Aς πάνε να βρούνε και καμιά κανονική δουλειά, δεν είναι ντροπή

Εκατσα και παρακολούθησα λίγο από τη χθεσινή συνέντευξη του Κωστή του Μπακογιάννη (ναι εκείνου του αυτοδημιούργητου πρίγκηπα, που ήρθε σαν μάννα εξ ουρανού για να βγάλει την πλέμπα από τη μιζέρια της, όπως όλο το Μητσοτακέικο εδώ και καμιά 50αρα χρόνια άλλωστε) στον τιτάνα των ενημερωτικών εκπομπών, τον Γρηγόρη τον Αρναούτογλου.
Ο Κωστής ο Μπακογιάννης ενσαρκώνει πιστά..
όλα όσα σιχαίνομαι. Κουβαλάει πάνω του την αύρα των κρατικοδίαιτων επαγγελματιών πολιτικών, γόνων ισχυρών τζακιών, που ετοιμάζονται σε όλη τη ζωή τους για να αναλάβουν αξίωμα, να βάλουν στο χέρι την κουτάλα.
Ως μεσσίες παρουσιάζουν κάθε φορά τον εαυτό τους, σαν κάτι το νέο, το διαφορετικό, το φρέσκο, τι κι αν όλη η εικόνα τους θυμίζει σακάκι βγαλμένο από ντουλάπα που βρωμάει ναφθαλίνη.
‘Ανθρωποι που δεν κόπιασαν ποτέ και για τίποτα, δεν πέρασε μια μέρα στη ζωή τους με το συντριπτικό συναίσθημα της ανασφάλειας του πως θα βγει ο μήνας, αν θα υπάρχει δουλειά στο άμεσο μέλλον, πως θα πληρωθούν οι σπουδές, πως θα καλυφθεί το ενοίκιο, τι θα απογίνουν αύριο, μεθαύριο. Λυμένα όλα, καμιά σκοτούρα, ζωή μαγική, περιμένοντας το κατάλληλο timing για να μπει το χέρι στο δοχείο με το κρατικό μέλι.
Φρέσκια εικόνα, παλιές πρακτικές. Φτάνει πια με τους Μητσοτάκιδες. Εκείνοι μπορεί να μην χορταίνουν κρατικό χρήμα, αλλά ο κόσμος τους χόρτασε.
Επιτέλους, ας πάνε να βρούνε και καμιά κανονική δουλειά, δεν είναι ντροπή.

Ζα μαν Φου (fb)