Η μία είναι η μόχλευση ξεονοφοβικού μίσους και φόβου. Εκεί έχει σύμμαχο
και μαζί αντίπαλο δικούς της ανθρώπους που τώρα αυτονομούνται:
γαλάζιοι, σκούροι μπλε και μαύροι τοπικοί..
άρχοντες, αδιανόητες περιπτώσεις, πρόσωπα που πυροδοτούν εντάσεις, εχθροί της κοινωνικής ειρήνης. Στο Μακεδονικό το έσπειρε η ΝΔ το μίσος, στο προσφυγικό της σκάει. Και μαζί σκάει σε όλους μας.
Η άλλη καταφυγή είναι η δαιμονοποίηση των ΜΚΟ. Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Άκουγα το πρωί στα ραδιόφωνα ένα ποτάμι χυδαιότητας από παραγγελιοδόχους «δημοσιογράφους» που ανακαλύπτουν ότι τους πρόσφυγες δεν τους ξεσηκώνει η απελπισία αλλά τα τέρατα των οργανώσεων (κάποτε μπορεί να ανακαλύψουν επίσης ότι τους πρόσφυγες δεν τους έφερνε η Χριστοδουλοπούλου).
Στη σαγήνη της καταγγελίας των οργανώσεων και των αλληλέγγυων υπέκυψαν και αρμόδιοι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης. Έψαχναν εκεί να χρεώσουν μέρος της αποτυχίας τους. Τώρα είναι άλλη πίστα, τώρα στήνεται ολόκληρη φάμπρικα συνωμοσιολογίας και στοχοποίησης. Τα ΜΜΕ από την Αθήνα αλληλοτροφοδοτούνται με τους πιο ακραίους ρατσιστές των τοπικών κοινωνιών, η ισλαμοφοβία αντάμα με τον αντιδυτικισμό, ένα νέφος πρακτορολογίας και υστερίας, μυστικά και ψέμματα. Αποικία των ΜΚΟ ανακάλυψε μια φυλλάδα, βδέλλες τις λέει ο υπουργός-μπιμπελό, ο άνευ αρμοδιοτήτων κ. Κουμουτσάκος. Και ο Πορτοσάλτε σε ρόλο Αη Γιώργη σκοτώνει τον δράκο των ΜΚΟ.
Φυσικά, η κατάσταση στον προσφυγικό είναι τραγικά σύνθετη. Φυσικά δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ούτε καν δύσκολες ίσως να μην υπάρχουν. Και φυσικά πολλές οργανώσεις «είδαν φως και μπήκαν». Άλλες με καλές προθέσεις και καλό αποτέλεσμα, άλλες με καλές προθέσεις και κακό αποτέλεσμα, ίσως και κάποιες με κακές προθέσεις. Όλα αυτά όμως ήταν και είναι θέμα της ελληνικής πολιτείας: εκχώρησε αρμοδιότητες που δεν μπορούσε να σηκώσει, όχι μόνο το 15 αλλά και σήμερα, χωρίς να βάλει κανόνες. Και πάντως, χωρίς τις ΜΚΟ το καζάνι θα είχε σκάσει μερικά χρόνια νωρίτερα. Τώρα που οι περισσότερες έχουν φύγει και οι αριθμοί μεγαλώνουν πάλι, το καζάνι σκάει. Η Μόρια γίνεται δίνη που ρουφάει τα πάντα και η κυβέρνηση ψάχνει να βρει τον κακό λύκο στις ΜΚΟ.
Κοντά ποδάρια έχει αυτό το παραμύθι.
Κωστής Παπαϊωάννου / Αντίφωνο
άρχοντες, αδιανόητες περιπτώσεις, πρόσωπα που πυροδοτούν εντάσεις, εχθροί της κοινωνικής ειρήνης. Στο Μακεδονικό το έσπειρε η ΝΔ το μίσος, στο προσφυγικό της σκάει. Και μαζί σκάει σε όλους μας.
Η άλλη καταφυγή είναι η δαιμονοποίηση των ΜΚΟ. Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Άκουγα το πρωί στα ραδιόφωνα ένα ποτάμι χυδαιότητας από παραγγελιοδόχους «δημοσιογράφους» που ανακαλύπτουν ότι τους πρόσφυγες δεν τους ξεσηκώνει η απελπισία αλλά τα τέρατα των οργανώσεων (κάποτε μπορεί να ανακαλύψουν επίσης ότι τους πρόσφυγες δεν τους έφερνε η Χριστοδουλοπούλου).
Στη σαγήνη της καταγγελίας των οργανώσεων και των αλληλέγγυων υπέκυψαν και αρμόδιοι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης. Έψαχναν εκεί να χρεώσουν μέρος της αποτυχίας τους. Τώρα είναι άλλη πίστα, τώρα στήνεται ολόκληρη φάμπρικα συνωμοσιολογίας και στοχοποίησης. Τα ΜΜΕ από την Αθήνα αλληλοτροφοδοτούνται με τους πιο ακραίους ρατσιστές των τοπικών κοινωνιών, η ισλαμοφοβία αντάμα με τον αντιδυτικισμό, ένα νέφος πρακτορολογίας και υστερίας, μυστικά και ψέμματα. Αποικία των ΜΚΟ ανακάλυψε μια φυλλάδα, βδέλλες τις λέει ο υπουργός-μπιμπελό, ο άνευ αρμοδιοτήτων κ. Κουμουτσάκος. Και ο Πορτοσάλτε σε ρόλο Αη Γιώργη σκοτώνει τον δράκο των ΜΚΟ.
Φυσικά, η κατάσταση στον προσφυγικό είναι τραγικά σύνθετη. Φυσικά δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ούτε καν δύσκολες ίσως να μην υπάρχουν. Και φυσικά πολλές οργανώσεις «είδαν φως και μπήκαν». Άλλες με καλές προθέσεις και καλό αποτέλεσμα, άλλες με καλές προθέσεις και κακό αποτέλεσμα, ίσως και κάποιες με κακές προθέσεις. Όλα αυτά όμως ήταν και είναι θέμα της ελληνικής πολιτείας: εκχώρησε αρμοδιότητες που δεν μπορούσε να σηκώσει, όχι μόνο το 15 αλλά και σήμερα, χωρίς να βάλει κανόνες. Και πάντως, χωρίς τις ΜΚΟ το καζάνι θα είχε σκάσει μερικά χρόνια νωρίτερα. Τώρα που οι περισσότερες έχουν φύγει και οι αριθμοί μεγαλώνουν πάλι, το καζάνι σκάει. Η Μόρια γίνεται δίνη που ρουφάει τα πάντα και η κυβέρνηση ψάχνει να βρει τον κακό λύκο στις ΜΚΟ.
Κοντά ποδάρια έχει αυτό το παραμύθι.
Κωστής Παπαϊωάννου / Αντίφωνο
No comments:
Post a Comment