Η υφυπουργός, η Αριστερά, το Πολυτεχνείο

Ακατανόητος της φαινόταν ο όρος «ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς», οι αγώνες της Αριστεράς γενικότερα, της νεαρής υφυπουργού Εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου. Η «κουλτούρα» της δεν της επέτρεπε προφανώς να ερμηνεύσει κάτι έξω από το κοσμοείδωλό της, φτιαγμένο αυτό από την τάξη, την ασφάλεια, την υποταγή στο κυρίαρχο σύστημα των φιλελεύθερων ιδεών.

Πώς να χωνέψει ότι μερικοί νέοι αψήφησαν την τυραννία και τα ίδια τα τανξ προκειμένου να

διώξουν τους τυράννους και να νιώσουν ελεύθεροι, να ζήσουν σε μια ελεύθερη, δημοκρατική πατρίδα; Μα, τι ήθελαν αυτά τα παιδιά, να τα βάλουν με το σύστημα; Το σύστημα, όποιο κι αν είναι, οφείλουμε να το υπηρετούμε, σύμφωνα με τη νεαρά πολιτικό – ειδάλλως δεν είμαστε με τα καλά μας, κάποιο ψυχικό νόσημα μας έχει καταλάβει, το οποίο μας αφαιρεί τη γνωστική ικανότητα, μας εξωθεί στην αντικανονικότητα.

Η νέα υφυπουργός δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να εκφράζει το σύμπλεγμα κατωτερότητας που διακατείχε [ακόμη διακατέχει] τους ανθρώπους της Δεξιάς από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν –όποιος φοιτητής ήταν δεξιός ντρεπόταν να το φανερώσει στο πανεπιστήμιο και στον κόσμο, παρότι το κόμμα της παράταξής τους ήταν στην κυβέρνηση έως το 1981– μιλάμε για μεγάλη ταραχή, για τεράστιο κόμπλεξ. Τρόμαξαν να το αποβάλουν, πάλι με την κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη, αλλά όχι εντελώς.

Επρεπε [έπρεπε;] να έρθει η Αριστερά στην κυβέρνηση και να «αποδείξει» ότι δεν ήσαν και τίποτε σπουδαίοι, ξεχωριστοί, οι άνθρωποί της· και τότε πήραν τ’ απάνω τους τα δεξιά φιντάνια, κυρίως της δημοσιογραφίας, και άρχισαν ξεδιάντροπα να βγάζουν και γλώσσα.

Πρώτο τους μέλημα να απομυθοποιήσουν τη γενιά του Πολυτεχνείου, που τους καθόταν στο στομάχι και δεν τους επέτρεπε να έχουν και αυτοί νεότητα, αγώνες, έρωτα, λογοτεχνία και λοιπά. Αυτό ασφαλώς και είναι άσχημο συναίσθημα, το οποίο κάπως πρέπει να εξοριστεί για να ξανανιώσουν και αυτοί φυσιολογικοί.

Τώρα βγάζουν το άχτι τους, γι’ αυτό και δεν ντρέπεται η κυρία αυτή [και αναρίθμητοι άλλοι σαν κι αυτήν]. Εάν, δε, ήταν και λίγο ευσεβής, δεν θα χρησιμοποιούσε αστόχαστα όρους της ψυχιατρικής τους οποίους δεν γνωρίζουμε και οφείλουμε να σεβόμαστε – διότι μας ξεπερνούν, απλώς. Οι ίδιοι οι «ειδικοί» της ψυχής αρνούνται να προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς, από σεβασμό στα σκοτάδια της ψυχής.

Ελεγε ο Ηράκλειτος ότι «ψυχής πείρατα ιών ουκ αν εξεύροιο, πάσαν επιπορευόμενος οδόν· ούτω βαθύν λόγον έχει», ότι δηλαδή όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσεις δεν θα βρεις ποτέ τα πέρατα της ψυχής, τόσο βαθύς είναι ο λόγος της. Δεν νομίζω να έχει προβληματιστεί ποτέ για τέτοια θέματα η υφυπουργός της Νέας Δημοκρατίας, ούτε βέβαια και πολλοί από τους νέους υπουργούς και υφυπουργούς της κυβέρνησης – οπότε καλείται ο πρωθυπουργός είτε να τους βάλει κάποιο φίμωτρο είτε να τους στείλει σπίτι τους, διαφορετικά θα φαίνεται ότι συναινεί ή και συμφωνεί ακόμη. Τότε, όμως, αλλάζουν όλα.

Γιώργος Σταματόπουλος / Eφημερίδα των Συντακτών