Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει;

Προσπαθώ να φανταστώ πως θα είναι ο κόσμος την επόμενη ημέρα. Δεν είναι εύκολο. Ξέρω, όμως, πως θα είναι αλλιώς. Η εμπειρία αυτή μας σημαδεύει. Ίσως περισσότερο από τα μνημόνια και την πολιτική λιτότητας. Γιατί η εμπειρία που βιώνουμε έρχεται να προστεθεί στη προηγούμενη.
Κανείς και καμία, πια, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει, ότι δεν είδε. Ο καπιταλισμός έδειξε,..
δείχνει το πρόσωπό του χωρίς φερετζέ. Αποκρουστικό, απάνθρωπο...
Βέβαια, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο κόσμος θα του γυρίσει την πλάτη. Ίσως την επόμενη ημέρα οι άνθρωποι να γίνουν περισσότερο ατομιστές, αδιάφοροι, σκληροί.
Ίσως πάλι να πάρουν το μήνυμα. Να κρατήσουν στη μνήμη τους την ανάγκη για δημόσιο σύστημα υγείας, τον αγώνα των γιατρών και νοσηλευτών, τους ανθρωπους που χάθηκαν και να αλλάξουν. Να συνειδητοποιήσουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη, η ζωή πάνω από τα συμφέροντα, οι εργαζόμενοι προστατευμένοι. Λέω, ίσως.
Αλλά πάλι η αισιοδοξία μου χάνεται όταν ακόμα και σε αυτές τις τραγικές στιγμές, που το δημόσιο ιδεολογικά κερδίζει έναντι της αδηφάγας αγοράς, οι κερδοσκόποι κάνουν παιχνίδι και ένα σημαντιικό τμήμα του κόσμου ανακαλύπτει τον εχθρό στον άλλον, στον διαφορετικό, στον ξένο...
Ωστόσο, ανοιχτή είναι η μάχη, ανοιχτή είναι η έκβαση αυτού του "αόρατου" πολέμου. Και θα εξαρτηθεί από πολλά. Από τη στάση της αριστεράς. Αν σταθεί στο ύψος της, αν θα είναι αλληλέγγυα στον κόσμο που υποφέρει. Αν θα ξεχωρίσει με τη μαχητικότητα και το ήθος της, από το διαφορετικό της λόγο. Αν θα καταφέρει να δείξει ότι υπάρχει εναλλακτική στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Αν θα βρει τη δύναμη να ξαναμιλήσει, με μεγαλύτερη ένταση, για τη σοσιαλιστική προοπτική, το διεθνισμό, την ελευθερία και τα δικαιώματα. Αν θα σταθεί αρωγός στους πιο αδύναμους, τους πιο αδικημένους.
Δεν χρειάζονται ουρλιαχτά και κατάρες. Μυαλό χρειάζεται, φαντασία, σχέδιο, όραμα και δράση. Και κυρίως ψυχή... Δεν είμαστε ίδιοι και δεν πρέπει να γίνουμε ίδιοι. Γεωργιάδηδες υπάρχουν πολλοί στην κοινωνία μας, τους ζούμε. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι το αντιπαράδειγμα, η άλλη στάση, η διαφορετική συμπεριφορά, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά και δεν φοβάμαι να το πω μην τυχόν και φανεί απολίτικο, η αγάπη.
Μικρός, εκεί στα 14 μου χρόνια, οργανώθηκα στον "Ρήγα". Πίστευα ότι αυτός ο κόσμος κυριαρχείται από βαρβαρότητα και ανελευθερία. Τότε, πίστεψα πως μπορούμε να τον αλλάξουμε. Χρόνια μετά, πολλά, αναγνωρίζω πως δεν τα καταφέραμε.
Αλλά νομίζω ότι αξίζει να συνεχίσουμε να το πιστεύουμε και να παλεύουμε.
Μόνο έτσι αξίζει να ζούμε...

Πάνος Λάμπρου (fb),
μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ και τομεάρχης του Τομέα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων