(για μία μέρα έστω) και πυροδότησαν έναν πρωτοφανούς έκτασης δημόσιο διάλογο σχετικά με την πράξη τους, τα κίνητρα τους και το τι πραγματικά συμβολίζουν αυτές οι παρελάσεις, ποιους πραγματικά τιμούν, τι είδους συμφέροντα εξυπηρετούν και πώς φανατίζουν τη νεολαία.
Μας δίχασαν τα κορίτσια, ναι, αλλά χωρίς να ασκήσουν την παραμικρή βία και -κυρίως- χωρίς να είναι η πλευρά της βαθιάς συντήρησης εκείνη που είχε την πρωτοβουλία κινήσεων. Σε όλες τις άλλες πρόσφατες περιπτώσεις μαζικής συμμετοχής της κοινωνίας σε δημόσια αντιπαράθεση που μπορώ να θυμηθώ (τη δολοφονία του Ζακ, τα συλλαλητήρια των "μακεδονομάχων", τα εκατοντάδες κρούσματα ρατσιστικού λόγου και βίας, τη σύλληψη ανηλίκων που έβλεπαν στο σινεμά τον Τζόκερ, κλπ), το στρατόπεδο της (ακρο)δεξιάς ήταν εκείνο που έδρασε, και το αντίπαλο στρατόπεδο εκείνο που αντέδρασε. Συνήθως αναλαμβάνοντας να παίξει το ρόλο του θύματος κιόλας. Όχι αυτή τη φορά όμως. Και όχι με τους όρους που έχουμε συνηθίσει σ' αυτή τη χώρα, που ολοένα και περισσότερο μυρίζει μούχλα και θάνατο.
Αν τα "ακούρδιστα στρατιωτάκια" είχαν ακολουθήσει την κινηματική πεπατημένη και είχαν εκδόσει ένα μακροσκελές και ξύλινο μανιφέστο που στηλιτεύει τον εθνικισμό και αναλύει τις διασυνδέσεις του με τον καπιταλισμό, κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι ότι υπάρχουν. Αν ήταν τίποτα "αντάρτες πόλης" και είχαν κάνει τσαμπουκαλεμένο ντου για να ξεδιπλώσουν πανό ή να πετάξουν τρικάκια και μπογιές, ελάχιστοι από εμάς θα έπαιρναν το μέρος τους ή θα έμπαιναν στον κόπο να σχολιάσουν την παρέμβαση τους. Έτσι όμως όπως έκαναν αυτό που έκαναν, κατάφεραν να πετύχουν μεγαλύτερο πλήγμα στην ακροδεξιά σοβαροφάνεια από αυτά που έχουν πετύχει όλες οι αντιφασιστικές και αντικαπιταλιστικές πορείες μαζί. Οι οποίες -είτε μας αρέσει είτε όχι- απευθύνονται σε ένα σχετικά περιορισμένο κοινό και δεν δείχνουν να νοιάζονται καν να προσεγγίσουν κάποιον παραέξω. Με ολέθρια αποτελέσματα.
Και τι θέλεις ρε φίλε; Να οργανώνουν τα αριστερά κόμματα και οι αναρχικές συλλογικότητες τέτοια καραγκιοζιλίκια; Να προσεγγίσουμε τις μάζες περπατώντας σαν παρτσακλά; Όχι, απλά να διεκδικήσει και πάλι η φαντασία την εξουσία, αντί να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ότι με ντουντούκες και συνθήματα του περασμένου αιώνα θα ανατρέψουμε διαπλεκόμενα κατεστημένα και θα επηρεάσουμε συνειδήσεις. Πετάξτε όλα αυτά που θεωρείτε επαναστατικά στα σκουπίδια λοιπόν, γιατί μόνο επαναστατικά δεν είναι πια. Και μη φοβάστε ότι απαιτούνται τεράστια κεφάλαια και οπαδικοί στρατοί για να αμφισβητηθεί η επικοινωνιακή παντοκρατορία της δεξιάς. Το μόνο που χρειάστηκαν οι κοπέλες ήταν δέκα άσπρα πουκάμισα και μια σημαία. Αυτό το κωμικά αδέξιο βήμα των κοριτσιών που τόλμησαν να χλευάσουν την υπερσυντηρητική εξουσία μέσα στο σπιτάκι της είναι η πιο θαρραλέα κινηματική παρέμβαση που έχουμε δει στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Είναι τελείως αδιάφορο το αν θα έχει κάποια συνέχεια ή αν έχει να προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που μετράει είναι ότι άνοιξε μια ρωγμή σε ένα κυρίαρχο και καλά θωρακισμένο αφήγημα που επί 4,5 χρόνια η "ριζοσπαστική" αριστερή διακυβέρνηση δεν κατάφερε να ξύσει καν τη μπογιά του. Ίσως γιατί δεν είχε καμία πρόθεση να το κάνει. Ή γιατί δεν γνώριζε (και εξακολουθεί να μη γνωρίζει απ' ό,τι φαίνεται) ότι οι απόπειρες να αλλάξει κανείς τις ισορροπίες σε μια κοινωνία χωρίς να προκαλέσει επικοινωνιακό σοκ είναι καταδικασμένες να τις καταπιεί το μαύρο σκοτάδι.
Elikas Helix / Mπλόγκερ / fb
No comments:
Post a Comment