Ημασταν όλοι εκεί, αλλά ο Βαγγέλης μας έφυγε...

Ηταν όλοι εκεί, η όλη Aριστερά, αναρίθμητοι φίλοι, δεκάδες δημοσιογράφοι, πολιτικοί, βουλευτές, συνδικαλιστές, παλιοί συμμαθητές, συμφοιτητές, συναγωνιστές. Ηταν όλοι εκεί και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο συγκλονισμένοι και βουβοί. Ομως το φέρετρο σκεπασμένο με τη σημαία του Κοινωνικού Φόρουμ και η φωτογραφία με το αιώνιο τσιγάρο στο στόμα, μας γείωναν όλους στην ανηλεή πραγματικότητα..

Η πολιτική κηδεία του Βαγγέλη Καραγεώργου ήταν ο επίλογος αυτού που υπήρξε κι η ζωή του: γεμάτη συντρόφους, κείμενα, ξενύχτια, απίθανες ιστορίες, ροκιές και πάντα μέσα στην Αριστερά και τη δική της περιπέτεια. Κι έτσι έφυγε μέσα σε κόκκινες παντιέρες, υψωμένες γροθιές και τη Διεθνή: «Στον Αγώνα Ενωμένοι / Κι ας μη λείψει κανείς». Δεκάδες ήταν οι σύντροφοι του Βαγγέλη που βρέθηκαν χθες στη Νέα Φιλαδέλφεια, ανάμεσά τους ο γραμματέας του Σύριζα Πάνος Σκουρλέτης, ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Αλέξης Χαρίτσης, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Νίκος Φίλης, ο Θοδωρής Δρίτσας, η Θεανώ Φωτίου, ο Νίκος Παππάς, ο Νάσος Ηλιόπουλος, η Ράνια Σβίγκου, η Αννέτα Καββαδία και ο απερχόμενος δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας, Αρης Βασιλόπουλος.

Ο Πάνος Λάμπρου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ με ευθύνη του Τομέα Δικαιωμάτων, ανέβηκε πρώτος στο βήμα για να μιλήσει για τον «ροκ, ατίθασο, γλεντζέ, ονειροπόλο, σε διαρκή κίνηση διεθνιστή» και να ξεδιπλώσει τους σταθμούς μιας συναρπαστικής και συνεπούς διαδρομής στα κινήματα και την Αριστερά.

Κι η δικιά μας, Μάγδα Κλαυδιανού, συνέχισε μιλώντας για το «φαινόμενο Καραγεώργος»: «Ξεκίνησε στο φωτογραφικό αρχείο της “Κυριακάτικης” και μετά εντάχθηκε στους συντάκτες ύλης για τις σελίδες με τα διεθνή και τη στήλη “Μέσα και Media (τα “μύδια”, όπως τα λέγαμε εν συντομία). Η “Κυριακάτικη” ήταν πανηγύρι, τζέρτζελο, ενίοτε χάος, αλλά ωραίο χάος. Ο Βαγγέλης, όπως ήταν φυσικό, προσαρμόστηκε απόλυτα σε αυτό το κλίμα – και το εξέλιξε κιόλας. Αμέσως έδειξε την ικανότητά του στα λογοπαίγνια και στο να βρίσκει λύσεις για τίτλους, όταν όλοι είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια. Οταν τύχαινε να βρίσκεται στη σύσκεψη για την πρώτη σελίδα, παρότι διαφωνούσε πολιτικά, κατάφερνε με το “ανάδελφο” χιούμορ του να εξισορροπεί τις απόψεις του με την κατάσταση. Οι τίτλοι που έβρισκε ήταν ευρηματικοί, όπως εκείνος τον οποίο ανέφερε ο Χρήστος ο Ξανθάκης στο facebook: “Οταν είχε παιχτεί το σενάριο να αγοράσει ο Αγγελόπουλος τον ‘Πήγασο’ και να τον χαρίσει στη Γιάννα, ο Βαγγέλης είχε βάλει τον τίτλο ‘Με τον παρά του για την κυρά του’”. Κάποιες φορές, σε ώρα αιχμής που νομίζαμε ότι η εφημερίδα θα βγει μόνο από κεκτημένη ταχύτητα, άρχιζε να τραγουδάει μαζί με έναν άλλο συνάδελφο “Γύρνα ξανά, βασιλιά, στην παλιά σου φωλιά, βασιλιά…”.  Εζησε πάντα στα κόκκινα. Πολύ ξενύχτι, πολύ ποτό, πολλές γυναίκες, πολλή μουσική, πολλή δουλειά, πολλά ταξίδια, πολλά διαβάσματα, πολλοί αγώνες στον δρόμο. Μέσα σε όλα. Εζησε κάθε ώρα από τα 53 χρόνια της ζωής του». Η Αγγέλικα Σαπουνά εκ μέρους του Γιώργου Σαπουνά, ο Γιάννης Κουτάκης και ο Σπύρος Νιάκας μοιράστηκαν στιγμές και ιστορίες από τη ζωή τους με τον Βαγγέλη.

«Εζησε ολόκληρη τη ζωή του όχι απλά με αντιφάσεις και συνθέσεις, αλλά ενδυόμενος το σαρκίο ενός συναισθηματικού Ιανού», είπε ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης, το ραδιοφωνικό του άλτερ ίγκο επί εννιά χρόνια στην εκπομπή «Δύο γάιδαροι μαλώνανε», του ρ/σ «Στο Κόκκινο 105,5»: «Ηταν ένας άνθρωπος αποφασιστικά λαμπερός. Κι αυτή η λάμψη ήταν συνισταμένη των στοιχείων μιας ακατανίκητης σκοτεινιάς. Ηταν ιδιαζόντως κοινωνικός. Κι αυτή η κοινωνικότητα πήγαζε από τη νερομάνα μιας βαθύτατης μοναξιάς. Ηταν ασυγκράτητα χαρούμενος. Κι η χαρά του ήταν η αρμονική απόληξη μιας ενδελεχούς και δομικής ματαίωσης. Ηταν δυσβάστακτα χαοτικός. Κι αυτό το χάος ήταν η λάβα από το μάγμα της πιο καθαρής κι εναργούς διαύγειας [...] Ο Βαγγέλης αγάπησε τα πάντα παράφορα -το κίνημα, τις γυναίκες, τους φίλους του, τα παιδικά όνειρα που ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι μπορούν να εκπληρωθούν μόνο αν κρατήσεις ζωντανό μέσα σου το παιδί που τα έκανε [...] ο Βαγγέλης έζησε εν δικαίω, όπως πρέπει να ζουν οι άνθρωποι, βρίσκοντας αυτό που αγαπάνε κι αφήνοντάς το να τους σκοτώσει, όπως έγραφε ο Μπουκόφσκι, πληρώνοντας στη ζωή το κόστος με το μόνο νόμισμα που δέχεται: τη ζωή την ίδια, ολόκληρη, σημαντική, αγέρωχη και γεμάτη από τα πάντα».

Nτίνα Δασκαλοπούλου / Εφημερίδα των Συντακτών