Πέρα από το πλούσιο συγγραφικό της έργο είχε συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης στο Θέρισσο και στη διατήρηση της ιστορικής κληρονομιάς.
Η Αργυρώ Κοκοβλή γεννήθηκε στη Δρακώνα Κεραμειών και συμμετείχε από νωρίς στην
αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ.
Το 1947 συλλαμβάνεται και κρατείται στη φυλακή και στις αρχές του 1948 βγαίνει στο βουνό και εντάσσεται στο Δημοκρατικό Στρατό όπου και γνωρίζει το μετέπειτα σύζυγο της Νίκο.
Είναι από τους λιγοστούς φυγάδες που παραμένουν στην παρανομία και μετά το τέλος του εμφυλίου κάνοντας πολιτική δουλειά (έκδοση προκηρύξεων).
Μένουν καταδιωκόμενοι και επικηρυγμένοι μέχρι το 1962 (16 χρόνια) όταν και δραπέτευσαν κρυφά στο εξωτερικό μαζί με τέσσερις ακόμα συντρόφους τους ύστερα από εντολή της Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Μετά από έξι μηνών περιπέτειες έφθασαν στη Σοβιετική Ένωση, όπου έζησαν 14 χρόνια. Επαναπατρίστηκαν το 1976.
Ο Νίκος ήταν πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών και η Αργυρώ Κοινωνικών Επιστημών και Δημοσιογραφίας. Έγραψαν μαζί τα βιβλία: Βάσανα και καημοί, Στα βουνά της Κρήτης και στην παρανομία, ΕΣΣΔ – Προσδοκίες και πραγματικότητα, Μνήμες που ποτέ δεν σβήνουν, και το “Άλλος δρόμος δεν υπήρχε” που έγινε και ντοκιμαντέρ.
Το δικό του μήνυμα για τον θάνατο της Κοκοβλή, έστειλε ο βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ, Αντώνης Μπαλωμενάκης που με ανάρτησή του στο facebook, επισημαίνει:
“Η Αργυρώ Κοκοβλή έφυγε από τη ζωή προ ολίγου. Μια διαδρομή γεμάτη αγωνιστική αυτοθυσία έλαβε τέλος. Μας μένει το παράδειγμά της, η αισιοδοξία που πάντοτε έβρισκε τρόπο να μας μεταδίδει. Η ασυμβίβαστα δίκαιη κριτική της.”
Το ντοκιμαντέρ
Το ντοκιμαντέρ «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε» δανείζεται τον τίτλο του από το βιβλίο που έγραψαν ο Νίκος και η Αργυρώ Κοκοβλή, όπου ιστορούν τη δραματική τους περιπέτεια.
Μετά τη μάχη της Σαμαριάς (Ιούνιος 1948), που ήταν η τελευταία του εμφυλίου στην Κρήτη, οι αποδεκατισμένοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού χωρίζονται σε μικρές ομάδες για να αποφύγουν κατ΄ αρχήν τη σύλληψη και να συνεχίσουν κατόπιν τη δράση τους.
Η ομάδα, στην οποία αναφέρεται το νοκιμαντέρ, αποτελούμενη από τους Νίκο και Αργυρώ Κοκοβλή, Γιάννη Λιονάκη, Παγώνα Κοκοβλή- Λιονάκη, Σταμάτη Μαριόλη και Κωστή Λιονάκη, περνάει στην παρανομία, ζώντας το μεγαλύτερο διάστημα, από το 1948 ως το 1962, σε σπηλιές στα Λευκά Όρη και ευρισκόμενη σε διαρκή καταδίωξη από τις κρατικές αρχές. Το 1962 με εντολή του ΚΚΕ φυγαδεύονται με καϊκι στην Ιταλία…
Θα μας θυμίζει πάντα ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει
«Η συντρόφισσά μας Αργυρώ Πολυχρονάκη – Κοκοβλή ήταν ένα παράδειγμα προς μίμηση για κάθε άνθρωπο που πιστεύει στην ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο και τη δυνατότητα της Αριστεράς να τον δημιουργήσει υπογραμμίζει σε δήλωση του ο Γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, για τον θάνατο της Αργυρώς Πολυχρονάκη – Κοκοβλή.
"Όλη η ζωή της ήταν συνυφασμένη με τους αγώνες της Αριστεράς, με τις αγωνίες, τα βάσανα, τις ελπίδες που αναδύθηκαν σε μια μακρόχρονη, κρίσιμη, ιστορική διαδρομή της χώρας μας και του αριστερού κινήματος πριν και μετά τον πόλεμο. Αυτό το κίνημα το υπηρέτησε τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από τις γραμμές της κομμουνιστικής ανανέωσης, επίμονη στην αποκάλυψη σημαντικών πλευρών των αγώνων του λαού μας και με κριτικό πνεύμα. Χαμογελαστή και αισιόδοξη, θα μας θυμίζει πάντα ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Στον γιο σου τον Γιώργο και στα εγγόνια σου, εκφράζω τη βαθιά μου λύπη και τα συλλυπητήριά μου».
- πηγή: Αυγή
No comments:
Post a Comment