Αισχρή επικοινωνιακή λογική

Από χτες τριγυριζουν στο μυαλό μου οι φωτογραφίες του Μητσοτάκη από την έκθεση του Μπεχρακη στο ΚΠΙΣΝ. Όχι μόνο για την αισχρή επικοινωνιακη λογική τους. Αισχρή τόσο με την έννοια της "κακής", όσο και με την έννοια της "ανηθικης".
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται από την επικοινωνιακη ομάδα του Μητσοτάκη να αποστασιοποιηθει από την ίδια του την κυβέρνηση. Είναι κομβική πολιτική επιλογή και φαίνεται και στον νομοσχέδιο για το επιτελικό κράτος. Ο Μητσοτάκης είναι αυτόνομος και καθόλου πολιτικά υπολογος για τα στελέχη του, όχι όπως ήταν ο Τσιπρας υπολογος για τα δικά του. Δεν είναι υπολογος για τον Πλευρη που έλεγε ότι πρέπει να κάνουμε αβιωτη τη ζωή στους λαθρομετανάστες, ούτε τον Βρουτση που έκοψε την δυνατότητα περίθαλψης σε πρόσφυγες.

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Φωνάζω χρόνια για την μετάλλαξη του..
κοινού, που έχει επιφέρει τις τελευταίες δεκαετίες η αλλαγή του παιχνιδιού στον πολιτισμό. Πώς, και με την εμπλοκή των Ιδρυμάτων, το κοινό έχει μεταλλαχθεί από αποδέκτη και συνομιλητή του έργου τέχνης σε καταναλωτή. Πόσο επηρεάζει την ίδια την κοινωνία η λογική του διαρκούς στρογγυλεματος. Μια λογική που αποϊδεολογικοποιει την Τέχνη, αποσπώντας την από τις συνθήκες που την γέννησαν. Έτσι αυτή γίνεται μέρος της εικόνας μας, αλλά αδυνατεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, να επιδράσει πάνω στη σχέση μας με αυτόν. Αυτή η "τουριστική" σχέση με την Τέχνη της Λούμπεν Αριστείας διαχέεται με δηλητηριώδη τρόπο στην κοινωνία.
Για να το πω απλά, αν βλέποντας έστω και μια φωτογραφία του Μπεχρακη δεν σου έρχεται να αποπεμψεις από το πολιτικό σου περιβάλλον τον Βρουτση και τον Πλευρη, αντίθετα στέκεσαι να φωτογραφηθείς, δεν έχεις καταλάβει απολύτως τίποτα, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ένας χυδαίος πολιτικαντης.

Mαργαρίτα Συγκενιώτου / fb