Καλός άνθρωπος...

Κάποιοι πιστεύουν ότι το κριτήριο του αυτοπροσδιορισμού τους είναι η ψήφος τους.Άλλοι η δημόσια εικόνα τους.

Άλλοι η καριέρα τους.
Άλλοι η περσόνα που έχουν στήσει στα social media.
Άλλοι το κοινωνικό τους στάτους, η οικονομική ισχύς, η ταξική τους θέση ή η ανέλιξη, ο έλεγχος που έχουν στα πράγματα.
Εμένα μου αρκούν τα πολύ απλά λόγια του λαϊκού φιλοσόφου του Μήτσου του Μητροπάνου. Ένα πάμφτωχο επί της ουσίας ορφανό αγόρι που άφησε τα Τρίκαλα για να ακολουθήσει το όνειρό του στην πρωτεύουσα σιγοτραγουδώντας κλαμενος Καζαντζίδη.
Ένας τύπος που κατέκτησε τη νύχτα, είπε μερικά από τα πιο μεγάλα τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας, αναγνωρίστηκε από τους πάντες, έβγαλε λεφτά, τον ερωτεύτηκαν, έγινε σύμβολο. Κι όταν τον ρωτούσαν πώς θες να σε θυμούνται έλεγε το απλό:

 Nα πιάνουν τις κόρες μου όταν θα έχω πεθάνει και να λένε ότι ο πατέρας σας ήταν καλός άνθρωπος.
Δεν έχει σημασία να γίνεις αριστερός αν πρώτα δεν έχεις γίνει άνθρωπος κι αν γίνεις άνθρωπος μια χαρά θα τη συναντήσεις την Αριστερά είτε συνειδητά κι οργανωμένα είτε με μια ενστικτώδη ανάγκη για το δίκιο, μια ανίκητη έλξη για το όμορφο.

Κυκλοθυμικός (fb)