Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφα μας χρόνια...

Ποια είναι η στιγμή εκείνη που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι ζουν την ιστορία που γράφεται; Η στιγμή που το παράλογο εκρήγνυται βίαια στα μάτια τους, εκτοπίζοντας τον φόβο σε έναν ποταμό δακρύων; Ποια είναι εκείνη η εποχή που οι άνθρωποι μπαίνουν γυμνοί στη φωτιά και ενώ καίγονται ονειρεύονται, και ενώ γδέρνονται ερωτεύονται, και ενώ φοβούνται δεν δειλιάζουν; Πώς μοιάζουν οι μέρες που οι ψυχές ιδρώνουν σε μια τρεχάλα αστραπής, που μουδιάζουν σε έναν κρότο διάτρησης της ίδιας της ζωής, χωρίς να σταματάνε;..
Από την προηγούμενη Πέμπτη, η λογική καταρρίπτεται αδιάκοπα στην αστυνομοκρατούμενη Αθήνα, που μετατρέπεται σε πόλη-δαίμονα, με κατακόκκινα μάτια και νύχια που διψάνε για σκισμένα υφάσματα με ανθρώπινο δέρμα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, απασφάλισε τον στρατό του, στήνοντας ένα πανηγύρι παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρώντας ότι ο εξευτελισμός της αξιοπρέπειας του ατόμου που εμμονικά επιδίδονται τις τελευταίες μέρες, αφορά τους πνιγμένους στα δακρυγόνα και μελανιασμένους από κλωτσιές και γκλοπ πολίτες, και όχι εκείνους που ανεξέλεγκτα και αναίτια βιοπραγούν.
Στα πυκνά γεγονότα των τελευταίων έξι ημερών, για όσους ζούμε στα Εξάρχεια, οι απειλές περί χούντας και "θα σας γαμήσουμε ένα-ένα μαλακισμένα", είναι όσα μπορείς να ακούσεις γυρνώντας από το super market, βγάζοντας βόλτα τον σκύλο, φιλώντας το αγόρι σου καθώς σε αφήνει σπίτι. Στα Εξάρχεια, που τα τραπέζια πετιούνται στον αέρα σκορπίζοντας ποτά και καφέδες στα πεζοδρόμια, από εκείνους που αν δεν ήταν αρματωμένοι με χημικά και όπλα δεν θα έβγαζαν κιχ και που τώρα ουρλιάζουν "ΣΚΑΣΕ", σε γυναίκες που κρατάνε από το χέρι πιτσιρίκια.

- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει η Χρύσα Λύκου στο provocateur (oλόκληρο ΕΔΩ)