Το νερό είναι δικό μας, δεν είναι καμιάς εταιρείας!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Προσφυγικά των Τρικάλων. Τι ήταν το λέει το όνομα, λεπτομέρειες δεν χρειάζονται κι όποιος κατάλαβε μπράβο του. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Προσφυγικά των Τρικάλων σ’ ένα σπίτι που ξεκίνησε από δύο δωμάτια και κατέληξε πέντε. Κάθε δυο χρόνια προσθέτανε κι από ένα, ανάλογα με τα λεφτά της οικογένειας και την καλή της τύχη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ ένα..
σπίτι των Προσφυγικών που νερό τρεχούμενο δεν είχε. Μια τουλούμπα υπήρχε καρφωμένη στην αυλή, κόκκινη ήταν ακόμη τη θυμάμαι, τρομπάραμε εμείς, έβγαινε πράμα. Κι όταν θέλαμε νερό κρύο, τρεχούμενο για το τραπέζι, πηγαίναμε στη βρύση της γειτονιάς με κάτι λαγήνια τσίγκινα που τα λέγαμε γκιούμια. Και τα κλωτσάγαμε στη διαδρομή, στο πήγαινε δηλαδή, γιατί στο έλα ήταν ασήκωτα, να κάνουν θόρυβο, ντιν νταν, ντάγκα ντούγκα, κλινγκ κλανγκ που θα λέγανε και οι Kraftwerk.
Μισό αιώνα αργότερα μοιάζει γραφικό, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως όταν ήρθε το τρεχούμενο νερό ανακουφιστήκαμε. Ωραίο πράγμα είναι το θαύμα της βρύσης και για το μεγαλούργημα του θερμοσίφωνα τι να σας πω πιά. Πλάκα έχει να σε λούζει η μάνα σου στη σκάφη, αν είχε ίνσταγκραμ τότε θα προέκυπταν ένα σωρό θεαματικά στιγμιότυπα, αλλά η μπανιέρα ρε φίλε είναι ένα πλανήτης από μόνη της. Ο πιο φιλόξενος πλανήτης που είχα γνωρίσει στην παιδική μου ηλικία, πλάτσα πλούτσα σαν τα δελφινάκια μετά από τόσα και τόσα πήγαινε έλα με τα γκιούμια στη βρύση. Πρόοδος, ωραίο πράμα!
Τα γράφω όλα τα ανωτέρω, μιας και η πρόοδος (τι ωραία λέξη…) δεν σταματάει ποτέ και στα μυαλά ορισμένων η πρόοδος είναι απολύτως και μονίμως και αδιαρρήκτως συνδεδεμένη με τις ιδιωτικοποιήσεις. Και αφού εξαντλήθηκαν τα περιθώρια στους υπόλοιπους τομείς, ήρθε η ώρα να βάλουμε χέρι στο νερό.
Ξεκινώντας σήμερα από τα δίκτυα με τα ΣΔΙΤ (βλέπε και προηγούμενο άρθρο δικό μου στο Νewpost) κι αύριο έχει ο Θεός. Μπορεί να ορκιζόμαστε τώρα ότι το νερό θα παραμείνει δημόσιο αγαθό και δεν θα πέσει ποτέ στα χέρια ιδιωτών, αλλά λύσεις υπάρχουν για να υπερβεί κανείς και τους πλέον ατσάλινους των όρκων. Και για να βαφτιστεί ψάρι το κρέας, το κάνανε οι καλόγεροι, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς. Το νεφρί θα μας πέσει;
Ως εκ τούτου δεν μπορώ παρά να χαιρετήσω ως νίκη του κινήματος την απόφαση του Δ’ τμήματος του ΣτΕ που δικαίωσε τους προσφεύγοντες πολίτες, οι οποίοι ζητούσαν να ακυρωθεί, ως αντισυνταγματικό, το νομοθετικό πλαίσιο (4389/2016, κ.λπ.) με το οποίο, μέσω του  ΤΑΙΠΕΔ μεταβιβάζονται οι μετοχές της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στην ΕΕΣΥΠ. Σε απλά ελληνικά:

«Οι σύμβουλοι έκριναν ότι η πώληση του 50,003% της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ είναι αντίθετη στο Σύνταγμα, κρίνοντας ότι οι δύο εν λόγω κρατικές εταιρείες ύδρευσης πρέπει να διατηρήσουν τον ιδιοκτησιακό και πραγματικό έλεγχο των επιχειρήσεών τους, προκειμένου να αποφευχθούν σημαντικές ανατιμήσεις στη χρήση του νερού και για να διασφαλιστεί η κρατική εγγύηση της ποιοτικής, ασφαλούς, συνεχούς, αδιάλειπτης και καθολικής πρόσβασης σε αυτές, αλλά και για λόγους εθνικής ασφάλειας».

Μεγάλη νίκη αναμφιβόλως για όλους και όλες εμάς που παλεύουμε να μείνει το νεράκι στα χέρια του δημοσίου. Δεν τελείωσε βέβαια ο πόλεμος κι ας κερδήθηκε μια μάχη, μιας και παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας η οριστική απόφαση. Έχει όμως μια σημασία με ποιο τρόπο ακριβώς θα φτάσει ως εκεί η παραπομπή και αν υπάρχει προηγούμενη απόφαση που θα γέρνει προς τα εδώ ή προς τα εκεί. Άσε που μπορεί να πάρει και κάνα τηλέφωνο η Σακελλαροπούλου η πρόεδρος, που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Αν θέλει…

Χρήστος Ξανθάκης / newpost