Χθες πέθανε στα 92 του χρόνια ο συντονιστής της επιχείρησης Finale, Ραφί Ειτάν.
Ο άνθρωπος που το 1961, όντας επικεφαλής μιας ομάδας πρακτόρων της Μοσάντ ταξίδεψαν ως την Αργεντινή όπου κρυβόταν ο συνταγματάρχης των ΕΣ ΕΣ και «Αρχιτέκτονας της Τελικής Λύσης» Άντολφ Άιχμαν, ο άνθρωπος που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατ. Εβραίους.
Κατάφεραν να τον συλλάβουν και κάτω από μύτη των αρχών της..
χώρας αλλά και των λοιπών Ναζί που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, να τον μεταφέρουν στο Ισραήλ για να δικαστεί.
Η υπόθεση είναι περισσότερο γνωστή από το βιβλίο του Πίτερ Μάλκιν που ήταν ένας από τους πράκτορες που συμμετείχαν στην απαγωγή. Δύο φορές είδαμε την κινηματογραφική μεταφορά της, μια στη δεκαετία του 70, «Τhe Man Who Captured Aichman» με τον Ρόμπερτ Ντυβάλ και μια πρόσφατα, σε παραγωγή του Netflix, «Operation Finale» - όπου εκεί ομολογουμένως δίνει ρέστα με την ερμηνεία του ως Άιχμαν, ο οσκαρικός Μπεν Κίνγκσλεϊ.
Και στις δύο ταινίες ο ρόλος του Ειτάν υποβαθμίζεται, εμφανίζεται απλώς ως ο συντονιστής της επιχείρησης. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική.
Χωρίς τον Ειτάν η επιχείρηση αυτή, όπως και άλλες παρόμοιες, ίσως να είχε αποτύχει. Κυρίως επειδή δεν άφησε την οργή της μνήμης να θολώσει την κρίση του ποτέ. Μετριοπαθής ο ίδιος και δεδομένων των συνθηκών, κεντρώος για την πολιτική σκέψη του Ισραήλ, έστησε ένα απίστευτο σχέδιο φροντισμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια, το οποίο και στέφθηκε με επιτυχία.
Η καριέρα του τελείωσε όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση Πόλαρντ, ενός αμερικανού πράκτορα που πουλούσε πληροφορίες των ΗΠΑ στο Ισραήλ και σε άλλες χώρες.
Όταν συνταξιοδοτήθηκε βρέθηκε για αρκετά χρόνια στην Κούβα, ως επίσημος σύμβουλος της κυβέρνησης Κάστρο σε θέματα αγροτικής πολιτικής και οικονομίας.
Δικαιωματικά ίσως, ήταν ο άνθρωπος που συνόδευσε τον Άιχμαν στην αγχόνη, έπειτα από την θανατική ποινή που του επέβαλε το τριμελές δικαστήριο του Ισραήλ.
«Δεν του είπα κουβέντα εκείνη την ώρα», θα εξομολογηθεί αργότερα. Εκείνος μόνο γύρισε και μου είπε: «Ελπίζω όλοι σας να με ακολουθήσετε» (σ.σ. εννοώντας προφανώς την κρεμάλα).
Ο άνθρωπος που το 1961, όντας επικεφαλής μιας ομάδας πρακτόρων της Μοσάντ ταξίδεψαν ως την Αργεντινή όπου κρυβόταν ο συνταγματάρχης των ΕΣ ΕΣ και «Αρχιτέκτονας της Τελικής Λύσης» Άντολφ Άιχμαν, ο άνθρωπος που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατ. Εβραίους.
Κατάφεραν να τον συλλάβουν και κάτω από μύτη των αρχών της..
χώρας αλλά και των λοιπών Ναζί που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, να τον μεταφέρουν στο Ισραήλ για να δικαστεί.
Η υπόθεση είναι περισσότερο γνωστή από το βιβλίο του Πίτερ Μάλκιν που ήταν ένας από τους πράκτορες που συμμετείχαν στην απαγωγή. Δύο φορές είδαμε την κινηματογραφική μεταφορά της, μια στη δεκαετία του 70, «Τhe Man Who Captured Aichman» με τον Ρόμπερτ Ντυβάλ και μια πρόσφατα, σε παραγωγή του Netflix, «Operation Finale» - όπου εκεί ομολογουμένως δίνει ρέστα με την ερμηνεία του ως Άιχμαν, ο οσκαρικός Μπεν Κίνγκσλεϊ.
Και στις δύο ταινίες ο ρόλος του Ειτάν υποβαθμίζεται, εμφανίζεται απλώς ως ο συντονιστής της επιχείρησης. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική.
Χωρίς τον Ειτάν η επιχείρηση αυτή, όπως και άλλες παρόμοιες, ίσως να είχε αποτύχει. Κυρίως επειδή δεν άφησε την οργή της μνήμης να θολώσει την κρίση του ποτέ. Μετριοπαθής ο ίδιος και δεδομένων των συνθηκών, κεντρώος για την πολιτική σκέψη του Ισραήλ, έστησε ένα απίστευτο σχέδιο φροντισμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια, το οποίο και στέφθηκε με επιτυχία.
Η καριέρα του τελείωσε όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση Πόλαρντ, ενός αμερικανού πράκτορα που πουλούσε πληροφορίες των ΗΠΑ στο Ισραήλ και σε άλλες χώρες.
Όταν συνταξιοδοτήθηκε βρέθηκε για αρκετά χρόνια στην Κούβα, ως επίσημος σύμβουλος της κυβέρνησης Κάστρο σε θέματα αγροτικής πολιτικής και οικονομίας.
Δικαιωματικά ίσως, ήταν ο άνθρωπος που συνόδευσε τον Άιχμαν στην αγχόνη, έπειτα από την θανατική ποινή που του επέβαλε το τριμελές δικαστήριο του Ισραήλ.
«Δεν του είπα κουβέντα εκείνη την ώρα», θα εξομολογηθεί αργότερα. Εκείνος μόνο γύρισε και μου είπε: «Ελπίζω όλοι σας να με ακολουθήσετε» (σ.σ. εννοώντας προφανώς την κρεμάλα).
*η φωτό είναι από τη δίκη του Άιχμαν στο Ισραήλ το 1962.
- από το fb του Δημήτρη Τερζή
No comments:
Post a Comment