Οταν στερεύει η Ζωοδόχος Πηγή

Είναι κάτι μήνες τώρα που κάθε μέρα βρίσκομαι στο κέντρο. Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής -τι όμορφο όνομα για έναν ναό. Στην πλατειούλα της εκκλησιάς, ζούν μερικοί άστεγοι. Ο Δημος έφερε μια χημική τουαλέτα κι οι ανθρωποι μοίρασαν τα παγκάκια με τα περιστέρια.
Τους μήνες αυτούς παρακολουθώ διακριτικά δύο απο τους άστεγους της Ζωοδόχου Πηγής. Ο νεότερος, κάθε μέρα κάθεται στα σκαλάκια..
του ναού, ακουμπαει την πλάτη στο μάρμαρο της κουπαστής και διαβάζει. Μανιωδώς διαβάζει. Δεν ξέρω που βρίσκει τα βιβλία, όμως η ενασχόλησή του αυτή τον κρατάει με τις ώρες απασχολημένο. Αργότερα βρίσκει μια σκουπα και σκουπίζει την πλατειούλα μπροστά στην εκκλησία.
Ο δεύτερος, για τον οποίο θελω να σας μιλήσω, είναι ο Μάριος. Ο Μάριος μοιάζει 70 χρονών, αλλα όπως έμαθα δεν είναι πάνω απο 50-55. Με καταγωγή από τη Ρουμανία, ψηλός, σγουρομάλλης, ευγενική φυσιογνωμία. Εχει καπαρώσει το παγκάκι αριστερά του ναού. Με κάποιο τρόπο βρήκε και μια πολυθρόνα γραφείου για να ακουμπάει τα πόδια του. Στο παγκάκι αυτό, σχεδόν δεκαετία όπως έμαθα, πέρασε τη ζωή του. Με το κρύο να περονιάζει τα κόκκαλα και τη βροχή να κόβει μόνο στη στοά που σχηματίζει ο δρόμος, και που ξαπλώνουν πάνω στα χαρτόκουτα οι άστεγοι στις μπόρες. Τα υπαρχοντά του μερικές κουβέρτες, λίγα ρούχα, τα χαρτόκουτα. Και μια γραβάτα! Στις καλές του, φοράει τη γραβάτα ζητιανεύοντας. Κάποτε βρήκε ένα προνοιακό κατάλυμα, αλλά δε μπόρεσε να τηρήσει τους κανόνες. Επινε. Επέστρεψε στο παγκάκι. Αλλά ο Μάριος είναι ευγενικός όταν δεν πίνει. Ζητάει τσιγάρα η ψιλά απο τους περαστικούς με έναν τρόπο ταυτόχρονα περήφανο και ευγενή. Μα όταν πίνει, κι αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ, βρίζει θεούς και δαίμονες δυνατά. Λίγο το αλκοολ, λίγο το χασίσι, απελευθερώνει μέσα του έναν άλλο άνθρωπο. Και παλι όμως δεν είναι επικίνδυνος. Μόνο που τον πιάνει μια ανίκητη επιθυμία να μιλάει για την Ελλάδα!
Αυτός, ο εκ ρουμανίας άστεγος, περιστασιακός ζητιάνος, μιλάει φωναχτά για την Ελλάδα σα να είναι η πατρίδα του, η φίλη του, ενα πρόσωπο κι όχι μια χώρα. Την αγαπάει την Ελλάδα. Πριν λίγες μέρες του έδωσα μερικά ψιλά και λίγα τσιγάρα. Με ευχαρίστησε -στον πληθυντικό- με ρώτησε αν ηθελα κι εγώ ένα τσιγάρο, απο "τα άλλα" Γέλασα κι ανέβηκα για δουλειά.
Ηταν η τελευταία φορά που τον είδα. Προχτές, ο Μάριος ο άστεγος φωνακλάς της Ζωοδόχου Πηγής βρέθηκε νεκρός και παγωμένος στο παγκάκι του. Πνευμονική εμβολή μάλλον, είπαν. Ξέρω, ήταν ένας από τους χιλιάδες. Ενας Μάριος απο χιλιάδες ανάλογους, που δε μας αφορούν οι ζωές τους.
Το ξέρω βέβαια. Αλλά είναι κι η Ζωοδόχος Πηγή απέναντί μου. Πόση ειρωνεία όταν στερεύει επιλεκτικά.
Αντίο Μάριε.

- από το fb του δημοσιογράφου Νίκου Μάστορα