«Απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ένα άλογο να καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα» είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν σε μια έξαρση σουρεαλιστικής φρενίτιδας.
Δεν εκβιάζω τη σουρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά αυτή την εβδομάδα είδα πράγματα πιο σουρεαλιστικά κι από «ένα άλογο που καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα». Είδα ΔΝΤ και Fitch να στηρίζουν Ελλάδα. Και είδα Ευρωπαίους (αξιωματούχους του Λαϊκού Κόμματος) και Έλληνες (Μητσοτάκης, Στουρνάρας και Σία) να στηρίζουν..
αγορές, πακετάροντας, οι άθλιοι, τον Τσίπρα με το Ευρωπαϊκό Εθνικοσοσιαλιστικό Μέτωπο των Σαλβίνι - Λεπέν: «Η άνοδος των λαϊκιστών σε Ιταλία και Ελλάδα έφερε πολιτικό χάος»...
Η απάντηση ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τον στρατηγικό σύμβουλο του ΔΝΤ Ντέσμοντ Λάχμαν: «Εξίσου ανησυχητικό είναι ότι, αντίθετα με την Ελλάδα, η Ιταλία έχει στο τιμόνι μια κυβέρνηση λαϊκιστών που εμπαίζουν ανοιχτά τους κανόνες της Ε.Ε. Κι αυτό θα καταστήσει ακόμη δυσκολότερη τη 'διάσωσή' της από τους Ευρωπαίους εταίρους αν υποθέσουμε ότι έχουν την πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως στείλουν λάθος μήνυμα προς τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης... Η ιταλική κρίση θα μοιάζει με την ελληνική αν η ελληνική κρίση έκανε συστηματική χρήση αναβολικών ουσιών»!
********
Κατά τα λοιπά, ο Ντέσμοντ Λάχμαν παρεμβαίνει* στο ζήτημα της ιταλικής κρίσης και των συνεπειών της στην ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, διαπορών με τις χαλαρές (έως και ανύπαρκτες) αντιδράσεις της διεθνούς οικονομικής κοινότητας: «Είναι να απορεί κανείς με την ολύμπια γαλήνη με την οποία οι Αμερικανοί στρατηγικοί αναλυτές και οι διεθνείς αγορές αντιμετωπίζουν το βάθεμα της ιταλικής οικονομικής και τραπεζικής κρίσης. Κι αυτό γιατί, αντίθετα με την Ελλάδα, το μέγεθος της ιταλικής οικονομίας είναι τέτοιο που, σε περίπτωση χρεοκοπίας, θα συμπαρασύρει και το ευρώ και, ταυτόχρονα, καθιστά αδύνατη τη ‘διάσωσή’ της από τους Ευρωπαίους εταίρους της».
Ακολούθως, ο σούπερ συντηρητικός οικονομολόγος εστιάζει στις... βλαβερές συνέπειες της κρίσης επί του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στην έκταση και στο βάθος των αναταράξεων στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και στις αγορές ομολόγων...
Ίσως είμαι κυνικός, ίσως μηδενιστής, ένας εμπαθής εχθρός του νεοφιλελευθερισμού ίσως, ωστόσο θα την πω την αμαρτία μου: παρακολουθώ με χαιρεκακία τις κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους κλυδωνισμούς που αυτές προκαλούν στις ευρωπαϊκές και τις άλλες αγορές του κόσμου. Απολαμβάνω ιδίως τη νευρικότητα των τοποτηρητών του καπιταλιστικού συστήματος καθώς πασχίζουν να διαχειριστούν την κρίση και το μόνο που καταφέρνουν είναι να συντονίζουν τη νευρικότητά τους με τις διακυμάνσεις του Dow Jones...
Ή τις διακυμάνσεις των τιμών των τραπεζικών μετοχών κατά τη διάρκεια της τριήμερης κρίσης του χρηματιστηρίου Αθηνών. Που ενώ είχε να κάνει με ένα αδίστακτο αντικυβερνητικό - κερδοσκοπικό σορτάρισμα, με support του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, αποδόθηκε (σε ποιον άλλο;) στον... Τσίπρα αυτοπροσώπως: η χώρα έχει πολιτικό ρίσκο με τον Τσίπρα στην εξουσία - πρέπει να θωρακιστεί από παράπλευρες απώλειες στο χρηματιστήριο και στις τράπεζες.**
Την τέταρτη ημέρα (αφού έγινε η δουλειά) έσκασε επιτέλους ο... σιωπηλός τραπεζίτης. Για να δηλώσει ότι «οι χρηματιστηριακές εξελίξεις του τραπεζικού κλάδου τις προηγούμενες ημέρες δεν σχετίζονταν με την υγεία των ελληνικών τραπεζών, αλλά με καθαρά εξωγενείς παράγοντες, όπως η άνοδος των επιτοκίων διεθνώς και ιδιαίτερα σε γειτονικές με την Ελλάδα χώρες». Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Προσωπικά, καθώς παρακολουθούσα τις αντιδράσεις των απλών ανθρώπων επί του θέματος στα social media, είχα την αίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο που προσδοκά το βάθεμα της κρίσης με την ελπίδα πως θα ακολουθήσει μια πιο ανθρωποκεντρική οικονομική ισορροπία. Μια οικονομία «πολιτική», που θα αποβάλει τη νεοφιλελεύθερη αρχή «κέρδος για το κέρδος». Μα, έτσι; Τυχαία και αφηρημένα; Αδύνατον. Μια τέτοια προσδοκία δεν συνιστά, ούτε καν, μια ολοκληρωμένη αυταπάτη. Αλίμονο, όταν η Ιστορία επαφίεται σε αδρανείς πολίτες και πολιτικούς, κινείται από... Goldman Sachs και Morgan Stanley
Κι ακολουθεί... καπιταλιστική ανακύκλωση: ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να επιβεβαιωθεί παρά μόνο δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της καταστροφής του. Θεμελιωμένος πάνω στην αρχή της ελευθερίας της παραγωγής και της αγοράς, γεννά ολοένα και πιο βίαιες κρίσεις που κλονίζουν την απαραίτητη για την ανάπτυξή του πολιτική τάξη. Όπως αυτή της Ιταλίας και της Ευρωζώνης. Με κινητήριο μοχλό το Ευρωπαϊκό Εθνικοσοσιαλιστικό Μέτωπο των Σαλβίνι - Λεπέν.
* Με άρθρο του στο site της (συντηρητικότατης) εφημερίδας της Ουάσιγκτον "The Hill"- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (14/10/2018)
**Από δήλωση του Κ. Μητσοτάκη επί του θέματος
No comments:
Post a Comment