Aναλφαβητισμός...

Ο νέος σάκος του μποξ του εγχώριου φιλελευθεριάτου είναι ένα άρθρο στο Κόκκινο της καθηγήτριας μαθηματικών Κ. Καλφοπούλου που ασκεί κριτική στον τρόπο διδασκαλίας των μαθηματικών στην Ελλάδα. Του καταλογίζουν μία απλοϊκή, καρικατουρίστικη θέση που θέλει τα μαθηματικά ένα καπιταλιστικό εργαλείο καταδυνάστευσης των λαών. Κατόπιν στηλιτεύουν την Αριστερά για την μεταφυσική και ιδεολογικοποιημένη προσέγγιση που έχει για πράγματα, την οποία αντιπαραβάλλουν με τη δική τους δήθεν ουδέτερη και επιστημονική θέαση του κόσμου. Όπως όμως συμβαίνει συνήθως, πιάστηκαν και δω αδιάβαστοι και το μόνο που κατάφεραν ν' αποδείξουν είναι τη δική τους άγνοια και ιδεολογική τύφλωση.
Το κείμενο της Καλφοπούλου δεν υποστηρίζει τίποτα απ' όσα της καταλογίζουν, σημάδι ότι οι περισσότεροι που της επιτίθενται δεν το διάβασαν καν. Η Καλφοπούλου απορρίπτει το μοντέλο
διδασκαλίας των μαθηματικών στα σχολεία ως αποτυχημένο που παράγει μεγάλα ποσοστά μαθηματικού αναλφαβητισμού. Όποιος φυσικά έχει την παραμικρή σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα γνωρίζει πως αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα. Τα περισσότερα παιδιά τελειώνουν το σχολείο με πλημμελείς γνώσεις μαθηματικών. Το άρθρο εντοπίζει το πρόβλημα στον αφηρημένο και φορμαλιστικό τρόπο που διδάσκονται τα μαθηματικά και ζητά ν' αλλάξει ενσωματώνοντας παραδείγματα από τη φυσική και την καθημερινή ζωή αλλά και να συνδεθεί με "τον μεταφορικό λόγο, τη γλώσσα και τη συλλογιστική διαδικασία, γενικότερα". Σίγουρα πάντως δεν καταγγέλλει τα μαθηματικά ως "όργανο καπιταλιστικής κυριαρχίας".
Η Καλφοπούλου θεωρεί πως αυτός ο τρόπος διδασκαλίας, εκτός του ότι παράγει (μαθηματικό) αναλφαβητισμό, λειτουργεί και ως κριτήριο απόρριψης των περισσοτέρων μαθητών από τις σχολές υψηλής ζήτησης των ΑΕΙ. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η απωθημένη αφετηρία της κριτικής των φιλελεύθερων κεντρώων στο κείμενο της. Οι τελευταίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα ν' αποδεχτούν την ταξική λειτουργία της εκπαίδευσης που οργανώνει την κατανομή και ιεραρχική ταξινόμηση των παιδιών στην παραγωγή και ευρύτερα, αναπαράγοντας την ταξική κοινωνική διαστρωμάτωση.
Η ιδεολογία με την οποία επιχειρούν να συγκαλύψουν αυτή τη λειτουργία είναι η περιβόητη αριστεία, όπου οι διαφορές στις επιδόσεις και την πρόοδο των μαθητών αποδίδονται στις φυσικές ικανότητες και την προσπάθεια τους και ελάχιστα στην ταξική τους θέση, τους πόρους και τον τρόπο διδασκαλίας. Έτσι οι ταξικές διαφορές εξαφανίζονται και το σχολείο γίνεται ακόμη ένας ουδέτερος τόπος ανάδειξης των "ικανότερων", όπως η αγορά. Οποιαδήποτε λοιπόν προβληματοποίηση του δήθεν επιστημονικού και ιδεολογικά ουδέτερου περιεχομένου της εκπαιδευτικής διαδικασίας, κομμάτι της οποίας είναι η διδασκαλία των μαθηματικών, φέρνει στην επιφάνεια την ταξική της λειτουργία και "αποφυσικοποιεί" το ταξινομητικό της αποτέλεσμα. Γι αυτό το λόγο πρέπει να παταχθεί άμεσα ως το παραλήρημα μιας "παλαβής" Αριστεράς.
Δημήτρης Τσίρκας (facebook)