Ένα πιτσιρίκι, ένα κακούργημα, δυο κόσμοι

του Χρήστου Ξανθάκη

Κάτσε να πιάσω μια στιγμή το κόπυ πάστε, τη χαρά και συντροφιά κάθε δημοσιογράφου που σέβεται τον εαυτό του.
Λοιπόν, μούμπλε, μούμπλε, γκούκλε, βικιπαίδεια, μισό λεπτό το ‘χω:
«Η λυδία λίθος είναι η κοινή ονομασία πετρώματος μαύρου χρώματος, το όνομα του οποίου προέρχεται από τη Λυδία της Μικράς Ασίας. Είναι είδος βασάλτη, ενός σκληρού πετρώματος που ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη βάσανος. Με την χρήση της Λυδίας λίθου μπορεί να εξακριβωθεί η περιεκτικότητα ενός κράματος σε χρυσό.
Μεταφορικά η φράση “λυδία λίθος” λόγω της χρήσης της για πολλούς αιώνες ως εργαλείου εξακρίβωσης της καθαρότητας κραμάτων χρυσού, χρησιμοποιείται για να δηλώσει την έννοια της δοκιμασίας, του τρόπου ελέγχου, της εξακρίβωσης κτλ».
Και πάμε να δούμε τι εννοώ, σιγά σιγά θα το αποκαλύψω, όπως στα θρίλερ που το αφήνει για το τέλος το καλύτερο ο σκηνοθέτης.
Τώρα, αντιπροχτές τη Δευτέρα ήταν που πέρασε από αυτόφωρο ο Βαγγέλης ο δεκατετράχρονος μαθητής που κατηγορείτο για κακούργημα, επειδή συμμετείχε σε πορεία όπου έγιναν επεισόδια.
Πήγε η μάνα του, πήγαν οι συγγενείς του, πήγαν οι συμμαθητές του, πήγε ο δήμαρχος Χαλανδρίου ο Ρούσσος, μιας και δημότης του είναι το παιδί, πήγαν και εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων.
Από το ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, ήταν οι πιο πολλοί, ο Ηλιόπουλος, ο Φίλης, ο Πολάκης, ο Σπίρτζης, η Καββαδία, ο Μουζάλας, τέλος πάντων ένα σωρό, άμα ξεχνάω κανέναν ας με συγχωρήσουν κι εγώ αποδώ κι αποκεί τα μαζεύω τα ονόματα. Από το ΚΚΕ ήταν ο Νίκος Παπαναστάσης κι από το ΜέΡΑ25 ο Κρίτων Αρσένης. Όπως, μάλιστα, διαβάζω στην ΕφΣυν, ο τελευταίος υπέβαλε και επίκαιρη ερώτηση, ζητώντας την παραίτηση του υπουργού ΠροΠο.
Και τέλος.
Εντάξει η Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση είναι, τι να στείλει δηλαδή;
Εντάξει ο Βελόπουλος έμπορος είναι, τι αντίδοτα για την καράφλα να πουλήσει σε μαθητές και μαθήτριες;
Αλλά το Κίνημα Αλλαγής;
Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη που αγωνίζεται για τη δημοκρατία και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό;
Έναν βουλευτή, έναν εκπρόσωπο, έναν κακομοίρη θυρωρό της Χαριλάου Τρικούπη δεν βρήκε να στείλει έτσι για το γαμώτι;
Κι αφού δεν μπήκε στον κόπο να πάει ουδείς, ένα παλικάρι εκεί στα γραφεία του κόμματος δεν σκέφτηκε να εκδώσει μια ανακοίνωση, ένα ραπόρτο, έτσι στο ήξεις αφήξεις δηλαδή, μια ανησυχία, ολίγο άγχος, έναν προβληματισμό που φορτώθηκε κακούργημα σε έναν δεκατετράχρονο;
Δεν το σκεφτήκανε καθόλου, δεν πέρασε απ’ το μυαλό τους;
Ή μήπως το συζητήσανε και αποφασίσανε ότι δεν είναι ώρα να ταυτίζεται το κόμμα με μπαχαλάκηδες και ταραξίες;
Και βγάλανε το σκασμό…
Ως εκ τούτου, μας προκύπτουν δυο κόσμοι που λέω και στον τίτλο.
Από τη μία είναι ο κόσμος που αντιμετωπίζει τη νοοτροπία «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» με κάτι παραπάνω από σκεπτικισμό και δεν σκοπεύει να κάτσει να τη φάει τόσο εύκολα.
Κι από την άλλη, διαμορφώνεται ένα μέτωπο της λογικής που βάζει πάνω απ’ όλα την τάξη και την ασφάλεια και την ησυχία του νοικοκυραίου.
Ποια πλευρά έχει δίκιο θα το βρείτε μόνοι σας και μόνες, δεν είναι δική μου δουλειά να προτείνω κόμματα και ψηφοδέλτια.
Μπορώ, ωστόσο, να επισημάνω για μια ακόμη φορά την αδιανόητη ευκολία με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλιεύει στελέχη και στελεχάκια από το πάλαι ποτέ «προοδευτικό στρατόπεδο».
Και πολύ λογικό το βρίσκω.
Αν οι διαφορές των δύο πλευρών είναι από ελάχιστες ως μηδενικές και αν σε θέματα τόσο κρίσιμα όπως το «κακούργημα» του δεκατετράχρονου ταυτίζονται με τέτοια άνεση, για ποιο λόγο ο άλλος να κάτσει να τρώει τα νιάτα του στην αντιπολίτευση και να μην απολαμβάνει μια ωραία καρέκλα κυβερνητική;
Νομίζω ότι στη Λυδία θα κούναγαν το κεφάλι τους με κατανόηση…

 - το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr