Ο «ποινικός» και ο σαδισμός της εξουσίας

Στην υπόθεση του κρατούμενου φοιτητή Βασίλη Δημάκη, που κατεβαίνει ξανά σε απεργία πεινας, συναντιούνται τρεις τάσεις:

• Ο ψυχοπαθολογικός σαδισμός της εξουσίας. Ο μανδαρίνος βασανίζει τον δεσμώτη όχι για κάποια συγκεκριμένη σκοπιμότητα, αλλά γιατί τον θεωρεί ανάξιο να αντιμετωπιστεί με.. ανθρωπιά. Ο μανδαρίνος μέσα από το βασανιστήριο αντλεί νοσηρή ευχαρίστηση και αυτοεπιβεβαιώνεται. Το βασανιστήριο του άλλου είναι η δικά του καταξίωση.
• «Το κράτος που θριαμβεύει με μια ατέλειωτη στριγγλιά, διαφυγή καμιά.» Ο «ποινικός» δεν πρέπει να βγει ποτέ από το γαϊτανάκι παρανομία-καταστολή-κολασμός και μετά ξανά παρανομία κτλ. Πρόκειται για ένα διαρκώς ανατροφοδοτούμενο περίκλειστο σύστημα του οποίου οι παράγοντες φροντίζουν να μην υπάρξει μια ρωγμή, καμία έξοδος διαφυγής. Κάθε διάστημα εγκλεισμού πρέπει να είναι προπαρασκευαστικό στάδιο για ένα διάστημα «ελευθερίας» το οποίο θα τον οδηγήσει γρήγορα και πάλι στον εγκλεισμό. Ο «ποινικός» δεν έχει δικαίωμα να πάψει να είναι «ποινικός». Γι ‘αυτό στη φυλακή είναι πιο εύκολο να βρεις ναρκωτικά από το βρεις υπολογιστή με σύνδεση στο διαδίκτυο για να παρακολουθήσεις τα μαθήματα στη σχολή σου.
• Η ακλόνητη βούληση του Βασίλη Δημάκη να ανοίγει μια ρωγμή στο σύστημα του εγκλεισμού. Ο αγώνας του απεργού πείνας δεν έχει να κάνει μόνο με τον σεβασμό του αυτονόητου δικαιώματός του στη μάθηση. Αποκτά έναν ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό συμβολισμό. Έχει γίνει σύμβολο κάθε ανθρώπου που αρνείται να υποταχτεί στο πεπρωμένο που άλλοι σχεδίασαν για αυτόν. Είναι αγώνας κάθε ανθρώπου που θέλει να ορίσει τη μοίρα του.

- από το fb του Γιάννη Αλμπάνη