Η νέα κυριαρχία της Δεξιάς

Ζούμε τις ωδίνες  μιας νέας εποχής.  Η παγκοσμιοποίηση αμφισβητείται. Ο νεοφιλελευθερισμός αντιμετωπίζει κρίση νομιμοποίησης. Οι κοινωνίες θεωρούν ότι το «1%» τούς εξαπατά και τους εκμεταλλεύεται. «Μεγάλες Ιδέες» όπως η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση απορρίπτονται όποτε αποτελούν ερώτημα σε δημοψήφισμα. Οι κλασικοί «συστημικοί» υποψήφιοι μαυρίζονται στις εκλογές.
Όμως, δεν είναι η Αριστερά που κερδίζει σε αυτό το τοπίο. Είναι η Δεξιά. Από τον Ντόναλντ Τραμπ μέχρι την Τερέζα Μέι και από τη Μαρίν Λεπέν μέχρι τον Βίκτωρ Ορμπάν, ζούμε τη μεγάλη επιστροφή της Δεξιάς.
Από την υπεράσπιση  του έθνους-κράτους ως έδρας της λαϊκής και δημοκρατικής κυριαρχίας, από την υποστήριξη, στην Ευρώπη, του εθνικού νομίσματος, ως την απόρριψη
των μεγάλων ανισοτήτων και τη στήριξη του κόσμου της εργασίας, μια νέα Δεξιά καταλαμβάνει έννοιες, αιτήματα και αναπαραστάσεις του προοδευτικού κόσμου, ο οποίος αμήχανα προσπαθεί να υψώσει τις σημαίες του κοσμοπολιτισμού και του κλασικού φιλελευθερισμού. Όσο για τους νεοφιλελεύθερους, αυτοί χωρίζουν τον κόσμο σε «λαϊκιστές» και «υπεύθυνους», ολωσδιόλου αλλοτριωμένοι από τη μακρά τους παραμονή στην εξουσία.
Το ότι στην πραγματικότητα αυτή η νέα Δεξιά είναι κυνική, υποκριτική στην κοινωνική της ευαισθησία, αγοραία στην οικονομική της πολιτική και επικίνδυνη  στην υιοθέτηση εθνικιστικών και ενίοτε ρατσιστικών πολιτικών δεν ακυρώνει το γεγονός ότι κερδίζει το πολιτικό παιχνίδι και παράγει λόγο, σκέψη, κατεύθυνση.
Την ίδια ώρα η Αριστερά, όταν δεν αυτοακυρώνεται με το να εφαρμόζει πιο νεοφιλελεύθερες πολιτικές από τους νεοφιλελεύθερους, φενακίζεται να θεωρεί ότι τα «αντί» και τα «όχι» της μπορούν  να αποτελέσουν υποκατάστατα των χειραφετητικών πολιτικών αφηγημάτων που πλέον ξεκάθαρα αποτυγχάνει να επινοήσει και να επεξεργαστεί.

- από το κύριο άρθρο του περιοδικού Unfollow τεύχος 62