Γραφει ο Νίκος Τσαγκρής
Μερικές φορές κάποιες φράσεις θα ήταν υπέροχες αν εκφέρονταν μέσα σε άλλα συμφραζόμενα. Έτσι, εκείνη η διατύπωση του Νίκου Παρασκευόπουλου σχετικά με την κοινοβουλευτική τάξη, «τα κόμματα οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας», είναι εντελώς ανακριβής∙ αφορά σε μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση: το συμφραζόμενο «Χρυσή Αυγή» στην επίδικη φράση δεν είναι κόμμα, μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση είναι. Που συμμετέχει πλήρως
στις κοινοβουλευτικές λειτουργίες. Λες και είναι κοινοβουλευτικό κόμμα που υπάγεται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Ενώ είναι μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Ή όχι;
Κανένας εκ των φορέων που υπάγονται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας δεν απαντά αν η Χρυσή Αυγή είναι πολιτικό κόμμα ή εγκληματική οργάνωση: το πολιτικό σύστημα, η Βουλή, τα κόμματα, την έχουν αποδεχτεί ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα. Και συνδιαλέγονται μαζί της εντός αλλά και εκτός Βουλής, (περίπτωση ΕΡΤ και Καστελόριζου) στο δε επικοινωνιακό πεδίο την αντιμετωπίζουν σαν ναζιστική εγκληματικά οργάνωση. Όσο για τα ΜΜΕ, τα τηλεοπτικά ιδιαίτερα, την πουλούν και την αγοράζουν∙ πότε σαν αδικημένο πολιτικό κόμμα πότε σαν ναζιστική εγκληματική οργάνωση, με γνώμονα τις διαπλεκόμενες πολιτικές ισορροπίες και τις μετρήσεις της AGB… Ακόμα και ο εισαγγελέας Ντογιάκος, στο σχετικό πόρισμά του, χρειάστηκε 700 σελίδες για να μας… ξεκαθαρίσει ότι η Χρυσή Αυγή είναι «εγκληματικής οργάνωση , η οποία στη συνέχεια έλαβε τη μορφή πολιτικού κόμματος»…
Αντιφασιστικοί πομφόλυγες
Και ήρθε εκείνη η μνημειώδης φωτογραφία… εθνικής σύμπνοιας, Καμένος – Βίτσας - Κασιδιάρης με τα στήθη προτεταμένα ενάντια στην αρπακτική γείτονα… Προφανώς μεν, αφελώς δε, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε την παρουσία του τελευταίου υποκειμένου του ενσταντανέ, ως πιθανό «βήμα εκδημοκρατισμού της Χρυσής Αυγής». Και όχι ως σημείο κυβερνητικής πολιτικής σύγχυσης, που ήταν. Και βγήκε ο άνθρωπος – δημοκρατία έχουμε – και έκανε τις προτάσεις του: «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη» …
Οι αντιναζί πομφόλυγες που ακολούθησαν ανταποκρίνονταν απολύτως στο διαταραγμένο – υποκριτικό προφίλ των εκπροσώπων του πολιτικού και του δημοσιογραφικού συστήματος. Ακούστηκαν ακόμα και… αντιφασιστικές κορώνες του τύπου «να εξουδετερώσουμε το φασισμό με φασιστικές μεθόδους». Τι να κάνουμε δηλαδή, να στήσουμε κρεματόρια για τους Μιχαλολιάκους τους Λεπέν και τους Χόφεν του κόσμου τούτου;
Για να δούμε τι λέει σχετικά ο σύντροφο ς Βίλχεμ Ράϊχ που το κατέχει το θέμα: «… Ο φασισμός δεν μπορεί να κατανικηθεί με υποκατάστατα και με τον υπερακοντισμό των μεθόδων του, δίχως αυτή η νίκη, ηθελημένα ή αθέλητα, να καταλήξει σε φασισμό. Και ο δρόμος του φασισμού είναι ο δρόμος του μηχανικού ανθρώπου, του νεκρού, του απολιθωμένου, του ανέλπιδου*…».
Συγκυριακή… σιωπή
Η Χρυσή Αυγή είναι αυτό που ως κοινωνία βλέπουμε και, ως κοινωνία βλέπουμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι και πολιτικό κόμμα, (και μάλιστα κοινοβουλευτικό, το τρίτο κόμμα της παρούσης Βουλής) και ναζιστική εγκληματική οργάνωση μαζί. Αυτή είναι μια πραγματικότητα ελαττωματική που οφείλεται σε μια τρισυπόστατη εκκρεμότητα. Μια πολιτική και ταυτόχρονα ποινική εκκρεμότητα που είναι και εκκρεμότητα συνταγματική, για την οποία το πολιτικό σύστημα φαίνεται πως δεν επιθυμεί να μιλάμε. Και όταν μιλάμε δεν το κρίνει σωστό διότι «η συγκυρία δεν το επιτρέπει»…
Στην περίπτωσή μας η… συγκυρία δεν επιτρέπει στον Παρασκευόπουλο να μιλάει για τη Χρυσή Αυγή με τον τρόπο που δεν επέτρεπε στον Φίλη να μιλάει για τους παπάδες. Ωστόσο η συγκυρία εκκολάπτει μιαν άκρως απειλητική εθνικιστική διεθνή με φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά και η Δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει. Φυσικά, χωρίς ψευδαισθήσεις έμπρακτης υπαγωγής των φασιστικών οργανώσεων στους θεσμούς της Δημόκρατίας αλλά με τη συνείδηση ότι οι μάζες που πλαισιώνουν αυτά τα μορφώματα δεν πρέπει να αφεθούν στην μαύρη μοίρα τους και, ω μη γένοιτο, να συμπαρασύρουν, για δεύτερη φορά την ανθρωπότητα σ’ αυτήν …
«Νομίζω ότι είναι μεγάλο λάθος να θεωρείς αυτούς τους ανθρώπους ανεπανόρθωτους ρατσιστές – μια χαμένη υπόθεση» όπως λέει και η αμερικανίδα καθηγήτρια Φιλοσοφίας και Πολιτικής Θεωρίας Νανσυ Φρέιζερ**: «πρέπει να συνδεθείς μαζί τους σε ανθρώπινο επίπεδο και να αναγνωρίσεις τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Και έπειτα να τους δώσεις μια διαφορετική ερμηνεία και αφήγηση για την αιτία τους. Δεν είναι οι πρόσφυγες δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι οι μαύροι, δεν είναι οι φεμινίστριες. Είναι η Γουόλ Στριτ, η χρηματιστικοποίηση, η καταστροφή των συνδικάτων».
- από το μπλογκ restaro
No comments:
Post a Comment