Για μια κοινωνία, για έναν λαό, για ένα έθνος, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ό,τι για έναν άνθρωπο οι αισθήσεις και το μυαλό του, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται, νιώθει, σκέφτεται, οργανώνει και άρα αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Γι’ αυτό, τα όσα συμβαίνουν με τον Τύπο και τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν αφορούν μόνο τους δημοσιογράφους και τους εκδότες, ούτε καν κυρίως αυτούς. Αφορούν πολύ άμεσα και πολύ καθοριστικά την ίδια την τύχη του ελληνικού λαού, τη δυνατότητά του να αντιμετωπίσει τη χειρότερη κρίση και απειλή που παρουσιάστηκε στους δύο αιώνες ύπαρξης ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το αν θα σωθεί ή θα καταστραφεί δηλαδή.
Ομαδική μελαγχολία
Σήμερα, το 80% του ελληνικού λαού απαντά σταθερά στις δημοσκοπήσεις ότι η πορεία της χώρας είναι πολύ λάθος. Κι όμως, το 80% των μέσων είναι περίπου στη γραμμή ότι η πορεία που ακολουθούμε ως χώρα είναι σωστή, ή πάντως αναπόφευκτη. Και ασφαλώς δεν το κάνουν από..
«ιδεαλισμό», πίστη σε μια εσφαλμένη υπόθεση, ούτε γιατί συμφέρει την τηλεθέαση ή την κυκλοφορία τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να βρει ηγεσίες, ιδέες, υποκείμενα, αυτοπεποίθηση που να στηρίξουν μια εναλλακτική πορεία της χώρας, την αληθινή σωτηρία της. Ξέρει, σε κάποιο σημείο του μυαλού και της ψυχής του, ο καθένας μας, από ένστικτο και εμπειρία, ότι πάμε σε πολύ λάθος κατεύθυνση, ίσια στον γκρεμό, απογοητεύεται όμως και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο. Βγάζοντας ένα τέτοιο συμπέρασμα, με μια τέτοια ψυχολογία, πολύ φυσιολογικά, δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει την καταστροφή του και, μη κάνοντας, τη διευκολύνει. Θα εξεγερθεί πιθανότατα και θα τα κάνει όλα λίμπα, δυστυχώς όμως αυτό κινδυνεύει να γίνει αφού η παρούσα κυβέρνηση, με τις συμφωνίες PSI, τη νέα δανειακή κ.λπ., παραδώσει χωρίς αντάλλαγμα τα βασικά και σημαντικά όπλα που ακόμα σήμερα διαθέτει η χώρα στο ζήτημα του χρέους της και τη βάλει σε τροχιά εξαναγκασμού σε αποχώρηση από το ευρώ. Και προτού ίσως ενεργοποιηθούν άλλα σχέδια και προβοκάτσιες, στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας.
Υπάρχει αυτή καθεαυτή η παραπληροφόρηση και τα ψέματα, αλλά δεν είναι αυτός ο πιο βασικός παράγοντας. Ο «ιός» του παραλογισμού, που θα γίνει σύντομα παραφροσύνη, της απαισιοδοξίας και του θανάτου, που διαχέεται στην ατμόσφαιρα της ελληνικής κοινωνίας, με σκοπό να την οδηγήσει άμεσα στην καταστροφή χωρίς αντίδραση, προκαλείται κυρίως από τον τρόπο που οργανώνεται το οπτικό και γραπτό υλικό, όχι από το ίδιο το υλικό. Εξοικειωνόμαστε σταδιακά με την καταστροφή της χώρας μας, όπως εξοικειώνεται κάποιος που δουλεύει σε ένα σφαγείο με τις απαίσιες οσμές. Καταλήγουμε να θεωρούμε φυσιολογικά και άρα να αποδεχόμαστε πράγματα που θα ’καναν και τις πέτρες να σηκωθούν τρία χρόνια ή τρεις μήνες νωρίτερα. Έχουμε εκπαιδευτεί από τα παιδικά μας χρόνια να θεωρούμε τα μέσα φορείς κύρους. Δεν τολμάμε να εμπιστευτούμε το δικό μας μυαλό. Μας λέει ο κ. Παπαδήμος ότι μας σώζει με κούρεμα 50% και αγγλικό δίκαιο, κάτι που ουδείς στον κόσμο εκτός Ελλάδος πιστεύει, και δεν του θέτει το ερώτημα ούτε μια τηλεόραση, ούτε μια εφημερίδα, σε αυτόν και στον κ. Σαμαρά που τον στηρίζει, γιατί εσύ, πρωθυπουργέ της Ελλάδας, που θεωρητικά υποστηρίζεις τα ελληνικά συμφέροντα, και που η χώρα σου πνίγεται, δεν αρπάζεσαι από αυτά που σου λέει το ίδιο το ΔΝΤ, η Λαγκάρντ, ότι δεν είναι βιώσιμο το 50%, ότι πρέπει να πας στο 80%. Γιατί δεν λες, όπως ο Ντε Σάντος στην Πορτογαλία, ότι το χρέος είναι το τελευταίο όπλο μας και δεν θα το παραδώσουμε; Η διαφορά φαίνεται μικρή αλλά τόσο μπορεί να απέχει η ζωή της Ελλάδας από τον θάνατό της.
Το δικαίωμα στη ζωή
Οι εργαζόμενοι του «Κόσμου του Επενδυτή» απεργούν αυτές τις μέρες, απαιτώντας την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Κάνοντάς το, υπερασπίζονται επίσης το δικαίωμα όλων των εργαζομένων της χώρας σε αξιοπρεπή εργασία και αμοιβή, όπως και των ανέργων σε στοιχειώδη κοινωνική προστασία. Στην πραγματικότητα υπερασπίζονται το δικαίωμα της χώρας να ζήσει! Η ελληνική επιχειρηματική τάξη θα ’πρεπε, εδώ και καιρό, να έχει αντιληφθεί ότι, στο τέλος, ούτε κι αυτή θα επιβιώσει στο περιβάλλον μιας καταστρεφόμενης αποικίας. Τη χρειάστηκαν και τη χρησιμοποίησαν, και τους πολιτικούς και τις πολιτικές που στηρίζει, για να αρχίσουν τη διαδικασία αυτή. Δεν θα τη χρειαστούνε μέχρι το τέλος. Ήδη, επιτήδειοι ξένοι αγοράζουν χρέος υγιέστατων ελληνικών επιχειρήσεων.
Τo κλείσιμο της μιας εφημερίδας μετά την άλλη, περιλαμβανομένων ιστορικών τίτλων που συνόδευσαν, με τα καλά και τα κακά τους, την πορεία της πέμπτης ελληνικής δημοκρατίας, αντανακλά τη γενικότερη διάλυση της χώρας, όλων των τομέων της εθνικής ζωής και, με τη σειρά της, συμβάλλει σε αυτή. Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν η «Ελευθεροτυπία», τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, το ALTER, ο «Κόσμος του Επενδυτή» τώρα έχουν ασφαλώς μεγάλη σχέση με τα ιδιαίτερα προβλήματα των συγκεκριμένων μέσων, με τον τρόπο οργάνωσης των ΜΜΕ και της δημοσιογραφίας στη χώρα. Αλλά πρέπει να ’ναι κανείς στραβός για να μην καταλαβαίνει ότι η επιδημία των προβλημάτων έχει να κάνει με την όλη κατάσταση της χώρας, με το γεγονός δηλαδή ότι η ηγεσία της την έχει θέσει όχι σε πορεία σωτηρίας, όπως ισχυρίζεται, αλλά σε πορεία καταστροφής. Τα πάντα διαλύονται γύρω μας και ο Τύπος μαζί, η διάλυση κάθε τομέα καταστρέφει και τους υπόλοιπους, αλλά και ενισχύει τη μαζική κατάθλιψη που χρειάζονται οι «δυνάμεις του κακού».
Δύναμη καταστροφής
Πρέπει επίσης να ’ναι κανείς στραβός για να μη βλέπει και κάτι άλλο: Η κρίση πλήττει προπάντων τα μέσα που τηρούν μια στοιχειωδώς πιο ανεξάρτητη γραμμή από τα άλλα, πιο κριτική απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές. Αυτό είναι κατ’ αρχήν παράδοξο. Οι πληττόμενες επιχειρήσεις δεν είναι, προφανώς, χειρότερες από τις άλλες και λογικά έχουν περισσότερα ατού για να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό. Εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται έτσι ότι η δύναμη που καταστρέφει τον Τύπο δεν είναι μόνο τα δικά του προβλήματα, είναι και η χρήση αυτών των προβλημάτων από τη διεθνή «Αυτοκρατορία του Xρήματος» που επιτίθεται στη χώρα και τον εγχώριο μοχλό της, το διακομματικό «κόμμα της διαπλοκής», που μεταμορφώθηκε τώρα σε «κόμμα του μνημονίου».
Εμείς θα αγωνιστούμε να μείνουμε παρόντες στη μάχη για την ενημέρωση του ελληνικού λαού. Εσείς προσπαθήστε να ενισχύσετε την προσπάθειά μας. Κυρίως, κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας, τις επόμενες μέρες, να πιέσετε, να βάλετε φραγμό στην καταστροφή της χώρας, που θα είναι, για τη συντριπτική πλειοψηφία από σας, μην έχετε αυταπάτες, και η καταστροφή της δικής σας ζωής και της ζωής των παιδιών σας. Πάψτε να αποδέχεστε παθητικά την αυτοκαταστροφή σας. Ακόμα υπάρχει λίγος χρόνος, ακόμα η Ελλάδα έχει σημαντικά χαρτιά στα χέρια της, αντίθετα με όσα ισχυρίζονται τα τρία κόμματα που πάνε, μέσα στον μήνα, να δώσουν τη χώρα στους πιστωτές. Σταματήστε τους.
Κάθε μεμονωμένο άτομο δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, το ίδιο και κάθε μεμονωμένος κλάδος. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες, ένα φου να κάνουμε, θα σταματήσουμε την πορεία της αυτοκαταστροφής μας. Για να μην τυχόν το πιστέψουμε και το κάνουμε, έχει κρίσιμη σημασία να ελέγχουν, όσο γίνεται, τη σκέψη και τις αισθήσεις μας. Το έργο άρχισε άλλωστε πολύ προτού έρθει τελικά το μνημόνιο.
ergazomenoiependyti
No comments:
Post a Comment