Δεν ξέρω πως θα τ' ακούσεις, διαβάσεις, σκεφτείς αυτά που τώρα θέλω να σου πω, αν σωστά τα βρεις δίχως λάθη ορθογραφικά, συντακτικά, αν μελό σου φανούν κι υπερβολικά, ακόμα κι αν εγώ λίγη να συντάξω μπορεί να σου φανώ, δεν με νοιάζει, συγγραφέας δεν είμαι, ούτε ποιήτρια να στα βάλω στη σειρά, ωραία να στα ιστορήσω δίχως συναισθηματισμούς,..
δεν με νοιάζει, θέλω μόνο να σου πω πως αυτό το μικρό μου σπαράζει, μου σπαράζει την καρδιά, εκεί πέρα, ξεχασμένο στην Υεμένη, έτσι όπως απαλά ακουμπά το χέρι πάνω στο μέτωπό του, έτσι όπως σφίγγει το δάχτυλό του και κλαίει και κλαίει κι είναι όλο απελπισία γιατί πονάει και πεινάει κι είναι κρίμα να πεινάει, σαν μάνα σου μιλώ, σαν τίποτα άλλο δεν σου μιλώ, πώς αφήσαμε να πεινάνε τα παιδιά; Σώστε τα παιδιά της Υεμένης, τα παιδιά της πείνας, τα παιδιά των πολέμων. Θερμά παρακαλώ. Σαν μάνα, σαν τίποτα άλλο δεν μιλώ. Μόνο σαν μάνα.
Πηγή: ARTInews- Της Γιάννας Κουκά
No comments:
Post a Comment