Μένουμε άνθρωποι, δεν χάνουμε το κουράγιο μας και συνεχίζουμε τον αγώνα

Περνάνε οι μέρες και οι μοναχικές νύχτες. Μένουμε σπίτι. Όλοι, όλες; Όχι. Άλλοι είναι στο δρόμο, άλλοι σε κελιά, σε καταυλισμούς, σε χαμόσπιτα, σε παράγκες. Κάποιοι θα πάρουν την έκτακτη ενίσχυση, κάποιοι άλλοι και άλλες όχι. Όσο πιο μακροχρόνια άνεργος είσαι τόσο πιο δύσκολα έχεις..
τη φροντίδα του κράτους, τόσο πιο "ύποπτος" είσαι γι αυτούς... Διακρίσεις μέσα στη φτωχολογιά. Παίζουν με το φόβο, την πείνα και την απόγνωση. Διαλέγουν ζωντανούς και πεθαμένους παραγωγικούς και περισσευούμενους, Οι άνθρωποι χωρίζονται σε διαφορετικά... γκέτο. Δεν χωράμε όλοι σε αυτόν τον κόσμο. Η ηλικία, η φυλή, το χρώμα, η αναπηρία, το επάγγελμα...
Δεν το έκρυψαν ποτέ. Μόνο, που τώρα φαίνεται, είναι ορατή η πρακτική τους και στους πιο δύσπιστους. Αλλά και πολλοί επιμένουν σε αυτό το δρόμο συνειδητά. Έχουν δεχτεί πως δεν χωράμε όλοι και όλες. Αυτή είναι η κατεύθυνση, αυτή είναι η πρακτική του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στη χώρα μας.
Αλλά εμείς κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, της άλλης. Προχωράμε μαζί και ας είμαστε χώρια και ας είμαστε μακριά και ας μην μπορούμε να κάνουμε αυτά που μέχρι χθες ήταν αυτονόητα.
Μένουμε ενωμένοι και στη δική μας συνείδηση δεν υπάρχει περισσευούμενος άνθρωπος.
Μένουμε σταθεροί στο δρόμο που έχουμε διαλέξει, στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης, που σήμερα φαντάζει ως η μόνη ρεαλιστική απάντηση στη βαρβαρότητα που βιώνουμε.
Μένουμε άνθρωποι, δεν χάνουμε το κουράγιο μας και συνεχίζουμε τον αγώνα.
Πάνος Λάμπρου (fb)