται αυτονόητο: η ισότητα απέναντι στο νόμο. Η δικαιοσύνη.
Η ιστορία του Κώστα Σακκά έκανε το γύρο του κόσμου. Από τα social media και τις σελίδες των New York Times ως την ανακοίνωση της απαγόρευσης στους Γιατρούς του Κόσμου να τον επισκεφτούν, ο πλανήτης έμαθε ότι η Ελλάδα έχει πάψει εδώ και καιρό να αποτελεί αυτό που λέμε...