Να εγκαταλείψουμε το θανάσιμο εναγκαλισμό του κοινοβουλευτικού κρετινισμού

«Αν ένας πολιτικός ανακάλυπτε ότι υπήρχαν κανίβαλοι στην περιφέρειά του, θα τους υποσχόταν ιεραπόστολους για δείπνο»
Λούις Μένκεν


Αλλεπάλληλα, αυτές τις μέρες, τα δημοσιεύματα στα αστικά ΜΜΕ που εκτιμούν ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και τις προσδιορίζουν «από αλλαγές στο οικονομικό επιτελείο, μέχρι ευρύ ανασχηματισμό και εκλογές, όπως γράφει η ιστοσελίδα του «Πρώτου Θέματος», επικαλούμενο «την ανταρσία των βουλευτών του κόμματος στον ΚΤΕ Οικονομίας, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί πλέον εν αμφιβόλω η ψήφιση κρίσιμων νομοσχεδίων που προωθεί ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μεταξύ των οποίων και οι ρυθμίσεις για τα νέα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί με την Τρόικα».
Και εδώ είναι, κατά την άποψη μου η ουσία της υπόθεσης. Οποιες πολιτικές εξελίξεις θα δρομολογηθούν δεν θα είναι κάτω από την πίεση των λαϊκών και εργατικών αγώνων αλλά αποτέλεσμα εσωκομματικών προβλημάτων της κυβερνητικής παράταξης και των προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων που εξυπηρετούν Πασοκικά κυβερνητικά στελέχη.
Οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη. Σίγουρα ενδιαφέρουν τα αστικά κόμματα και τους πολιτικάντηδες.
Ενδιαφέρονται, τα κόμματα, για τα εκλογικά ποσοστά τους γιατί απ’ αυτά εξαρτάται τι λεφτά θα τσεπώνουν απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό. Επίσης ενδιαφέρονται αν θα μπορέσουν να εξυπηρετήσουν όχι απλώς και γενικά τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που έτσι κι αλλιώς το κάνουν, αλλά άλλες είναι οι μίζες που πέφτουν, σε κομματικά ταμεία και σε στελέχη τους, από πολυεθνικές και πλουτοκράτες όταν είναι στην κυβέρνηση, (βλέπε Ζήμενς, πολεμικές δαπάνες κλπ) και άλλου ύψους «μαύρα λεφτά» καταλήγουν στην αντιπολίτευση.
Για το ενδεχόμενο εκλογών ενδιαφέρονται, επίσης, οι πολιτικάντηδες για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση, αλλά και για να μπορέσουν απ’ την.. βουλευτική-υπουργική καρέκλα να εξυπηρετήσουν, με το αζημίωτο τα αφεντικά τους.
Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για να το τεκμηριώσω αυτό. Αρκεί να θυμίσω ένα περασμένο δημοσίευμα από τα «Νέα» που έγραφε ότι «μέχρι και ένα εκατομμύριο ευρώ στοιχίζει μια έδρα της Α΄ Αθηνών».
Που τα βρίσκουν αυτά τα λεφτά; Καλύπτονται από την βουλευτική αποζημίωση; Μην τρελαθούμε και εντελώς …

Ακόμα και να υποθέσουμε ότι σήμερα το πολιτικό σύστημα προσπαθώντας να ξεπεράσει την κρίση του προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές, αυτό τι θα σημαίνει; Κατά την άποψη μου, απολύτως τίποτα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Οι εκλογές θα εξυπηρετήσουν αποκλειστικά την αιμοδότηση του συστήματος, θα λειτουργήσουν σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, θα δημιουργήσουν αυταπάτες σε πλατιά λαϊκά στρώματα ότι ένας άλλος κυβερνητικός θίασος μπορεί να δώσει λύσεις στα πιεστικά προβλήματα της εργατικής τάξης.

Ταξική πάλη σήμερα, δυστυχώς, διεξάγει μονόπλευρα το κεφάλαιο. Επιτίθεται και κερδίζει χωρίς αντίπαλο και αυτό είναι το πρόβλημα μας.

Οσο εμείς καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας έχοντας την αυταπάτη του «κυρίαρχου λαού» -αφού έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε τους δυνάστες μας-, όσο περιοριζόμαστε να ρίχνουμε καναδυό μπινελίκια παρακολουθώντας τους «πολιτικούς ταγούς» στην τηλεόραση να μας κάνουν ψιλό γαζί με χοντρή βελόνα, τόσο θα ψάχνουμε για δεύτερη και τρίτη δουλειά, γιατί η ακρίβεια καλπάζει και τα δάνεια τρέχουν.

Παράλληλα, θα παρακολουθούμε μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα, ντόπια και ξένα, που θα εξακολουθούν να θησαυρίζουν λεηλατώντας τον τόπο και τους ανθρώπους της δουλειάς. Σαν συγκοινωνούντα δοχεία είμαστε συνδεδεμένοι εμείς μ' αυτούς. Εμείς παράγουμε, αυτοί θησαυρίζουν. Εμείς στερούμαστε, αυτοί ζουν μες στη χλιδή και τη σπατάλη. Ο,τι χάνουμε εμείς το κερδίζουν αυτοί και αντιστρόφως.

Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε να αλλάξει κάτι στον βάρβαρο καπιταλισμό που μας πνίγει πρέπει να εγκαταλείψουμε το θανάσιμο εναγκαλισμό του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Να σταθούμε στο μετερίζι της ταξικής πάλης. Να αναδείξουμε την κόκκινη γραμμή που χωρίζει τους εκμεταλλευτές από τη μια και τους εκμεταλλευόμενους από την άλλη. Την κεφαλαιοκρατία από τη μια και τα εργαζόμενα στρώματα από την άλλη.

Δεν μπορεί να γνωρίζω, ούτε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, τι σχεδιασμούς έχουν τα επιτελεία της αστικής τάξης για το επόμενο χρονικό διάστημα. Σίγουρα η καπιταλιστική οικονομική κρίση έχει φέρει τριγμούς στο αστικό σύστημα που θα κάνει τις μεθοδεύσεις του για να τους ξεπεράσει. Οσο η αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων για την βάρβαρη καπιταλιστική επέλαση δεν μετατρέπετε σε οργή και δυναμισμό που θα εκδηλωθεί στον στίβο των λαϊκών αγώνων, η αστική τάξη και η λακέδες της δεν έχουν λόγο να ανησυχούν.

Η μόνη λύση είναι ΟΡΓΑΝΩΣΗ κι ΑΓΩΝΑΣ με μορφές πάλης που εμείς θα επιλέξουμε μακριά και ενάντια στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έξω και αντίθετα απ’ τις πολιτικές σκοπιμότητες των αστικών κομμάτων. - του Γ.Γ. από το Βαθύ Κόκκινο