Η Λερναία Ύδρα ήρθε από τη Σκύδρα

του Χρήστου Ξανθάκη

Αυτό μάλιστα είναι πρόοδος! Πως είχε ο άλλος ρε φίλε εξωτερική τουαλέτα στο σπίτι του και ξαφνικά βρέθηκε με μπάνιο λουξ; Πώς είχε την ξυλόσομπα και τουρτούριζε άμα απομακρυνόταν μισό μέτρο και κονόμησε κεντρική θέρμανση; Πώς γύρναγε με το ποδήλατο, για να μην πω ποδαράτα, και άπλωσε αρίδα σε αμάξι σεντάν; Έτσι και στο προσφυγικό. Από τις κραυγές,..
περάσαμε στον πετροπόλεμο και πλέον ήρθε η ώρα για τις καραμπίνες!
Βλέπε τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου στη Σκύδρα, όπου βγήκαν κάτι πλάσματα παρφέ με γυαλιστερή χωρίστρα και δήλωσαν ότι άμα σκάσουν οι πρόσφυγες στο χωριό, στο εγκαταλειμμένο στρατόπεδο του χωριού για την ακρίβεια, θα στραβώσει πολύ το πράγμα. Διότι οι ξένοι μπορεί να απλώσουν χέρι, για ροδάκινο ή σάρκα δεν διευκρινίστηκε, και τότε δεν θα μιλήσουν τα στόματα, θα μιλήσουν τα όπλα. Συμφώνησε μάλιστα με την συγκεκριμένη άποψη και ένας ιερέας που παραβρέθηκε στη μάζωξη, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι το ράσο αφουγκράζεται το σφυγμό του κοσμάκη. Άλλο τώρα αν τα μάζεψε στη συνέχεια, ως αυθεντικό κοτόπουλο που το έστρωσε στο κυνήγι η νοικοκυρά…
Μιας και μιλάμε όμως για νοικοκυριό, είδα και μια δήλωση Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, όπου ο υφυπουργός υποστήριζε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δεν πα’ να σκούζουν, δεν πα’ να χτυπιούνται, δεν πα’ να στουμπάνε κάτω τον κώλο τους οι διαφωνούντες, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που πρέπει να μεταφερθούν στην ενδοχώρα θα λάβουν φύλλο πορείας αναγκαστικά. Και ότι υπάρχουν τρόποι για να επιβληθεί η κρατική απόφαση στους διαφωνούντες, που καλά θα κάνουν να συμμορφωθούν.
Κάπως έτσι τα είπε, κάπως έτσι λέω μιας και ποτέ δεν βγάζεις άκρη με τον Μίλτο, και το ερώτημα που ανακύπτει τώρα είναι το εξής:
Ανάμεσα στην καραμπίνα του χωριανού και στην κρότου λάμψης του ΜΑΤατζή, τι θα επικρατήσει;
Διότι εκεί θα πάμε αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Δεν χωράνε άλλοι στα νησιά, δεν χωράνε άλλοι εδώ και εβδομάδες για να μην σου πω μήνες, και έτοιμοι είναι στο ΒορειοΑνατολικό Αιγαίο να αποσχισθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια ελληνική εκδοχή του Brexit, και να ενωθούν με την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Ωκεανία με ό,τι τους κάτσει τέλος πάντων μπας και δούνε Θεού πρόσωπο. Με τη Συρία θα ζητήσουν να γίνουν ένα κράτος, άμα είναι να χαλαρώσουν έστω και κατ’ ελάχιστο. Αλλά να συνεχίσουν στην ίδια κατάσταση, μάλλον αδύνατο…
Οπότε θα μεταφερθεί κόσμος από τα νησιά στην ήπειρο χώρα, είτε αρέσει σε κάποιους αυτό είτε δεν αρέσει. Και θα εγκατασταθεί στην ήπειρο χώρα για όσο χρονικό διάστημα απαιτηθεί, ως την ώρα που θα βρεθεί μια άλλη λύση. Που δεν θα βρεθεί δηλαδή, αλλά λέμε τώρα, σχέδια επί χάρτου κάνουμε. Όσοι λοιπόν και να χωρέσουν στην Αττική, που πρέπει να χωρέσουν πολλοί, κάποιοι θα πρέπει να πάνε και στην περιφέρεια. Κι εκεί θα πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους τι θα τους περιμένει:
Μια στέγη, ένα κρεβάτι κι ένα πιάτο φαγητό ή η Λερναία Ύδρα αυτοπροσώπως;
Γιατί στην πρώτη περίπτωση μπορεί και να βρεθούν κάποια στιγμή ισορροπίες. Στη δεύτερη, το μόνο που θα συμβεί είναι ότι θα θρηνήσουμε θύματα. Και θα τρίβει τα χέρια του ο Ταγίπ απ’ απέναντι…  

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost