Προσωπικά δεν είμαι από αυτούς που συμμερίζονται τον θαυμασμό για ολόκληρη την.. πολιτεία του Mανώλη Γλέζου. Από την άλλη, η πράξη για την οποία κυρίως τιμάται ο Γλέζος, υποτίθεται ότι δεν «διχάζει» τις παρατάξεις -θεωρητικά τουλάχιστον, με εξαίρεση κάτι σκουπίδια όλες είναι εναντίον της ναζιστικής κατοχής.
Επίσης, η Ελλάδα είναι γεμάτη με δρόμος και πλατείες που ονομάζονται Κ, Καραμανλή, Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκη, Γ. Παπανδρέου ή Ελ. Βενιζέλου, ανδρών που όπως και να το κάνουμε δεν υπήρξαν διαπαραταξιακοί πολιτικοί (με εξαίρεση ίσως τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά όχι για καλό λόγο).
Τέλος, στο Παρίσι όπου ζούσα καμιά 10αριά χρόνια υπήρχαν μεταξύ άλλων το λύκειο Λουίζ Μισέλ (η οποία δεν άνηκε ακριβώς σε «παράταξη», ήταν σκληρή αναρχική, τόσο σκληρή ας πούμε που τα σύγχρονα αναρχικά κινήματα της ασκούν κριτική από μετριοπαθέστερες θέσεις) και λύκειο Ογκίστ Μπλανκί, ο οποίος ήταν εκδότης της εφημερίδας «Ούτε θεός ούτε αφέντης» και κατά τη διάρκεια της Κομμούνας του Παρισιού εξέφρασε τις πιο ακραίες θέσεις σχετικά με την αναγκαιότητα της κοινωνικής βίας. Αμφότεροι δίχασαν στην εποχή τους τη γαλλική κοινωνία σε απερίγραπτο βαθμό, κάτι που οι Γάλλοι θεωρούν μάλλον χρήσιμο (και σίγουρα αναπόφευκτο) ιστορικά.
Με αυτή την ευκαιρία, ενισχύω λίγο ακόμα την πεποίθησή μου, ότι ο μέσος Έλληνας που πουλάει μετριοπάθεια και ουδετερότητα, το κάνει στην πραγματικότητα στο όνομα της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης, διατηρεί ακέραια την ενοχική του αγάπη για το κράτος των ταγματασφαλιτών και ενώ πουλάει ευρωπαϊσμό και δυτική κανονικότητα είναι στην πράξη ένας ακαλλιέργητος όσο και ανίδεος βλάχος, που η αριστεία που καταλαβαίνει είναι ένα αυτοαναφορικό τίποτα που γλείφει γύψινα ομοιώματα του Παρθενώνα.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης (fb)
No comments:
Post a Comment