Ταραντίνο...

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι (ΛΟΛ).
Αυτοί που τους ρωτάς αν τους αρέσει ο Ταραντίνο και αστράφτει το βλέμμα τους κι αυτοί που τους ρωτάς αν τους αρέσει ο Ταραντίνο και σου απαντάνε "εντάξει, είναι παράξενος".
Κοινώς, οι "καμμένοι" και οι μη-καμμένοι.
By default. Εκ γενετής.
Οι πρώτοι, βρήκαμε, στον εξίσου καμμένο εκ γενετής σκηνοθέτη, τον άνθρωπο που κάνει..
σινεμά για μας. Πάντα όταν σκέφτομαι τον Ταραντίνο, μού έρχεται στο μυαλο η σκηνή στην υπόγα, στο Inglorious Bastards, στην οποία ο Αμερικάνος που παριστάνει (πολύ πετυχημένα έως εκείνη τη στιγμή) το Γερμανό, σηκώνει το χέρι να παραγγείλει ποτά. Και το κάνει με την παλάμη προς τα έξω. Και οι Γερμανοί, που δεν θα το έκαναν ποτέ έτσι, τον παίρνουν χαμπάρι και σε κλάσματα γίνεται η απόλυτη σφαγή.
Πόσο "πραγματική ζωή" ειναι αυτό...
Μια φαινομενική ηρεμία και κανονικότητα που σε ντε τε, με μια "λάθος" ή απλώς τυχαία κίνηση, μετατρέπεται σε απόλυτη ανατροπή και ΚΑΘΕ ανατροπή είναι στην πραγματικότητα απόλυτα βίαιη.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς θέμα διαχείρισης.
Εγώ αυτό βλέπω στις ταινίες του Ταραντίνο:
Η ζωή είναι μια σεκάνς άσχετων και ασύνδετων μεταξύ τους καταστάσεων, διαλόγων και σχέσεων, που συνυπάρχουν και συνιστούν μια "κανονικότητα".
Μια κανονικότητα που απλώς περιμένει να ανατραπεί και να μεταβληθεί στο απόλυτο χάος.
Κωμωδίες κάνει ο Ταραντίνο.
Για όσους μπορούν να καταλάβουν, φυσικά, ότι η ζωή είναι μια ατελείωτη κωμωδία, ακόμα και στις πιο τραγικές της στιγμές.
Δεν χρειάζεται να έχεις καπνίσει τρία στρέμματα φούντα για να το καταλάβεις αυτό.
Εντάξει, βοηθάει, αλλά δεν είναι απαραίτητο.
Ο ίδιος ο Ταραντίνο δεν ακουμπάει ουσίες, δεν του χρειάζονται.
Βασικά δεν του χρειάζεται τίποτα.
Αγαπούσε το σινεμά και αποφάσισε να κάνει σινεμά.
Τόσο απλά.
Έκανε την κάβλα του Τέχνη και επάγγελμα και την επέβαλε σε όλους, μαζί με την αντισυμβατικότητά του, αρνούμενος να τους αφήσει να του επιβάλουν εκείνοι τις συμβάσεις τους.
Δεν χρειάζεται να πω πόσο τον αγαπώ γι αυτό, έτσι;
Όταν έκανε το Inglorious Bastards, ο Ταραντίνο πήρε τηλέφωνο τον Ένιο Μορικόνε και του ζήτησε να του γράψει το σάουντρακ. "Βεβαίως", απάντησε ο Μορικόνε. "σε πόσους μήνες το θέλεις;".
"Σε μια εβδομάδα", του είπε ο Ταραντίνο και ο Μορικόνε του έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο Ταραντίνο, ατάραχος, πήρε παλιές μουσικές του Μορικόνε και έκανε το σάουντράκ του και την ταινία του, όπως και όταν ήθελε εκείνος. 56 το αγόρι μας χθες.
Να τα χιλιάσει να κάνει ταινίες.

- από το fb της Μαρίας Δεδούση