Το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει αριθμητική πολτοποίηση του Κέντρου στη Δεξιά, ακραία αντοχή των φασιστών οι οποίοι καταφέρνουν να κάνουν «αλλαγή φρουράς» τη στιγμή που η ΝΔ ανεβάζει τα ποσοστά της κατά 11% χωρίς να χάσουν ούτε ψήφο (στα όρια του αλγεβρικού..
θαύματος), ενώ τα κόμματα που τοποθετήθηκαν -με οποιονδήποτε τρόπο- αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ φέρνουν εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα.
Υπό αυτή την έννοια το εκλογικό αποτέλεσμα είναι το πιο σκοτεινό των
τελευταίων δεκαετιών. Γίνεται ακόμα πιο σκοτεινό αν ρίξει κανείς μια
ματιά στα αποτελέσματα στην Ευρώπη, όπου η Άκρα Δεξιά είναι πρώτη στις 3
από τις 4 μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες της ΕΕ και σε μια σειρά από
άλλες ακόμα.
Πρέπει να είναι κανείς πολύ ανόητος ή πολύ αντιδραστικός για να μην βλέπει πόσο αρνητική και επικίνδυνη είναι αυτή η τάση.
Το κοινωνικό κίνημα στην Ελλάδα πέρασε 8 αρκετά άσχημα χρόνια: Ξόδεψε τα τρια πρώτα περιμένοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τα πέντε επόμενα βρίζοντάς τον. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν δημιούργησε νέα ανεξάρτητα συνδικάτα, δεν διεκδίκησε με καμία σαφήνεια την ανατροπή των οικονομικών πολιτικών που ακολούθησαν την κρίση, δεν πλαισίωσε τα εγχειρήματα υποστήριξης των προσφύγων ως πρώτη του προτεραιότητα και δεν άρθρωσε τον δικό του επιθετικό λόγο απέναντι στον εθνικισμό -τον οποίον έφτασε σε ορισμένες στιγμές να χαϊδεύει .
Δεν πιστεύω καθόλου σε μαγικές αλλαγές, ούτε στο παλιό σχήμα ότι όταν κυβερνά η Δεξιά «ξυπνάει ο κόσμος». Υποστηρίζω ωστόσο ότι στο επόμενο διάστημα απαλλαγμένοι από κυβερνητικές αυταπάτες και κυβερνητικές ματαιώσεις (εξίσου αντιδημιουργικές και οι δύο), οφείλουμε να κινηθούμε προς τα εκεί: Έμπρακτη οργάνωση στους κοινωνικούς και τους εργασιακούς χώρους ενάντια στον οικονομικό φιλελευθερισμό, τον εθνικισμό, τις αντιπροσφυγικές πολιτικές και τον ρατσισμό, την κοινωνία - νεκροταφείο.
Η συγκρότηση επιθετικών εξισωτικών, διεθνιστικών και αντιαυταρχικών ρευμάτων και η οργανωτική ομοσπονδοποίησή τους εξακολουθεί να είναι μια εφικτή εναλλακτική. Μπορούμε πάντα βέβαια να συνεχίσουμε να νιώθουμε δικαιωμένοι για τις εμμονές μας, μέχρι να βρεθούμε να τραγουδάμε όλοι μαζί sweet home Alabama στα ευρωπαϊκά.
- από το fb του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Πρέπει να είναι κανείς πολύ ανόητος ή πολύ αντιδραστικός για να μην βλέπει πόσο αρνητική και επικίνδυνη είναι αυτή η τάση.
Το κοινωνικό κίνημα στην Ελλάδα πέρασε 8 αρκετά άσχημα χρόνια: Ξόδεψε τα τρια πρώτα περιμένοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τα πέντε επόμενα βρίζοντάς τον. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν δημιούργησε νέα ανεξάρτητα συνδικάτα, δεν διεκδίκησε με καμία σαφήνεια την ανατροπή των οικονομικών πολιτικών που ακολούθησαν την κρίση, δεν πλαισίωσε τα εγχειρήματα υποστήριξης των προσφύγων ως πρώτη του προτεραιότητα και δεν άρθρωσε τον δικό του επιθετικό λόγο απέναντι στον εθνικισμό -τον οποίον έφτασε σε ορισμένες στιγμές να χαϊδεύει .
Δεν πιστεύω καθόλου σε μαγικές αλλαγές, ούτε στο παλιό σχήμα ότι όταν κυβερνά η Δεξιά «ξυπνάει ο κόσμος». Υποστηρίζω ωστόσο ότι στο επόμενο διάστημα απαλλαγμένοι από κυβερνητικές αυταπάτες και κυβερνητικές ματαιώσεις (εξίσου αντιδημιουργικές και οι δύο), οφείλουμε να κινηθούμε προς τα εκεί: Έμπρακτη οργάνωση στους κοινωνικούς και τους εργασιακούς χώρους ενάντια στον οικονομικό φιλελευθερισμό, τον εθνικισμό, τις αντιπροσφυγικές πολιτικές και τον ρατσισμό, την κοινωνία - νεκροταφείο.
Η συγκρότηση επιθετικών εξισωτικών, διεθνιστικών και αντιαυταρχικών ρευμάτων και η οργανωτική ομοσπονδοποίησή τους εξακολουθεί να είναι μια εφικτή εναλλακτική. Μπορούμε πάντα βέβαια να συνεχίσουμε να νιώθουμε δικαιωμένοι για τις εμμονές μας, μέχρι να βρεθούμε να τραγουδάμε όλοι μαζί sweet home Alabama στα ευρωπαϊκά.
- από το fb του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
No comments:
Post a Comment