Κάτι τρέχει με τη Λένα Κιτσοπούλου

(...) Η επιθυμία της Λένας Κιτσοπούλου να σοκάρει γίνεται αυτοσκοπός, και καθώς αντιλαμβάνεται πως για να το επιτύχει πρέπει κάθε φορά να φτάσει σε νέα άκρα, καταφεύγει σε ό,τι μπορεί και δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί: η δασκάλα χορού (ερμηνευμένη ηρωικά από τον Γιάννη Κότσιφα) επιδίδεται σε συνουσία με τη μαθήτριά της χρησιμοποιώντας τα γλαφυρότερο δυνατό λεξιλόγιο και καταλήγοντας σε βιαιοπραγίες, οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στην τουαλέτα για να προβούν σε ηχηρές αφοδεύσεις. Ξεχνώντας πως από το Σαλό του Παζολίνι έχουν περάσει σαράντα χρόνια, διάστημα ικανό να ακυρώσει ακόμα και το ισχυρότερο σοκ, η Κιτσοπούλου παρουσιάζει ακόμα και σκηνή κοπροφαγίας. Δυστυχώς ήταν
περιττό να φέρει επί σκηνής τη λεκάνη της τουαλέτας και να σερβίρει στους ηθοποιούς της το περιεχόμενο: όλοι γνωρίζαμε ήδη πως τα έχει κάνει σκατά, χωρίς να χρειαστεί να τα δούμε.
Μια παλιά ταινία του Σκολιμόφσκι λεγόταν Η Επιτυχία Είναι Η Καλύτερη Εκδίκηση. Στην περίπτωση της Λένας Κιτσοπούλου, ίσως να είναι και η μεγαλύτερη παγίδα. Τα απανωτά sold out, η επιβολή του στυλ της, σχεδόν η δημιουργία ενός brand name, έχουν εμφανώς αποτελέσει κακό σύμβουλο για έναν άνθρωπο του θεάτρου που και ο πλέον κακεντρεχής δεν θα μπορούσε να μη δει  την ευφυΐα του, την πρωτοτυπία και  τη φρεσκάδα του. Όμως η αυταρέσκεια την οδηγεί στη μανιέρα μιας ανερμάτιστης επιθετικότητας κατά πάντων, που αντί να την οδηγήσου στα χνάρια των λοιπών Ευρωπαίων «οργισμένων» δραματουργών, μάλλον την καθιστούν το Δελφινάριο του θεατρόφιλου, το Σεφερλή του κουλτουριάρη.(...)

- απόσπασμα από κείμενο στο popaganda.gr με τον τίτλο «Κάτι τρέχει με τη Λένα Κιτσοπούλου». Το υπογράφει  Γιώργος Βουδικλάρης ο οποίος αφού είδε το «Το Πράσινό Μου το Φουστανάκι» και το «Τυραννόσαυροι Rex, έγραψε για τα ευχάριστα και δυσάρεστα συναισθήματα που του προκάλεσαν οι δύο παραστάσεις.(ολόκληρη η κριτική ΕΔΩ)