Τον κόσμο της Αριστεράς απασχόλησε πολύ το λουκέτο που έβαλε το ΚΚΕ στον τηλεοπτικό του σταθμό, τον «902 Τν». Είκοσι χρόνια μετά τη δημιουργία του, το κομμουνιστικό κόμμα κατέβασε τον πομπό και σε μια μακροσκελή ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου, χρησιμοποιώντας όλα τα επιχειρήματα της μνημονιακής προπαγανδιστικής μηχανής περί οικονομικής κρίσης, εσόδων, διαφημίσεων και επιδοτήσεων, παραθέτει την ήττα του. Στη διαχείριση ενός δυναμικού Μέσου που θα μπορούσε να δράσει προπαγανδιστικά, στον αντίποδα της ολοκληρωτικής δικτατορικής κατασκευής υπηκόων στη μνημονιακή Ελλάδα.
Σαφώς και είναι δικαίωμα του ΚΚΕ να βάλει λουκέτο στο τηλεοπτικό κανάλι του. Δικό του ήταν εξάλλου. Δικές του οι αποφάσεις, δικές του οι ευθύνες. Άλλο τόσο δικαίωμα των πολιτών, στους οποίους απευθυνόταν μαζικά (ή θα μπορούσε δυνητικά να απευθυνθεί μαζικά) να κρίνουν την επιλογή του.
Η γράφουσα είχε καταθέσει λίγο πριν τον 15Αύγουστο μια ιδέα για τη δημιουργία του «902 στα Κόκκινα». Εν ολίγοις κεντρικός άξονας ήταν να παραμείνει ενεργή η δημόσια συχνότητα που δόθηκε πριν 20 χρόνια( 1993) στο ΚΚΕ από το κράτος κι αφού..το κόμμα δεν μπορούσε να στηρίξει οικονομικά τη λειτουργία του, να γίνει σύμπραξη (ούτε συνεταιρισμός, ούτε ενοποίηση, ούτε απορρόφηση) όλης της Αριστεράς, των πολιτικών κομμάτων της αρχικά, για να κρατηθεί σε λειτουργία και ζωή. Η ανάλυση του μοντέλου ελάχιστη σημασία έχει. θεωρώ πως άλλοι, πιο έμπειροι και γνώστες μπορούσαν να επεκτείνουν το συλλογισμό και από την ιδέα να προκύψει δράση. Τι άλλο είναι εξάλλου ένα Μέσο Ενημέρωσης για τους κομμουνιστές (και για τους καπιταλιστές εδώ που τα λέμε) εκτός από «συλλογικό προπαγανδιστή και οργανωτή» της δράσης τους, όπως έγραφε ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε»;
Το θύμισε εύστοχα μετά την ανακοίνωση λουκέτου του «902 τν» το site anemosnaftilos.wordpress.com Η πρόταση για τη δημιουργία μιας αριστερής τηλεόρασης δέχθηκε σφοδρή αμφισβήτηση, καλοπροαίρετης έως και στα όρια της προσωπικής προσβολής, θεωρώ γελοίο να μπω στη συζήτηση αν υπάρχει πρόθεση πίσω από την πρόταση αυτή. Το μέλημα, η ανάγκη, η απαίτηση των καιρών-το ακούμε, το μυρίζουμε, το νιώθουμε σε κάθε συζήτηση στους δρόμους της δράσης και του κινήματος- είναι να υπάρξει, να λειτουργήσει ένας τηλεοπτικός σταθμός που να αντιμάχεται με όρους τηλεόρασης, το κεντρικό προπαγανδιστικό μήνυμα των κυρίαρχων Μέσων. Να φωνάζει για την κοινωνία. Είναι τόσο απλό. Ο λαός δεν έχει φωνή. Φιμώνεται, δένεται πισθάγκωνα στην πολυθρόνα του, συνδεδεμένος στον εγκέφαλο με τα εκπεμπόμενα από τηλεοράσεως, μηνύματα.
Πιο δυνατά αισθάνονται την ανάγκη αυτή όσοι έχουν αποσυνδεθεί από την καταναγκαστική τηλεοπτική ενημέρωση, δείγμα ότι θες δεν θες, συμφωνείς δεν συμφωνείς, το «μήνυμα» η τηλεόραση το περνάει στον εγκέφαλο.
Γεγονός είναι ότι η ύπαρξη μιας δημόσιας ελεύθερης συχνότητας για ένα σταθμό της Αριστεράς θα ήταν το πρώτο βήμα. Και στο πεδίο της κατοχής τηλεοπτικών συχνοτήτων, οι εξελίξεις είναι αρνητικές για την ελευθερία του λόγου και της ενημέρωσης. Οι συχνότητες δεν παραχωρούνται πια, αλλά πωλούνται σε «πακέτο» - ψηφιακοί δίαυλοι, πολυπλέκτες σύμφωνα με τη νέα ορολογία- σε παρόχους δικτύου και αυτοί με τη σειρά τους θα νοικιάζουν τη χωρητικότητα του ψηφιακού δίαυλου που απαιτείται στους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Οι επικυρίαρχοι των Media προνόησαν ήδη με τη δική τους σύμπραξη, ξεπερνώντας ανταγωνιστικά τους κωλύματα και αντιπάθειες, και δημιούργησαν κοινή πλατφόρμα. Το δικό τους πάροχο δικτύου που θα πάρει τους ψηφιακούς διαύλους. Η προΰπαρξη ελεύθερης τηλεοπτικής συχνότητας από ένα πολιτικό κόμμα πρόσφερε τη δυνατότητα να απαιτηθεί η μεταφορά του σε ψηφιακή συχνότητα.
Μπορεί πλέον η Αριστερά χωρίς τηλεοπτική ελεύθερη συχνότητα να συζητήσει και να εγκυμονήσει σχέδιο για τη λειτουργία ενός τηλεοπτικού καναλιού στην ψηφιακή εποχή; Θέλω να πιστεύω πως η απάντηση είναι θετική. Το περιεχόμενο, όπως αρεσκόμαστε να λέμε, υπάρχει ήδη διάσπαρτο και αταξινόμητο. Οργάνωση, σχέδιο, μοντέλο λειτουργίας και λίγη από την ανεμελιά του ρίσκου χρειάζεται.
-Δρόμος της Αριστεράς
No comments:
Post a Comment