Αντικαπιταλιστική ανατροπή στην Αθήνα

Ανταρσία σε κυβερνήσεις, ΕΕ, κεφάλαιο 

Παρουσιάστηκαν σήμερα σε συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΑΔΕΔΥ, οι θέσεις της νέας κίνησης που δραστηριοποιείται στον χώρο του Δήμου της Αθήνας και θα παρέμβει και στις εκλογές του Μαΐου.
Το όνομά της –Αντικαπιταλιστική ανατροπή στην Αθήνα / Ανταρσία σε κυβερνήση, ΕΕ, κεφάλαιο– προσδιορίζει την ταυτότητά της..
Μερικά από τα κεντρικά συνθήματα αλλά και το πρόγραμμα της κίνησης δείχνουν ότι δίνει ιδιαίτερο βάρος στη διατύπωση μιας θετικής, ριζοσπαστικής άποψης για τη ζωή των κατοίκων και τα τεκταινόμενα στην πόλη.
Το «όχι στη φτώχεια, τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τον φασισμό» συνδέεται στενά με το «Για μια ζωή που μας αξίζει, σε μια πόλη που μας ανήκει» και το: «Με τις λαϊκές ανάγκες στο προσκήνιο - Για ελεύθερη και αξιοβίωτη ζωή στην Αθήνα». Από αυτή τη σκοπιά ασκείται κριτική στα πεπραγμένα Καμίνη και στην πολιτική διαχείρισης εκ μέρους του δήμου-τοπικού κράτους, η οποία αδυνατεί να
δώσει λύσεις στα προβλήματα του αθηναϊκού λαού επειδή θεωρεί «ιερό και απαραβίαστο» το γενικότερο πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων, της αγοράς και του κέρδους, της ΕΕ, του Κλεισθένη.
Ανοίγοντας τη συνέντευξη Τύπου η δημοσιογράφος Ματίνα Παπαχριστούδη παρουσίασε τους ομιλητές οι οποίοι μετέχουν και στη Συλλογική Εκπροσώπηση της κίνησης στις επερχόμενες εκλογές του Μαίου, τους Μιχάλη Ρίζο, πρόεδρο του Σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Αττικό, Ντίνα Ρέππα, δασκάλα Δ.Σ Συλλόγου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Αριστοτέλης», Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος υπεύθυνη Κοινωνικών Ιατρείων, πρώην διευθύντρια 18 Άνω, Άννα Μπαρδάνη,
φοιτήτρια, μέλος της ΕΑΑΚ και της «Λάντζα». Στη συνέντευξη Τύπου παρουσιάστηκαν επίσης οι : Απόστολος Σιαπάτης, πρόεδρος της Ένωσης Γονέων γ’ διαμερίσματος, Παναγιώτης Κεφαλληνός, πρώην εργαζόμενος ΟΤΑ, μέλος Λαϊκής Συνέλευσης Κολωνού- Σεπολίων- Ακαδημίας Πλάτωνα, Δημήτρης Καττής, μέλος
Λαϊκής Συνέλευσης Κολωνού-Σεπολίων- Ακαδημίας Πλάτωνα, Μπάμπης Χουβαρδάς, μέλος της Εργατικής Λέσχης Πατησίων, Κώστας Πολιτάκος, ιδιωτικός υπάλληλος μέλη της Συλλογικής Εκπροσώπησης και υποψήφιοι.
Ο Μιχάλης Ρίζος παρουσιάζοντας τις θέσεις της δημοτικής κίνησης σημείωσε τους πέντε λόγους για τους οποίους αυτή συμμετέχει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές στο δήμο Αθήνας. «Να σταθούμε απέναντι στο δήμο –τέρας, στο τοπικό κράτος –ντίλερ επιχειρηματικών συμφερόντων, να εκφράσουμε τους φτωχούς, τουςανέργους, τη νεολαία, τους αποκλεισμένους αυτής της πόλης, να μιλήσουμε στην πίσω αυλή της πόλης-θύμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, να στείλουμε ένα πολιτικό μήνυμα Ανταρσίας», είπε.
Η Ντίνα Ρέππα υπογράμμισε πως στην Κίνηση μετέχουν αγωνιστές των Κινημάτων, πολιτικά ενεργοί στο εργατικό, φοιτητικό, νεολαιίστικο, αντιπολεμικό, αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό κίνημα, αγωνιστές από την αντικαπιταλιστική, αντισυστημική, μαχητική και αντιδιαχειριστική αριστερά.
Η Κατερίνα Μάτσα δήλωσε πως η νέα κίνηση απευθύνεται σε όλους όσους βιώνουν τη βαθιά κρίση στην πόλη, μπαίνουν στο περιθώριο, βιώνουν την καταπίεση και τη βία, σε όσους ονειρεύονται. Σημείωσε πως «στόχος μας είναι να δράσουμε, να δείξουμε πως υπάρχει η επαναστατική εναλλακτική προοπτική που έχει τη δυνατότητα να ανατρέψει πολιτικές»
Τέλος η Άννα Μπαρδάνη, αναφέρθηκε στη συμμετοχή των νέων, που εξωθούνται στο περιθώριο της εργασιακής ανασφάλειας και περιπλάνησης.
Οι ομιλητές τόνισαν ότι η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα φέρνει στο προσκήνιο μιαν άλλη, αλλά υπαρκτή, πλευρά της πόλης. Αυτή που διαμορφώνουν ο αγώνας των εκπαιδευτικών για σταθερή δουλειά και καλύτερη παιδεία και οι μάχες που δόθηκαν σε γειτονιές για να μη μετατραπούν ελεύθεροι χώροι σε εμπορικά κέντρα. Οι παρεμβάσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης και στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Οι δράσεις για την προστασία της λαϊκής
 κατοικίας από τους πλειστηριασμούς και τις τράπεζες αλλά κι ενάντια στη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Οι λαϊκές συνελεύσεις, οι εργατικές λέσχες και τα κοινωνικά ιατρεία. Οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και οι διαδηλώσεις ενάντια στην καταστολή. Οι αγώνες κατά του πολέμου, των νατοϊκών επεμβάσεων και σχεδιασμών, οι διαδηλώσεις ενάντια σε κάθε είδους διάκριση με βάση το φύλο, την εθνικότητα, το θρήσκευμα, για τα δικαιώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων.
Σημείωσαν, επίσης, ότι επιδιώκουν να βρουν τη δική τους θέση στην κίνηση όλες οι μικρές και μεγαλύτερες αγωνιστικές ανταρσίες στην κυρίαρχη πολιτική που εκφράστηκαν σε γειτονιές της Αθήνας ή εργασιακούς χώρους, σε κάθε επιμέρους ή γενικό ζήτημα θέμα. Τέλος ότι έχουν ως αρχή τη συλλογική λειτουργία και τις δημοκρατικές διαδικασίες, την εναλλαγή και την αυτενέργειαν, κόντρα σε λογικές ανάθεσης και προσωποκεντρικής «εκπροσώπησης», που χαρακτηρίζουν την αστική
πολιτική των εκλεκτών του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και της Χρυσής Αυγής.
Στη συνέντευξη παρευρέθηκαν ο Νίκος Αδαμόπουλος, περιφερειακός σύμβουλος με την «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική», εκπρόσωποι της «Ανυπόταχτης Καισαριανής», της «Αριστερής παρέμβασης» στο Βύρωνα, συνδικαλιστές, αγωνιστές των τοπικών κινημάτων και της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, εκπρόσωποι πολιτικών οργανώσεων αλλά και άλλων
ριζοσπαστικών, αριστερών-αντικαπιταλιστικών κινήσεων που δρουν σε δήμους της Αττικής, καθώς κι εκπρόσωποι της περιφερειακής κίνησης Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική.

Διακήρυξη
Αθηναίοι, Αθηναίες
 Ζούμε σε μια πόλη των μεγάλων αντιθέσεων, στα χρόνια της «μεταμνημονιακής» Ελλάδας και των «ματωμένων» πλεονασμάτων. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ γενικά όλες οι δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος, του κεφαλαίου και της ΕΕ, αποδέχονται το «μνημονιακό κεκτημένο», τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις με τους θεσμούς, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Αυτή η πολιτική έχει ρημάξει τις ζωές μας με χαμηλά μεροκάματα, με βαρβαρότητα στους χώρους δουλειάς, με ανεργία, απληρωσιά, κατάρρευση
του κοινωνικού κράτους.
 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει για την «έξοδο από τα μνημόνια» αλλά τα καταστροφικά μέτρα και οι αντιλαϊκοί νόμοι της θυελλώδους 8ετίας παραμένουν εδώ. Η επίθεση στους
εργαζόμενους εντείνεται και βαθαίνει, ενώ η μόνη ορατή διέξοδος που μας προβάλλουν περιορίζεται σε μέτρα μοιράσματος της φτώχειας και ανακούφισης της εξαθλίωσης.
 Το καπιταλιστικό σύστημα αναζητώντας το «φάρμακο» που θα του επιτρέψει να βγει από την κρίση κερδοφορίας του, γίνεται ακόμα πιο αντιδραστικό, πιο επιθετικό, πιο φιλοπόλεμο.
Ο εθνικισμός και ο φασισμός φουντώνουν με αφορμή τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» (Μακεδονικό, μειονοτικό στη Νότια Αλβανία κ.α.) όπως έδειξαν και τα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η εργασιακή ισοπέδωση συμπληρώνεται με την πολεμική απειλή, με ιδιαίτερη ένταση στην περιοχή μας. Η στενή πρόσδεση στο ΝΑΤΟ και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που αναβαθμίζεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και η όξυνση του γεωπολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ ελληνικού και τούρκικου κεφαλαίου για τον έλεγχο των ΑΟΖ και των ενεργειακών αγωγών, μετατρέπουν την περιοχή σε μπαρουταποθήκη.
Μετά από 10 χρόνια κρίσης βιώνουμε το καθεστώς των «κλειδωμένων μέτρων», της σφαγιαστικής Ευρώ-επιτροπείας μέχρι το 2060, που την ονομάζουν «δημοσιονομικό χώρο».
Στη φυλακή αυτή δεν χωράει η συζήτηση για το πώς θα βελτιώσουμε ουσιαστικά τη ζωή μας, αλλά μόνο για το αν για την εξαθλίωση, την ανεργία και τη φτώχεια φταίει ο διπλανός μας, φταίνε οι πιο εξαθλιωμένοι από εμάς (άστεγοι-πρόσφυγες-μετανάστες)!
- Προσπαθούν να μας πείσουν ότι εναλλακτική διέξοδος από αυτές τις πολιτικές δεν υπάρχει. Το μόνο που μας καλούν να διαλέξουμε είναι ο τρόπος διαχείρισης. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στήνουν ένα νέο διπολισμό με ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και πλαστά διλήμματα. Ωστόσο και οι δύο αποτελούν τους πιο πιστούς εκφραστές των συμφερόντων του κεφαλαίου, των μνημονίων, της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού.
- Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας από τους εκλεκτούς του πολιτικού συστήματος. Από τη μία λένε το «φως» και από την άλλη το «σκοτάδι», από τη μία η συντήρηση και από την άλλη η «πρόοδος», από τη μία ο Κούλης και από την άλλη ο Αλέξης, από τη μια ο Μπακογιάννης και από την άλλη Γερουλάνος και Ηλιόπουλος. Τα δίπολα στήνονται σε όλο το πολιτικό σκηνικό. Πρέπει λένε να πάρουμε θέση! Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι και άνεργοι αυτής της πόλης, οι αποκλεισμένοι στις γειτονιές γκέτο που φτιάχνουν, οι νέοι με τα 2,5€ ωρομίσθιο, οι ανασφάλιστοι και απλήρωτοι, ο κόσμος της δουλειάς με τα 4ωρα, το μισό μισθό και τη μισή ζωή, που δεν διαθέτουμε τίποτα άλλο από τα χέρια μας και το μυαλό μας, δεν διαλέγουμε βιαστή!
Μαυρίζουμε τους εκμεταλλευτές μας, τους διαχειριστές της κυρίαρχης πολιτικής. Δεν αξίζουμε τη μιζέρια. Δεν υποτασσόμαστε στη μνημονιακή «κανονικότητα» και τη σταθεροποίηση της βαρβαρότητας. Σηκωνόμαστε όρθιοι για να τους ανατρέψουμε. Για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή στην Αθήνα. Για να κάνουμε αντίσταση και ανταρσία στην κυβέρνηση, την αστική αντιπολίτευση, την ΕΕ, το κεφάλαιο, το δημοτικό κατεστημένο!

Η ΑΘΗΝΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗΣ

Η Αθήνα, μετατρέπεται σε ένα εργαστήρι, όπου δοκιμάζεται το μοντέλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ως μοχλός εξόδου από την κρίση. Όμως μέσα στην πόλη βρίσκονται δύο πόλεις και δύο κόσμοι. Από τη μια η Αθήνα πρωτεύουσα, βιτρίνα της χώρας, τουριστικός πυλώνας, πόλη των γυαλιστερών διαφημιστικών φυλλαδίων, των εμπορικών κέντρων (Κολωνάκι, Ερμού, Μοναστηράκι) και των γειτονιών – διασκεδαστήριων (Γκάζι, Θησείο, Ψυρρή). Από την άλλη η πίσω αυλή της, με τους πληβείους και τους «αταίριαστους», τη φτωχολογιά, τη νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης, τους άστεγους, τους τοξικοεξαρτημένους, τους χιλιάδες εργαζόμενους που υπηρετούν τις ανάγκες τους κέρδους, πνίγοντας τις δικές τους. Μας λένε ότι πρέπει να χαιρόμαστε για τα ρεκόρ προσέλευσης ξένων τουριστών στην Αθήνα. Κι ας μη σημαίνει αυτό ούτε ευρώ αύξηση στο εισόδημα μας, παρά μόνο χειροτέρευση των όρων εργασίας με τα 12ωρα χωρίς ρεπό. Κι ας σημαίνει απλησίαστα ενοίκια στις γειτονιές του κέντρου και γύρω από αυτό, αφού η συγκέντρωση της κατοικίας σε μεγάλες εταιρείες μέσα και από τις πλατφόρμες τύπου Airbnb, φουντώνει.
Όλα αυτά τα χρόνια η πόλη και οι κάτοικοι της έμειναν έξω από το οπτικό πεδίο των Δημάρχων.
Η ενασχόληση τους αφορά κυρίως το κέντρο της πόλης, το μέρος εκείνο που προτιμούν οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες, που εγκαθίσταται και δρα η τουριστική βιομηχανία και η βιομηχανία διασκέδασης. Ο Δήμος κάθε φορά προστρέχει να δημιουργήσει όλη εκείνη την βάση για την ανάπτυξη τους, με τροποποιήσεις του σχεδίου πόλης, αλλαγές χρήσεων, έργα βιτρίνας, όπως οι κατ’ όνομα πεζοδρομήσεις και οι συνεχείς παρεμβάσεις εξωραϊσμού σε Σύνταγμα- Ομόνοια- εμπορικό τρίγωνο.
Το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης, οι γειτονιές της και ο κύριος όγκος των κατοίκων της δεν
απασχολούν τους Δημάρχους και τα δημοτικά τους συμβούλια. Αρκεί να κάνει κάποιος μια βόλτα στις δυτικές λαϊκές γειτονιές, από τα Θυμαράκια & τα Σεπόλια, τον Κολωνό και την Ακ.
Πλάτωνα μέχρι το Βοτανικό και το Ρουφ, στις απαξιωμένες περιοχές του κέντρου, Αγ. Παύλο και πλ. Βάθη μέχρι τα Κ. Πατήσια και τον Αγ. Παντελεήμονα. Αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες γειτονιές της Αθήνας, που θεωρούνται «καλύτερες», όπως το Παγκράτι και οι Αμπελόκηποι, το Κουκάκι και τα Πετράλωνα, αυτό που δίνει το στίγμα της δημοτικής πολιτικής είναι η πενιχρή διάθεση πόρων για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Στη σύγχρονη Αθήνα του τουρισμού και της βιτρίνας, υπάρχουν γειτονιές που επί δεκαετίες παραμένουν χωρίς αποχετευτικό δίκτυο για τα όμβρια, σχολεία που γίνονται λίμνες, χωρίς
επαρκή καθαριότητα και δημοτικό φωτισμό, χωρίς ελεύθερους δημόσιους χώρους, ασυντήρητα κτίρια σχολείων που χρονολογούνται πάνω από 60 χρόνια, νηπιαγωγεία σε ενοικιαζόμενα κτίρια κλουβιά, βρεφονηπιακοί σταθμοί σε παλιά διώροφα χωρίς αυλές, δρόμοι και πεζοδρόμια σπασμένα, παιδικές χαρές ασυντήρητες και βρώμικες, με σκουριασμένα και κατεστραμμένα παιχνίδια. Γειτονιές που το κλείσιμο εργοστασίων αφήνει κτίρια κουφάρια, μεγάλη φτωχοποίηση και ανεργία. Γειτονιές σε εγκατάλειψη που «χρησιμοποιούνται» από ασυνείδητους κερδοσκόπους, με τις ευλογίες του Δήμου, για εναπόθεση διαφόρων σκουπιδιών, αλλά και ως χώροι συγκέντρωσης και διαλογής αντικειμένων προς επεξεργασία και μεταπώληση (σίδερο, χαλκός, καλώδια, μπαταρίες, χαρτί, κουτιά κλπ.).
Μικρές ανεξέλεγκτες χωματερές. Ακόμα και το ίδιο το Δημοτικό Γκαράζ αυτοκινήτων στη Ιερά Οδό, μεεκατοντάδες εργαζόμενους, αποτελεί μια υπόγεια ανοιχτή χαβούζα, όπως και δεκάδες χώροι στον εγκαταλειμμένο ΕΛΑΙΩΝΑ που χρησιμοποιούνται ως χώροι μεταφόρτωσης.

Δήμος Αθήνας: Πεδίο κοινωνικής παρέμβασης ή τοπικό υπερκράτος;

Ο δήμος της Αθήνας, ως τοπικό κράτος, δεν είναι ουδέτερος, ούτε "φροντίζει για το καλό όλων των δημοτών του". Παίρνει σαφή ταξική θέση υπέρ των ισχυρών σε όλες τις πλευρές της ζωής: περιβάλλον, εργασία, στέγαση, πολιτισμός, ελευθερίες, κοινωνικά δικαιώματα.
Υπέρτατος νόμος αυτού του κράτους είναι ο «Κλεισθένης Ι», ένα σύνολο αναγκαίων προσαρμογών της τοπικής διοίκησης για την παράδοση «ζωτικού» επενδυτικού χώρου στο κεφάλαιο, σε όλους τους τομείς του δήμου. Η όποια δημοτική αρχή εκλεγεί, θα διοικήσει με βάση αυτό το νόμο αν δεν θέσει ζήτημα μετωπικής σύγκρουσης και συνολικής ανατροπής του.
Ο «Κλεισθένης» περιλαμβάνει:
-Συνεχή, διαχρονική μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς τους δήμους και υποχρεωτική εφαρμογή των ισοσκελισμένων ή/και πλεονασματικών προϋπολογισμών.
Ψηφίζεται προϋπολογισμός που προβλέπει ότι το 75% των εσόδων θα είναι από ιδίους πόρους και μόλις το 25% από το κράτος, κάτι που το δέχονται οι υποψήφιοι και οι παρατάξεις όλων των συστημικών πολιτικών κομμάτων που κατεβαίνουν στις τοπικές εκλογές.
-Υποβάθμιση και συρρίκνωση δημοτικών λειτουργιών και υπηρεσιών όπως η πρόνοια, η συντήρηση – λειτουργία των σχολικών μονάδων και των κοινών δημόσιων χώρων, η αποκομιδή
– διαχείριση των απορριμμάτων, η αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα.
-Αυτοχρηματοδότηση από τους κατοίκους της πόλης με επιβολή νέων φορομπηχτικών μέτρων και τελών, εφαρμογή της ανταποδοτικότητας (δηλ. πληρώνεις για να πάρεις) για κάθε παρεχόμενη υπηρεσία των δήμων, επιχειρηματικά κριτήρια σε όλες τις δραστηριότητες (μέσω και των ΕΣΠΑ), προκειμένου να εισπράττουν τους οικονομικούς πόρους που δεν δίνει το κράτος. Στο δήμο Αθήνας πληρώνεις για τα πάντα, ακόμα και για το parking. Στον προϋπολογισμό του 2019 ψηφίστηκε αύξηση της φορολογίας κατά 200 εκατομμύρια ευρώ από ιδία έσοδα για τους δήμους, δηλαδή από τη δημοτική φορολογία που υπολογίζεται ότι θα φθάσει τα 2,7 δισ. ευρώ.
-Απευθείας εκχωρήσεις δημοτικών δραστηριοτήτων, γης και δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο, τις ΜΚΟ και τους εργολάβους ή σύμπραξη μαζί τους, με σύσταση κοινών επιχειρήσεων (ΣΔΙΤ).
Η πολιτική αυτή και τα ασφυκτικά όρια του Κλεισθένη δεν διαχειρίζονται προς το φιλολαϊκότερο ούτε εξωραῒζονται κοινωνικά. Μόνη λύση η συνολική ανατροπή τους, μόνη αποτελεσματική και προς τα συμφέροντα του εργαζόμενου στάση είναι η ανυπακοή, η απειθαρχία στις διατάξεις του!

«Έργα και ημέραι» της Διοίκησης Καμίνη (και των προηγούμενων)

Η διοίκηση Καμίνη διαφημίστηκε ως μια υπερκομματική, «χρηστή διαχείριση». Ήταν όμως
αυτή που έβαλε πλάτη στην κυβερνητική, φιλο-ΕΕ πολιτική των μνημονίων με βάναυσο τρόπο, καταρχήν απέναντι στους εργαζόμενους του Δήμου:
- Με την συρρίκνωση του προσωπικού, περικόπτοντας κατά 25% τις θέσεις εργασίας. Σήμερα ο Δήμος της Αθήνας σε μεγάλο ποσοστό δουλεύει με ελαστικά εργαζόμενους των 8μηνων συμβάσεων περιοδικής εργασίας και υπό καθεστώς ομηρίας. Όσο για τους μόνιμους εργαζόμενους είναι εγκλωβισμένοι από τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις που τους υποχρεώνουν να δουλεύουν μέχρι τα γηρατειά!
-Ο Καμίνης έδειξε το αληθινό του πρόσωπο, αρνούμενος να συνηγορήσει στην παραμονή συμβασιούχων στη δουλειά. Ένιπτε πάντα τας χείρας του, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, ισχυριζόμενος ότι δεν μπορούσε να «παρανομήσει». Αλλά και στην θητεία του αυξήθηκαν οι ανακρίσεις (ΕΔΕ) και τιμωρίες σε εργαζόμενους για ασήμαντες αφορμές. Χαρακτήρισε όλες τις δυναμικές απεργίες (καταλήψεις χώρων του Δήμου ή της Χωματερής) «παράνομη δράση», ζητώντας από την αστυνομία και το κράτος να πάρουν μέτρα. Με την ίδια πρακτική αντιμετώπισε τις πορείες των εργαζόμενων της Αθήνας. Στο πλευρό πάντα των κυβερνήσεων και του κράτους, σε πλήρη συνεργασία με τον συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), πολέμιος των πιο ανατρεπτικών, ριζοσπαστικών τάσεων που διεκδικούν τη νίκη των λαϊκών αιτημάτων.
-Συνεργάστηκε άριστα με τους τροϊκανούς και τα τσιράκια του Φούχτελ για να βάλει σε «μια σειρά» το Δήμο: λιγότερο προσωπικό, λιγότερες δαπάνες για υποδομές, εργαλεία, μηχανήματα, απαξίωση των τεχνικών υπηρεσιών. Εύκολα έτσι κατέληξε στην εκχώρηση σε ιδιώτες δραστηριοτήτων του δήμου (ηλεκτροφωτισμός, τεχνικά έργα, μελέτες, συντήρηση παιδικών χαρών).
-Συνεργάστηκε, επίσης άριστα, με τη κεντρική Διοίκηση και ταυτίστηκε με τον αυταρχισμό και την συκοφάντηση συλλογικοτήτων που δεν διέπονται από τους δικούς του κανόνες, της «ευπρέπειας», της «τάξης και του νόμου». Μετατράπηκε από συνήγορος του πολίτη, σε συνήγορο της αστικής τάξης, των μεγάλο-συμφερόντων στην πόλη, των ξένων επιτηρητών και των δανειστών. Δεν έλαβε καμία μέριμνα για τους φτωχούς κατοίκους της πόλης (απαλλαγή από δημοτικά τέλη/φόρους, δωρεάν πρόσβαση σε χώρους άθλησης, κολυμβητήρια). Καμιά μέριμνα για τους άστεγους, πέρα από τα συσσίτια και την πρωτοχρονιάτικη γιορτή (ξέπλυμα των ενοχών τους) και αυτά με χορηγίες. Η θητεία Καμίνη, ταυτίστηκε με τα συμφέροντα μεγάλων funds (BLACK ROCK) ενάντια στα αιτήματα των κατοίκων, κάνοντας ειδικά δωράκια μαζί με την κυβέρνηση στα μεγάλα αφεντικά.
Αποδέσμευσε ελεύθερους χώρους για απαλλοτρίωση, παραδίδοντας τους στις ορέξεις εργολάβων. Νοιάζονταν μόνο για την υψηλή, ξένη πελατεία των μεγαλοξενοδόχων, των μεγάλων χώρων διασκέδασης και των αφεντικών τους.
-Δεν έκανε τίποτα για να διασώσει τους ελεύθερους χώρους και το περιαστικό πράσινο. Ότι έγινε (πάρκο Ναυαρίνου, Κύπρου, Προμπονά) κατακτήθηκε με τους αγώνες των κατοίκων.
Γενικά η θητεία Καμίνη χειροτέρεψε την κατάσταση στην Αθήνα. Σφραγίστηκε από την πολιτική εξυπηρέτησης των κεντρικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Κυβερνήσεων, αφήνοντας μια πολύ πικρή γεύση στους κατοίκους. Ταυτίστηκε πλήρως με τις αποφάσεις και τους σχεδιασμούς της Περιφερειακής Διοίκησης Δούρου για Αττική κέντρο επιχειρηματικών συμφερόντων, για την παράδοση όλων των δημόσιων ακινήτων στο Υπερταμείο και της διαχείρισης των απορριμμάτων στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ο Δήμος Αθήνας, είναι ένας οργανισμός, απρόσιτος – ξένος στον δημότη, για Δήμαρχο & Αντιδημάρχους στους οποίους η πρόσβαση των πολιτών είναι σχεδόν απαγορευτική.

Οι επίδοξοι διάδοχοι – σωτήρες της Αθήνας στο δρόμο «Καμίνη»

Και οι νέοι όμως «ενδιαφερόμενοι» να σώσουν την Αθήνα και τους κατοίκους της, είναι της ίδιας «κοπής», του ιδίου πολιτικού φυράματος, «παιδιά» των ίδιων πολιτικών οικογενειών που κυβερνούν και κυβέρνησαν τη χώρα και το Δήμο. Γόνοι αστών που θέλουν να κάνουν το «αγροτικό» τους στο Δήμο ή φερέλπιδες «νέοι» που χρειάζονται την ολιγόχρονη παρουσία και αναβάθμισή τους στο «μαγαζί γωνία» που λέγεται «Δήμος Αθήνας» για να περάσουν μετά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όπως έκαναν η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αβραμόπουλος, ο Κακλαμάνης έτσι και τώρα εποφθαλμιούν τη θέση οι «νόμιμοι» κληρονόμοι τους: ο Μπακογιάννης (υιός της Ντόρας), αλλά και άλλοι επίδοξοι κυβερνήτες της πόλης, όπως ο Γερουλάνος πρώην υπουργός του Γιωργάκη, που ξέμεινε άνεργος από
υπουργιλίκι, έως τον πολύφερνο νέο και υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Ηλιόπουλο, υπουργό της ανεργίας, της μαύρης ανασφάλιστης και απλήρωτης εργασίας, υπουργό που φέρει και αυτός το βάρος των δεκάδων ατυχημάτων-δολοφονιών στους «ντελιβεράδες» στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων, αλλά και την ευθύνη για την ασυδοσία των εργοδοτών.
Οι επίδοξοι διάδοχοι – σωτήρες της Αθήνας, ορκισμένοι στην πειθαρχία της Ε.Ε. και των μνημονιακών πολιτικών, επιδιώκουν την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της οικονομικής ελίτ, που προσδοκούν πολλά από την επέλασή στους στο χώρο και τις υπηρεσίες της Αθήνας. Η εξαγγελία Μπακογιάννη για ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας ή για την αποστείρωση του Κέντρου της πόλης από όσους και ό,τι είναι ανεπιθύμητο για τις επενδύσεις, είναι το προοίμιο. Για την ήδη φτωχοποιημένη κοινωνική πλειοψηφία της πόλης επιφυλάσσονται ψίχουλα ελεημοσύνης για την αντιμετώπιση βασικών αναγκών ζωής, όπως οι εξαγγελίες Ηλιόπουλου, που στήριξε με νύχια και δόντια όλη την αντιλαϊκή-μνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι μαζί υπερθεματίζουν στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και το δημοσιονομικό παρατηρητήριο αφαίμαξης των εργαζομένων ενώ, με τα ίδια βαρετά επιχειρήματα, «διαφωνούν» για την πηγή της
χρηματοδότησης των εξαγγελιών τους: ο Μπακογιάννης θα τα βρει από τις ΣΔΙΤ και τους
«επενδυτές» (με αντάλλαγμα τη νέα μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών) ο δε Ηλιόπουλος από τις «δωρεές» της ΕΕ που «θέλει να δίνει αλλά εμείς δεν τα απορροφάμε».
Όλοι μαζί ξιφουλκούν κατά της μόνιμης και σταθερής δουλειάς και της συρρίκνωσης του δημοσίου, απλά διαφέρουν στις αναλογίες (ο Μπακογιάννης ζητάει 1 πρόσληψη για 5 αποχωρήσεις, ο Ηλιόπουλος 1 προς 1). Όλοι μαζί μιλάνε για την Αθήνα της «ανομίας», της «ελλιπούς αστυνόμευσης» και του «κράτους των Εξαρχείων» γιατί θέλουν ακόμα πιο σιδερένιο κράτος, πλέρια καταστολή της νεολαίας, ρατσιστικά-φασιστικά πογκρόμ, απαγόρευση των διαδηλώσεων στο «ιερό κέντρο, ναό της αγοράς». Μισούν τις ελευθερίες και το Πανεπιστημιακό άσυλο, λατρεύουν τις εξουσίες του εισαγγελέα και των ΜΑΤ, νίπτουν τας χείρας τους στις δολοφονίες τύπου Ζακ Κωστόπουλου.
Ο ανταγωνισμός των επίδοξων δημάρχων μεταξύ τους γίνεται για το ποιος θα εφαρμόσει ορθότερα αυτές ακριβώς τις αντιλαϊκές πολιτικές. Γι’ αυτό η ψήφος σε οποιονδήποτε από τους παραπάνω είναι το ίδιο τελικά: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Οι υποψήφιοι της Λαϊκής Συσπείρωσης, παρότι διακηρύσσουν ένα διαφορετικό δρόμο, αποδέχονται στην πράξη τις «δυνατότητες διαχείρισης» των δήμων. Από τη μια καταψηφίζουν τα ΕΣΠΑ, αλλά ως Δήμαρχοι πρωτοστατούν στη χρήση τους. Από τη μια λένε όχι στην ελαστική κακοπληρωμένη εργασία, αλλά όπου διοικούν Δήμους, η μαύρηεργασία οργιάζει, τα «κοινωφελή» προγράμματα έχουν κυριαρχήσει στις υπηρεσίες, ενώαρνούνται να αντισταθούν στις απολύσεις συμβασιούχων. Αναπαράγουν και αυτοί τηλογική του μικρότερου κακού και του «τι άλλο να κάνουμε». Κινούνται "εντός των ορίων"του Κλεισθένη και της οικονομικής πολιτικής της κεντρικής κυβέρνησης, δεν επιδιώκουννα σπάσουν αυτά τα όρια. Δεν υιοθετούν ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, τομεταθέτουν στο απροσδιόριστο μέλλον, περιορίζονται σε αγώνες απλής διαμαρτυρίας καιπαρουσιάζονται μονότονα ως οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της αλήθειας, της συνέπειας καιτου ότι είναι οι «μόνοι που δεν είπαν ψέματα». Μετράνε σχεδόν τα πάντα με την εκλογικήενίσχυση του πολιτικού τους φορέα.
Αποστασιοποιήθηκαν από αγώνες και απεργίεςσωματείων βάσης στο εργατικό κίνημα που άνοιγαν διαφορετικό δρόμο από τονυποταγμένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Απείχαν ή είχαν τυπική συμμετοχή σταπερισσότερα τοπικά κινήματα, δεν συνέβαλλαν στο συντονισμό τους. Επικίνδυνη είναι ηθέση της Λαϊκής Συσπείρωσης απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπου από
τη Σάμο μέχρι την Αθήνα, υιοθετεί το αίτημα να «φύγουν, να πάνε αλλού, σε μέρη μεκαλύτερες συνθήκες διαβίωσης», αντί να καλέσουν τους εργαζόμενους της χώρας σε κοινό αγώνα για την ανατροπή της συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας και για την «εδώ και τώρα» ανθρώπινη διαβίωση τους, στα μέρη που εγκαθίστανται. Φτάνουν στο σημείο να τσουβαλιάζουν του αλληλέγγυους αγωνιστές με τις ΜΚΟ, αποκαλώντας τους «εμπόρους ανθρωπισμού» (πρόσφατες δηλώσεις Σοφιανού, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης για το Δ.Α.)!
Η αυτοανακηρυχθείσα υποψήφια της ΛΑΕ, Αυγή Θεοδόση, ήδη από την πρώτη δήλωση της περιγράφει το τεχνοκρατικό, διαταξικό και ανώδυνο για το σύστημα, την κυβέρνηση και το δημοτικό καθεστώς, στίγμα που θα κινηθεί: «για μια πόλη φιλική, καθαρή και ανθρώπινη, που θα εμπνέει ασφάλεια στους κατοίκους και τους επισκέπτες της και με μέτρα για την εμπορική και επαγγελματική ανάπτυξη των επιχειρήσεων».

Πιο αναλυτικά για την κατάσταση στην Αθήνα
1) Το γενικό μοντέλο αναδιάρθρωσης του αστικού χώρου της Αθήνας
Στη πόλη μας, η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων τείνει να αποκτά και χωρική έκφραση, αυξάνοντας την πόλωση μεταξύ των περιοχών συγκέντρωσης του πλούτου και της φτώχειας. Η ειδικότερη αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα σε παρόντα χρόνο στο μητροπολιτικό συγκρότημα της Αθήνας – Αττικής είναι η μεταφορά του εμπορικού, μεταφορικού και τουριστικού κέντρου βάρους στον άξονα παραλιακού μετώπου και κέντρου της πόλης. Κατά μήκος της ακτογραμμής συγκεντρώνονται τεράστιες υπό εξέλιξη επενδύσεις μητροπολιτικής εμβέλειας. Ενδεικτικά η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, ο νέος προβλήτας για ελλιμενισμό μεγάλων κρουαζιερόπλοιων, η ιδιωτική Μαρίνα Φλοίσβου της Lamda Development, το κέντρο του Νιάρχου, οι σχεδιαζόμενες αναπτύξεις στον Φαληρικό Όρμο, η εξελισσόμενη ιδιωτικοποίηση της Μαρίνας Αλίμου, το μεγάλο έργο της ιδιωτικοποίησης – ανάπτυξης του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού με τα χιλιάδες τετραγωνικά ξενοδοχείων, κατοικίας, γραφείων και εμπορίου, τα Αστέρια
Γλυφάδας και ο ιδιωτικοποιημένος και ανακαινισμένος Αστέρα Βουλιαγμένης που ετοιμάζεταιάμεσα  να ανοίξει τις πύλες του για να αναφέρουμε τα πιο εμβληματικά από τα νέα έργα.
Ο γιγαντισμός αυτός μετατρέπει το κέντρο σε τουριστικό θεματικό πάρκο, μέσω βραχυπρόθεσμης ενοικίασης κατοικιών για τους τουρίστες, επενδύσεων σε αγοραπωλησίες και ανακαινίσεις κτιρίων και ξενοδοχειακών μονάδων, με συνοδές χρήσεις το εμπόριο και την ψυχαγωγία. Οι όποιες ζώνες πρασίνου, ελεύθερων χώρων και αρχαιολογικής κληρονομιάς γίνονται αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης με τα επενδυτικά κοράκια να καραδοκούν (Μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδί, οικιστική δόμηση γύρω από την Ακρόπολη, αρχαιολογικός χώρος Ακαδημίας Πλάτωνος, Mall στον Κηφισό, παλαιό εργοστάσιο Columbia στον Προμπονά κλπ), και όπου μόνο με τους αγώνες των
κατοίκων εμποδίζονται.
Ταυτόχρονα οι θύλακες φτώχειας, όπως κάτω από την Ομόνοια και την Πατησίων, εγκαταλείπονται στην τύχη τους, καθώς παραμένουν έξω από τους άξονες ανάπτυξης.
«Χωματερές ανθρώπων» δημιουργούνται στον Ελαιώνα και άλλα κέντρα συγκέντρωσης της προσφυγιάς και της φτώχειας.
2) Το ζήτημα της κατοικίας
Το οικιστικό πρόβλημα εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο, οξυμένο στο πλαίσιο των πρόσφατων εξελίξεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο βραχνάς των κόκκινων δανείων που προκάλεσε η καπιταλιστική κρίση και οι πλειστηριασμοί που επεκτείνονται και στην πρώτη κατοικία. Οι πλειστηριασμοί αναμένονται να επιταχυνθούν με βάση τις εντολές των «εταίρων» και με πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης, ενώ το δίλημμα αναμένεται να τεθεί ως εξής: ή θα προχωρήσουν και θα ολοκληρωθούν απρόσκοπτα οι πλειστηριασμοί ή θα χρειαστεί νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αυτή τη φορά με κούρεμα των καταθέσεων.
Τα μεγάλα funds καραδοκούν, ενώ τα real estate και οι πλατφόρμες AirBnB συγκεντρώνουν στα χέρια τους την ιδιοκατοίκηση, ιδιαίτερα στις περιοχές – φιλέτα του Αθηναϊκού κέντρου.
Με τον ΕΝΦΙΑ, τα κόκκινα δάνεια, τους πλειστηριασμούς, την απάτη των 120 δόσεων και μια σειρά άλλα μέτρα που θα ακολουθήσουν, η λαϊκή ιδιοκατοίκηση, ο καημός του μέσου εργαζόμενου για ένα διαμέρισμα στην πόλη, θα λεηλατηθεί από τις μεγάλες επενδυτικές εταιρείες της οικιστικής και τουριστικής βιομηχανίας, με συνένοχους και πρωτεργάτες τους δημάρχους υπηρέτες του κεφαλαίου. Η άνοδος των ενοικίων σε διαμερίσματα και μαγαζιά είναι ήδη αβάστακτη για τον μισθωτό, το φοιτητή, τον μικροεπαγγελματία με αποτέλεσμα τη βίαιη εκδίωξη από τη «ζώνη του πλούτου και της
γκλαμουριάς» των λαϊκών οικογενειών, την προϊούσα αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης ολόκληρων περιοχών του κέντρου ως την άλλη όψη της «ανάπτυξης».
Παράλληλα σε όλη την περίοδο της τρέχουσας κρίσης παρατηρούμε, λόγω της αύξησης της φτώχιας και της ανεργίας, το φαινόμενο των «συγχωνεύσεων νοικοκυριών» με νέους και νέες να γυρίζουν υποχρεωτικά στους γονείς ή και το αντίστροφο. Ταυτόχρονα και παρά την σημαντικότατη μείωση των τιμών της γης και των ακινήτων, παρατηρείται  αύξηση του κόστους της κατοίκησης, όπου στο κόστος της κατοικίας ή του ενοικίου προστίθενται ανάλογα οι νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, η αύξηση του κόστους θέρμανσης και οι αυξήσεις στους λογαριασμούς, τα δημοτικά τέλη στη ΔΕΗ, ανελαστικά δηλαδή έξοδα χωρίς τα οποία η κατοικία δεν είναι βιώσιμη. Το να ζει κανείς σε ένα σπίτι
με κομμένο το ρεύμα ή/και το νερό, αποτελεί στην ουσία μορφή αστεγίας, φαινόμενο το οποίο οξύνθηκε και μαζικοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης στην Αθήνα.
Η απάντηση του Δήμου της Αθήνας είναι, αντί για την αξιοποίηση των εκατοντάδων εγκαταλελειμμένων κτιρίων και των δομών πρόνοιας, τα συσσίτια με τη βούλα χορηγών.
3) Ιδιωτικοποίηση και χορηγίες στο Δήμο Αθήνας
Το κεντρικό κράτος, στο όνομα της αποκέντρωσης, μεταβιβάζει μια σειρά κοινωνικές λειτουργίες του στους δήμους. Το νέο καθεστώς κάθε άλλο παρά όμως είναι αποκλειστικά δημόσιο. Οι Δήμαρχοι, εκχωρούν τη λειτουργία τους σε χορηγούς (ανοιχτά Σχολεία, πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις κ.α.) ή επιβάλλουν τροφεία (παιδικοί σταθμοί) και ανταποδοτικά τέλη (αθλητισμός, γυμναστήρια, κολυμβητήρια κ.α.) στους δημότες.
Έχουμε έτσι την έμμεση ιδιωτικοποίηση σημαντικών πλευρών σε τομείς κοινωνικής πολιτικής που αγγίζουν την καρδιά του κράτους πρόνοιας (σχολεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί κ.α.).
Για παράδειγμα, μέσω της ανάθεσης των παιδικών σταθμών στους Δήμους, αντί να μεγαλώνει η δημόσια φροντίδα για το παιδί, αυτή συρρικνώνεται, γιατί γίνεται με «ανταποδοτικά» ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και προγράμματα ΕΣΠΑ. Ακυρώνεται έτσι το δικαίωμα της λαϊκής οικογένειας στην καθολική, δημόσια, δωρεάν φροντίδα των παιδιών ως 4 χρονών, ενώ η άρνηση από το Δήμο και την κυβέρνηση εξεύρεσης και ανέγερσης χώρων για νηπιαγωγεία ακυρώνει το δικαίωμα όλων των παιδιών 4-6 ετών στη δημόσια προσχολική αγωγή και εκπαίδευση. Το αποτέλεσμα είναι να στριμώχνεται ακόμα περισσότερο η ζωή των λαϊκών οικογενειών .
Ή, απέναντι στους εξαρτημένους, όπου αντί για την περίθαλψη και φροντίδα σε δημόσιες δομές στήριξης και θεραπείας και προγράμματα πρόληψης, ο Δήμος αντιτάσσει τους χώρους ελεγχόμενης χρήσης. Το γεγονός αυτό από τη μία αθωώνει στη συνείδηση των νέων τη χρήση ουσιών, αναπαράγει τη ναρκωεξάρτηση (μακριά όμως από την κοινή θέα), περιθωριοποιεί και φυλακίζει αντί να βοηθήσει ουσιαστικά τους χρήστες (εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά). Από την άλλη ενισχύει ρατσιστικές και φασιστικές λογικές που οδηγούν σε πρακτικές αυτοδικίας και εκκολάπτουν αντιδράσεις τύπου Ζακ Κωστόπουλου.
4) Εκπαίδευση και Υγεία
Ακατάλληλα κτίρια που αδυνατούν να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες σε υψηλής ποιότητας εκπαίδευση, απουσία χώρων στέγασης νηπιαγωγείων είναι η κυρίαρχη εικόνα, με την ανάγκη ίδρυσης νέων σχολικών μονάδων ώστε να καλυφθεί η αύξηση του μαθητικού πληθυσμού ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης επείγουσα. Με ευθύνη του κεντρικού κράτους και της κυβέρνησης μαζί με το δήμο της Αθήνας, χιλιάδες παιδιά ηλικίας 4-6 ετών βρίσκονται εκτός της δημόσιας εκπαίδευσης γιατί ο Δήμος Αθηναίων αρνείται να εφαρμόσει τη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και εκπαίδευση και να συμβάλλει στη λύση του κτιριακού ζητήματος, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας αυτού χιλιάδες παιδιά κάτω των 4 ετών αδυνατούν να βρουν θέση στους παιδικούς σταθμούς και οι
γονείς υποχρεώνονται να αναζητούν voucher και να πληρώνουν τροφεία. Ιδιαίτερα οξυμένα είναι τα προβλήματα για τα παιδιά των προσφύγων που η απουσία σχολικών μονάδων και η αντιπροσφυγική πολιτική κυβέρνησης και δήμου Αθηναίων τα υποχρεώνει να εγγράφονται σε σχολικές μονάδες πολύ μακριά από την κατοικία τους με αποτέλεσμα τη σχολική εγκατάλειψη.
Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μαθητές ΑΜΕΑ εξαιτίας της ακαταλληλότητας των σχολικών κτηρίων και της έλλειψης αντίστοιχης μέριμνας από την πλευρά του δήμου. Την ίδια στιγμή ο δήμος Αθηναίων δια μέσου τωνσχολικών επιτροπών του, παρακρατά το μεγαλύτερο μέρος της ήδη πενιχρής κρατικήςεπιχορήγησης για τα σχολεία, οδηγώντας τα σε οικονομική ασφυξία και σε ζητιανιά για ναπάρουν μέρος από τα δικά τους χρήματα! Αντίθετα, είναι πολύ γαλαντόμος όταν
χρειάζεται να ξοδέψει για σχολικές μονάδες που έχουν ανοιχτή σχέση με επιχειρηματικές
δραστηριότητες, όπως αυτές των προγραμμάτων των ανοιχτών σχολείων όπουεμπλέκονται τα ιδρύματα Λάτση και Νιάρχου. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν με σαφή τρόπο ότι εκτός του υπουργείου παιδείας και της κεντρικής κυβέρνησης και ο δήμος της Αθήνας ασκεί εκπαιδευτική πολιτική και μάλιστα βαθιά αντιδραστική και εχθρική στις λαϊκές ανάγκες για μόρφωση και εκπαίδευση!
Στο Δήμο της Αθήνας απεικονίζεται με ιδιαίτερη ένταση η κατάρρευση της δημόσιας υγείας. Ελάχιστες δημόσιες πρωτοβάθμιες δομές ιατρικής και οδοντιατρικής περίθαλψης, κλείσιμο των περισσότερων πολυϊατρείων του πρώην ΙΚΑ, έλλειψη οικογενειακών γιατρών, μεγάλα νοσοκομεία του ΕΣΥ πλημμυρισμένα από ράντζα και έλλειψη βασικών υποδομών. Οι όποιες δημόσιες υποδομές έχουν απομείνει για ψυχικές παθήσεις, αποκατάσταση, φροντίδα παιδιών και ΑΜΕΑ, γηριατρική φροντίδα φυτοζωούν.
Ακόμα και η συνταγογράφηση απλών φαρμάκων μετατρέπεται σε επί πληρωμή επίσκεψη ενώ η κατάντια του ΕΣΥ, δίνει όλο και μεγαλύτερο «ζωτικό χώρο» ανάπτυξης στις ιδιωτικές κλινικές και τις διαγνωστικές αλυσίδες. Το μοντέλο της αυτοχρηματοδότησης καιτης νεοφιλελεύθερης λογικής «παίρνεις ότι πληρώνεις» κυριαρχεί και στον ευαίσθητοχώρο της περίθαλψης.
Ζητάμε πλήρη ανάπτυξη δημόσιας ΠΦΥ ενταγμένης στο ΕΣΥ, με πολυδύναμα κέντρα υγείας, γιατρούς όλων των ειδικοτήτων και εκτεταμένου δικτύου οικογενειακών γιατρών. Τα δημοτικά ιατρεία όχι μόνο δεν μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο αλλά πολλές φορές λειτουργούν και ως κέντρα εξυπηρετήσεων της δημαρχιακής πελατείας με ρουσφέτια και διορισμούς από το παράθυρο.
5) Καθαριοτητα -  ανακυκλωση
Στις γειτονιές της Αθήνας η πραγματικότητα με την καθαριότητα είναι  οικτρή. Από τη μια βαρύ τίμημα για δημοτικά τέλη και από την άλλη βρωμιά, άπλυτοι κάδοι που αποτελούν εστίες μόλυνσης  -δρόμοι βρώμικοι και περιοχές ανεξέλεγκτης απόρριψης διάφορων απορριμμάτων. Αντίθετα στο ιστορικό κέντρο,  τις περιοχές υψηλού τουριστικού και εμπορικού ενδιαφέροντος υπάρχει πολύ καλύτερη κατάσταση με συνεχή σάρωση και αποκομιδή.
Απαιτούμε η πόλη που ζούμε και κυκλοφορούμε να είναι καθαρή με τακτική συλλογή των οικιακών απορριμμάτων και καθάρισμα των δημόσιων χώρων, των πεζοδρομίων και των δρόμων.
Συνολικός ανασχεδιασμός για τη συλλογή, τη διαχείριση και τη διάθεση των απορριμμάτων με μείωση της παραγωγής σκουπιδιών και κατανάλωσης πλαστικού.
Να λειτουργήσει το πρόγραμμα ανακύκλωσης ώστε να είναι εύχρηστο και με διαχωρισμό στην πηγή (οι περισσότεροι μπλε κάδοι σήμερα λειτουργούν συμπληρωματικά για τους κοινούς κάδους απορριμμάτων).
Όχι στην είσοδο ιδιωτικών εταιρειών απευθείας είτε με ΣΔΙΤ, στον τομέα της διαχείρισης, συλλογής-ανακύκλωσης απορριμμάτων και τη δημιουργία εργοστασίων καύσης, που θα επιβαρύνουν το περιβάλλον και οικονομικά τους κατοίκους.
Όχι στη  συνεχή μείωση του προσωπικού καθαριότητας.
Η φροντίδα του περιβάλλοντος και η  καθαριότητα είναι κοινωνικό αγαθό, δεν μπορεί να αποτελέσει πεδίο κερδοσκοπίας.
6) Εργασία και Δήμος Αθήνας
Ο Δήμος είναι ένας τεράστιος εργοδότης για την παροχή πλείστων υπηρεσιών κοινωνικής πολιτικής, αλλά και εργασιών υποδομής στην πόλη. Η γενίκευση ελαστικών εργασιακών σχέσεων για την κάλυψη παγίων κοινωνικών αναγκών μέσω προγραμμάτων «κοινωφελούς» εργασίας, ολιγόμηνων συμβάσεων ή/και εργολαβιών (ΟΠΑΝΔΑ, πράσινο, καθαριότητα – φύλαξη σχολείων και δημόσιων χώρων, παιδικές χαρές κ.α.), εκτός του ότι εντείνουν τις ελλείψεις σε υποδομές και τομείς που επηρεάζουν καθοριστικά το επίπεδο της ζωής μας, νομιμοποιούν κυρίως στη συνείδηση των εργαζόμενων, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την επισφάλεια και την ημιαπασχόληση.
 Όταν χιλιάδες, νέοι κυρίως, προσλαμβάνονται από το Δήμο με ελαστικές σχέσεις εργασίας – δουλοπαροικίας που ουσιαστικά ανακυκλώνουν την ανεργία, και οι οποίες αποτελούν βασικό όρο τωνΕΣΠΑ είναι αυτονόητη και χωρίς περιστροφές η εναντίωση μας στα Ευρωπαϊκά προγράμματα
«χρηματοδότησης» διαφόρων υπηρεσιών και έργων με τέτοιους αντεργατικούς όρους.
7) Η νεολαία στην πόλη της Αθήνας
Στα πλαίσια των συνολικών αλλαγών και επιθέσεων στην εργατική τάξη και τα μεσαίαστρώματα που προωθήθηκαν την τελευταία δεκαετία, η νεολαία έχει αποτελέσει το πειραματόζωο όπου δοκιμάζονται και εφαρμόζονται σε μεγαλύτερο βαθμό και με σκληρότερο τρόπο όλες οι αντιδραστικές τομές. Το ξέσπασμα της κρίσης παγίδευσε τη νέα γενιά στην ασφυκτική ζωή της εργασιακής περιπλάνησης, της ανεργίας και της επισφάλειας εντείνοντας την αναντιστοιχία μεταξύ του εφιαλτικού εργασιακού παρόντος που βιώνουν οι νέοι εργαζόμενοι και των αντικειμενικών απελευθερωτικών δυνατοτήτων που γεννά η εποχή μας.
Ειδικά για τα μεγάλα πληβειακά τμήματα της νεολαίας που βρίσκονται στις γειτονιές της Αθήνας, η συγκρότηση μαζικού αντικαπιταλιστικού νεολαιίστικου ρεύματος συνδέεται άρρηκτα με τη δυνατότητα της εργατικής νεολαίας να οραματιστεί και να διεκδικήσει μια ριζικά διαφορετική ζωή.
Σήμερα, στις γειτονιές της Αθήνας ζει και εργάζεται η επισφαλώς εργαζόμενη νεολαία του επισιτισμού, του τουρισμού και του εμπορίου. Η έξαρση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της μαύρης και επισφαλούς εργασίας και της ανεργίας (που στους νέους αγγίζει το 38,5%) αποτελεί την καθημερινότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των νέων εργαζομένων. Στο φόντο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που συντελέστηκαν ταπροηγούμενα χρόνια, πολλοί/ες, νέοι/νέες στράφηκαν σε τεχνικά επαγγέλματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί. Είναι όλοι εκείνοι και εκείνες που φοιτούν στα ΕΠΑΛ, στις σχολές ΟΑΕΔ, ΙΕΚ όπου αύριο (αν όχι από τώρα) θα εργάζονται στις κουζίνες του τουρισμού – σύγχρονα κολαστήρια - στην διαφήμιση-τεχνική
υποστήριξη, στα call center, κ.α. και θα κυνηγούν μέρα νύχτα το μεροκάματο.
Με αυτούς και για αυτούς θα παλέψουμε εντός, αλλά κυρίως εκτός του δημοτικού συμβουλίου, μέσα
από την οργάνωση της πάλης στη γειτονιά.
Απαιτούμε και παλεύουμε για την αναβάθμιση των νεολαιίστικων διεκδικήσεων με προσανατολισμό στο δικαίωμα για μια αξιοβίωτη ζωή στην πόλη, στο δικαίωμα για σταθερή και μόνιμη δουλειά, για ελευθερία, δημιουργία, πολιτισμό έξω από τη φυλακήτου κέρδους και της Ε.Ε. Με ένα μαζικό κίνημα αντίστασης, ρήξης και ανατροπής σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα. Με γνώμονα τα σύγχρονα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα, για την ικανοποίηση των αναγκών μας.
8) Το γυναικείο ζήτημα
Στην Αθήνα όπως σε όλη την Ελλάδα, όπως σε όλο τον πλανήτη, η θέση της γυναίκας παραμένει στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Με μεγαλύτερο ποσοστό στην ανεργία,στις απολύσεις, στην επισφάλεια, στην εργοδοτική τρομοκρατία, στις περικοπές μισθών,στην απλήρωτη εργασία της φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων και της κατοικίας.
Σε αυτό το σκληρό πλαίσιο συχνά είναι τα φαινόμενα της σεξουαλικής παρενόχλησης και η αύξηση της έμφυλης βίας σαν στοιχείο της κρίσης. Η συρρίκνωση και η υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους, (παιδικοί σταθμοί, ολοήμερα σχολεία, δομές φροντίδας ηλικιωμένων) έχουν θύματα κυρίως τις εργαζόμενες μητέρες και νοικοκυρές, ειδικά τις πιο φτωχές.
Οι γυναίκες της Αθήνας θα αγωνιστούμε για τα δικαιώματα μας, για την προστασία της κύησης και την άδεια μητρότητας, για μια κοινωνία ισότητας ανδρών και γυναικών, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς δολοφονίες, χωρίς βιασμούς.
9) Η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός στις γειτονιές μας
Το σχήμα της ΧΑ στο Δ. Αθήνας, με επικεφαλής τον Κασιδιάρη, ηγετικό στέλεχος της εγκληματικής, ναζιστικής οργάνωσης, δεν είναι απλά άλλη μια δημοτική παράταξη. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί χρυσή εφεδρεία για την επιβολή της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης και της Ε.Ε., στήριγμα για την ασύδοτη δράση της εργοδοσίας. Επιχειρεί να εκτρέψει την οργή των πλατιών μαζών για τη φτώχεια, την ανεργία και τα μνημόνια, σε εμφύλιο πόλεμο των φτωχών.
Εμφανίζεται στις γειτονιές όχι για να συζητήσει για τα υπαρκτά λαϊκά προβλήματα (Mall στην Ακ. Πλάτωνα, ατυχήματα στις γραμμές ΟΣΕ, κόψιμο ρεύματος, πλειστηριασμούς κλπ), αλλά για να κάνει κηρύγματα μίσους. Στο δημοτικό συμβούλιο δεν υπερασπίστηκαν ποτέ κάποιο εργατικό, λαϊκό αίτημα και αγώνα, δεν ψέλλισαν ποτέ ούτε μια λέξη ενάντια στις επιλογές συνεργασίας του δήμου με εταιρείες άμεσης εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Με πρόσχημα τα «συμφέροντα του Έλληνα», στρώνουν το δρόμο για να ενοχοποιείται ο πρόσφυγας και ο μετανάστης για να
συνεχίζεται ανενόχλητα η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και των ανέργων.
Μέσω της «νόμιμης» παρουσίας από τη θέση του δημοτικού συμβουλίου στήνουν ομάδες «αγανακτισμένων», επιτίθενται σε αγωνιστές και αντιφασίστες, σε στέκια λαϊκών συλλογικοτήτων αντίστασης, σε σχολεία και εκπαιδευτικούς, στην ίδια την ιστορία αυτού του τόπου για το Πολυτεχνείο και την κατοχή. Στοχεύουν ενάντια σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα μεταναστών και προσφύγων, όπως η στέγαση και η εκπαίδευση.
Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και δήμος τους ευνοούν και τους χρειάζονται! Με την πολιτική μοιράσματος της φτώχειας από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον δήμο Αθηναίων, που θεωρεί πώς ότι περισσεύει οφείλει να κόβεται, με τη στοχοποίηση των εργαζομένων και των αγώνων τους, με την καλλιέργεια του εθνικισμού, με τον ανοιχτό ακροδεξιό λόγο της ΝΔ και της παράταξής της στο δήμο, με την ανοιχτά ρατσιστική πολιτική αποκλεισμούμευπαθών ομάδων, με τον χλευασμό κάθε έννοιας δημοκρατίας και τον ανοιχτό αυταρχισμό, στην ουσία τους νομιμοποιούν και στη συνέχεια τους χρησιμοποιούν ως«μπαμπούλα».
Σε πολλές από τις γειτονιές της Αθήνας είναι σύμφυτη η σύμπλευση των ναζιστών της ΧΑμε την Αστυνομία, αλλά και την εκκλησία, που μερικές αποτελούν εκκολαπτήρια τουρατσισμού και του φασισμού, με το δηλητήριο που χύνουν στα Κυριακάτικα κηρύγματακαι τις «εξωστρεφείς» δράσεις τους (από μοίρασμα φαγητού μαζί με χρυσαυγίτες αρχηγίσκους σε στέκια εκκλησιών, μέχρι ομιλίες για το Έθνος, τη Μακεδονία κλπ.).
Γι’ αυτό δήμος και συστημικές παρατάξεις του δημοτικού συμβουλίου απουσιάζουνεντελώς από την καθημερινή δράση που αναπτύσσει το αντιφασιστικό κίνημα στιςγειτονιές. Το αντιφασιστικό και εργατικό κίνημα όμως, έχει όλες τις δυνάμεις και θα τσακίσει τον φασισμό!
Το αποδεικνύουν οι μαζικές αντιστάσεις στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρουςδουλειάς, οι μεγάλες διαδηλώσεις για τον θάνατο του Νιγηριανού μετανάστη, για τονάγρια δολοφονημένο Lgbtακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλο, η αντιφασιστική – αντιπολεμική διαδήλωση της 12ης Οκτώβρη, επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Ναζί κατακτητές το 1944, καθώς και η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες.
10) Για τους μετανάστες
Οι μετανάστες και ξένοι εργάτες αποτελούν το ¼ των κατοίκων της πόλης μας. Είναιοργανικό τμήμα της ζωής της πόλης. Η κυρίαρχη πολιτική εξακολουθεί να τουςαντιμετωπίζει ως ξένο σώμα και παρείσακτους, ως πολίτες 3ης κατηγορίας. Δεν μαςξεγελάνε τα δήθεν κηρύγματα αλληλεγγύης των δημαρχαίων και των κυβερνώντων.
Εξακολουθούν να τους στοιβάζουν σε υποβαθμισμένους χώρους και κατοικίες, να απασχολούνται με μισθούς πείνας και εργασιακές σχέσεις στα όρια του δουλεμπόριου, με υποβαθμισμένη παροχή εκπαίδευσης, περίθαλψης, πολιτισμού. Εξακολουθούν να είναι απροστάτευτα θύματα των επιθέσεων των φασιστών, αντικείμενα ρατσιστικώνπ ρακτικών, εύκολη λεία στα κυκλώματα της πορνείας και της τοξικοεξάρτησης. Είμαστε στην πρώτη γραμμή για ίσα δικαιώματα στους μετανάστες και ένταξή τους στη συλλογικήπάλη. Αποτελούν τμήμα της εργατικής τάξης, απαιτούν να αντιμετωπίζονται ως ισότιμοιδημότες κατοχύρωση πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων και με δικαίωμα ψήφου.
Υψώνουμε αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό μέτωπο, με μαχητικές δράσεις, για την οριστική σύνθλιψη του αβγού του φιδιού.
11) Για τον πολιτισμό
Ο πολιτισμός και ο αθλητισμός στο Δήμο Αθήνας έχει γίνει αντικείμενο σχεδόν καθολικήςεμπορευματοποίησης. Ο ΟΠΑΝΔΑ που έχει την ευθύνη για τον Πολιτισμό και τον
Αθλητισμό, είναι ένα υπερσυγκεντρωτικό μόρφωμα που λειτουργεί απόλυταανταποδοτικά. Δημόσια πολιτιστικά κέντρα, ωδεία, αθλητικές ομάδες και δομές,βιβλιοθήκες ή δεν υπάρχουν καθόλου στα περισσότερα διαμερίσματα ή όπου υπάρχουνλειτουργούν υποτυπωδώς. Η Τεχνόπολη στο Γκάζι αν και ανήκει στο δήμο, έχει παραδοθείπλήρως σε ανώνυμη εταιρεία. Ακόμα και η πολιτιστική κληρονομιά της Ακρόπολης έχειγίνει εμπορική και τουριστική ατραξιόν και όχι πεδίο πολιτιστικής, ιστορικής συνέχειας για τις αξίες του ανθρωπισμού, της τέχνης και της δημιουργίας.

12) Για τα αδέσποτα ζώα στη πόλη
Τα αδέσποτα ζώα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Στις γειτονιές μας όμως ζουν χιλιάδες αδέσποτα ζώα συντροφιάς εγκαταλειμμένα στη τύχη τους. Επιβιώνουν μόνο με τον εθελοντισμό καλοπροαίρετων ζωόφιλων και οργανώσεων. Όμως ο εθελοντισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις ευθύνες του δήμου, που μεθοδικά τις αποφεύγει. Ο δήμος οφείλει να έχει την απαραίτητη υποδομή και το αναγκαίο προσωπικό , καθώς και σημεία παροχής τροφής και νερού. Έχει την ευθύνη για τον έλεγχο της πυκνότητας του πληθυσμού μέσω προγράμματος στειρώσεων σε κατάλληλες κινητές μονάδες. Η ευθύνη για το ότι στο Δήμο της Αθήνας κυκλοφορούν χιλιάδες εξαθλιωμένα αδέσποτα ζώα ανήκει εξ ολοκλήρου σε αυτούς που επί 40 χρόνια έχουν στα χέρια τους τη Δημοτική Αρχή.

Η δική μας πρόταση στην Αθήνα

Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που έγιναν και εξελίσσονται, ούτε έφεραν, ούτε θα φέρουν ανάπτυξη προς όφελος του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Στην πολιτική της
ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου απαντάμε με την οργάνωση της
πάλης ενάντια στην κυβέρνηση και τις δημοτικές αρχές που στηρίζουν τις αντιδραστικές
μεταρρυθμίσεις.
Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων σε δήμους και περιφέρειες έδειξε ότι καμία αξιοπιστία δεν έχουν και οι πολιτικές προτάσεις για «φιλολαϊκή διαχείριση» ή εκείνες για «αξιοποίηση των θεσμών της αυτοδιοίκησης». Παρεμβαίνουμε στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές στο Δήμο της Αθήνας για να οργανώσουμε τους αγώνες του λαού, να συντονίσουμε τις σκόρπιες και αποσπασματικές μικρές μάχες στις γειτονιές μας, να ενωθούν προσπάθειες και ιδέες, δημιουργώντας ένα πιο δυνατό αποφασιστικό κίνημα στην πόλη.
Ο δρόμος για να αλλάξει η ζωή μας στις γειτονιές που ζούμε σε αυτό το χάος της Αθήνας, είναι αυτός ενός μαζικού κινήματος με ανεξάρτητα λαϊκά όργανα, συνελεύσεις βάσηςστις γειτονιές, επιτροπές αγώνα και συντονιστικά, εργατικές λέσχες, πρωτοβουλίες κα ιλαϊκές συνελεύσεις που θα αγωνίζονται εναντίον των θεσμών του Κλεισθένη και θα επιβάλουν τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις, θα οικοδομούν την αλληλεγγύη κόντρα σε λογικές φιλανθρωπίας, θα συμβάλλουν στη μάχη για τη λαϊκή επιβίωση.
Οργανώνουμε την πάλη ενάντια στις πολιτικές που μας εξαθλιώνουν και ενάντια σε όσους τις προωθούν.

Αγωνιζόμαστε για:

 Κοινωνικές υπηρεσίες δημόσιες και επαρκώς στελεχωμένες για την εξυπηρέτηση όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Καμιά απόλυση από κοινωνικές υπηρεσίες, καμία ανάθεση κοινωνικών υπηρεσιών σε ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ. Πρόσληψη μόνιμου προσωπικού.
 Δημόσιους κοινούς χώρους, καθαρούς, προσβάσιμους για όλο το Λαό και τη νεολαία. Όχι σε περιορισμούς, περιφράξεις, ιδιωτικοποιήσεις, εμπορικές και άλλες «ανταποδοτικές» χρήσεις. Ανάπτυξη του πρασίνου και της περιβαλλοντικής, οικολογικής ανάπτυξης. Ούτε ένα δέντρο κομμένο για εμπορικούς σκοπούς.
 Δημόσια και δωρεάν αθλητικά και πολιτιστικά προγράμματα για όλους τους κατοίκους
του Δήμου. Γήπεδα και θέατρα για χρήση των κατοίκων και όχι για εμπορικούς σκοπούς.
 Προγράμματα κοινωνικής κατοικίας για άστεγους, άνεργους, ημιαπασχολούμενους,
ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (κακοποιημένα παιδιά και γυναίκες), πρόσφυγες και μετανάστες, με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και φροντίδας και ειδικευμένο προσωπικό υποστήριξης.
 Απαλλοτρίωση κενών και αχρησιμοποίητων κατοικιών και κλειστών ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων για την άμεση στέγαση άστεγων. Στον Δήμο της Αθήνας υπάρχει τεράστιο κτιριακό απόθεμα (κλειστά ξενοδοχεία, αχρησιμοποίητες κατοικίες, κτήρια του δημοσίου, των Ταμείων, της Εκκλησίας και των ΟΤΑ κλπ) που πρέπει να αξιοποιηθεί για τον σκοπό αυτό.
 Επίδομα ενοικίου για όλους τους άνεργους και φτωχούς που δεν έχουν ιδιόκτητη κατοικία. Να λειτουργεί η στεγαστική πίστη σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες με άτοκα στεγαστικά δάνεια για τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους.
 Κατάργηση των δημοτικών τελών για τους ανέργους και τους φτωχούς.

 Φθηνές, δημόσιες, ποιοτικές συγκοινωνίες, που να εξυπηρετούν τη μετακίνηση μεταξύ γειτονιών, αλλά και την επικοινωνία με τους υπόλοιπους δήμους του λεκανοπεδίου.
Δωρεάν μετακίνηση πέρα από τους ανέργους και για τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και τους φτωχούς. Χώροι για δωρεάν parking στο κέντρο της Αθήνας.
 Δημιουργία ποδηλατόδρομων και πεζόδρομων για μια ανθρώπινη διαβίωση. Ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών.
 Παλεύουμε ενάντια στο ρατσισμό σε βάρος μεταναστών και προσφύγων, γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ υποκειμένων, φτωχών, κοινωνικά αποκλεισμένων.
 Χορήγηση χαρτιών σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες, εξασφάλιση στέγης, εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης, ελευθερίας στη μετακίνηση, ώστε να κλείσει ο Ελαιώνας.
 Ίσα δικαιώματα στους ξένους εργάτες και τους μετανάστες.
 Παλεύουμε ενάντια στην δράση και την παρουσία των φασιστών στα σχολεία και τις γειτονιές μας. Η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, οι άνεργοι, δεν θα αφήσουμε σε χλωρό κλαρί τους φασίστες.
 Παλεύουμε ενάντια στην αστυνομοκρατία και την καταστολή, ενάντια στη δημιουργία «υγειονομικών ζωνών» στο κέντρο της πόλης, τις ένοπλες ομάδες φύλαξης σε κεντρικά σημεία της πόλης.

ΕΙΔΙΚΑ για τους εργαζόμενους στο δήμο

 Εφαρμογή των κλαδικών ΣΣΕ για ΟΛΟΥΣ, ανεξάρτητα από τρόπο πρόσληψης και είδος
σύμβασης (κοινωφελή, Δ.Π.Υ., 8μηνα κλπ.). Ίση αμοιβή για ίδια δουλειά.
 Καμία απόλυση των συμβασιούχων – μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου.
 Ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ειδικά στους άθλιους χώρους καθαριότητας - μηχανολογικού (Ιερά Οδός), τεχνικών συνεργείων (Σαλαμινίας). Μέσα Ατομικής Προστασίας για όλους.
 Άμεση νομοθετική ρύθμιση για την απρόσκοπτη καταβολή του επιδόματος ΒΑΕ, την κατοχύρωση του αλλά και την επέκταση και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων – Μείωση ορίων ηλικίας για σύνταξη (55 & 50 γυναίκες) – λιγότερες ώρες δουλειάς (6ωρο- 5ήμερο) – Αύξηση του μηνιαίου επιδόματος ανά κατηγορία.
 Σταμάτημα της απαξίωσης των τεχνικών υπηρεσιών, με την συνεχιζόμενες ελλείψεις επιστημονικού και τεχνικού προσωπικού, μέσων-υλικών & εργαλείων, που οδηγεί σε ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών. Άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την πλήρη και σταθερή υλοποίηση των παραπάνω είναι η επιβολή από τον λαό μιας συνολικά διαφορετικής πορείας για την χώρα.

 Απαιτείται:
 -Διαγραφή του ληστρικού και χιλιοπληρωμένου χρέους
 -Πέρασμα του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας σε δημόσια ιδιοκτησία χωρίς αποζημίωση
- Κατάργηση του Κλεισθένη, του Καλλικράτη και του Οικονομικού Παρατηρητηρίου της ΕΕ- - Κατάργηση όλων των μνημονίων μακράς διαρκείας (με σταθμούς το 2023 και το 2060) καθώς και της συνεχιζόμενης ενισχυμένης ευρωκηδεμονίας
- Άμεση κατάργηση των 714 ψηφισμένων, μνημονιακών, εφαρμοστικών νόμων που διατηρούνται σήμερα (υποκατώτατος μισθός για τη νεολαία, πλειστηριασμοί, ΕΝΦΙΑ, νέες περικοπές συντάξεων και λαϊκού αφορολόγητου κλπ.)
 -Επιστροφή όλων των κλεμμένων εισοδημάτων και δικαιωμάτων, για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, πρόνοια για όλους.
 -Μόνιμη, σταθερή, ασφαλισμένη εργασία για όλους. Κατάργηση των προγράμματα ΟΑΕΔ-
ΕΣΠΑ και κάθε μορφής ελαστική εργασία. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για όλες τις κενές θέσεις.
- Σχεδιασμός με βάση της κοινωνικές ανάγκες για να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό και η ενέργεια
 -Έξοδος από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό. Διάλυση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου. Υπεράσπιση της ειρήνης ενάντια στην πολεμικήεκστρατεία του κεφαλαίου σε διεθνή και εσωτερική κλίμακα. Καμία συμμετοχή και στήριξη στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Δραστική μείωση των πολεμικών δαπανών, ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Πάλη ενάντια στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, που γίνεται για τα συμφέροντα των αστών, και στην αιματηρή ιμπεριαλιστική επαναχάραξη των συνόρων.

Με την Αριστερά και τα αντικαπιταλιστικά σχήματα της ανατροπής

Αν ο δρόμος της συλλογικής οργάνωσης του αγώνα είναι μία πλευρά για να πάνε ταπράγματα αλλιώς η άλλη πλευρά είναι η Αριστερά που έχουμε ανάγκη. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά άρνησης του καπιταλισμού που θα συμβάλλει στον αγώνα για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης, απαλλαγμένη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης καιτου κέρδους. Μια Αριστερά ανατρεπτική – αντιδιαχειριστική – αντιιεραρχική – αντικαπιταλιστική. Μια αριστερά κοινωνικά χρήσιμη στην καθημερινότητα τηςκοινωνικής πλειοψηφίας, στην πρώτη γραμμή της πάλης στα μέτωπα της εργασιακής εκμετάλλευσης και της γυναικείας καταπίεσης, της υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών και του περιβάλλοντος, της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Αντικυβερνητική, ενάντια σε τοπικές και κυβερνητικές αρχές. Αντί-ΕΕ, ενάντια στα «κοστούμια» των Βρυξελλών και των θεσμών/ελεγκτών.
Με αντιδιαχειριστική λογικήβάζοντας μπροστά τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, έξω από τα όρια που θέτει το τοπικόκράτος, ιδιαίτερα κάτω από το αντιδραστικό πλαίσιο του Κλεισθένη. Που παλεύει για τηνσυλλογική αγωνιστική οργάνωσή του λαού και συμβάλλει στην πραγματική δημοκρατία
του κινήματος. Που πρωτοστατεί στην πάλη ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τηνπολεμική απειλή. Σε αυτή τη κατεύθυνση, βλέπουμε την Κίνησή μας σαν τμήμα ενόςρεύματος με πολλά άλλα τοπικά, περιφερειακά, εργατικά και φοιτητικά σχήματα ανά την Ελλάδα και θέλουμε να συμβάλλουμε στη συγκρότηση μιας τέτοιας Αριστεράς συνολικότερα στην ελληνική κοινωνία.
Τέτοια αριστερή κίνηση, βαθιά δημοκρατική , αντιδιαχειριστική, αντιφασιστική
και αντικαπιταλιστική, στο Δήμο Αθήνας πρέπει να υπάρξει.

Δομή της κίνησης, αρχές συλλογικής, δημοκρατικής λειτουργίας
Η Κίνηση μας βρίσκεται ενάντια στο αστικό, καπιταλιστικό σύστημα του κέρδους και της
εκμετάλλευσης σε βάρος της ζωής της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Οργανικό και ουσιαστικό, συνεπώς, μέρος των πολιτικών θέσεων και του προγράμματος πάλης της Κίνησης μας αποτελούν η δομή οργάνωσής της και οι αρχές συλλογικής, δημοκρατικής λειτουργίας.
Θεμέλιο της λειτουργίας της Κίνησης αποτελεί η συνέλευση του συνόλου των μελών της, που εθελοντικά στρατεύονται στους στόχους και σκοπούς της, συμφωνώντας στην πολιτική λογική, όπως εκφράζεται από τα κείμενα θέσεων, πολιτικού στίγματος και προγράμματος πάλης.
Οι συνελεύσεις επιδιώκεται να είναι τακτικές, για να διαμορφώνουν την πολιτική γραμμή στα σημαντικά πεδία δράσης της κίνησης, καθώς και να εκλέγουν το συντονιστικό της Κίνησης, την ομάδα δημόσιας εκπροσώπησής της καθώς και τις ομάδες εργασίας γιαεπιμέρους θέματα που επιλέγουμε να ασχοληθούμε. Οι αποφάσεις λαμβάνονται στη βάσητης δημοκρατικής συζήτησης και επιδιώκεται να καταλήγουν σε συνθέσεις απόψεωνύστερα από ουσιαστική, συντροφική και εξαντλητική συζήτηση. Σε περίπτωση μη συντιθέμενων απόψεων αναγκαστικά οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφία. Στα διαμερίσματα-κοινότητες-περιοχές της Αθήνας λειτουργούν τμήματα της Κίνησης με τους αγωνιστές της κάθε περιοχής που διαμορφώνουν-εξειδικεύουν τις θέσεις και τις δράσεις της Κίνησης για την περιοχή τους.
Η συνέλευση εκλέγει το συντονιστικό της Κίνησης, το οποίο ενημερώνει-συντονίζει &αποτελεί το κέντρο της οργάνωσης της εξωστρεφούς δράσης μας, που αποτελεί και τονκεντρικό στόχο, καθώς και της εσωτερικής ζωής και λειτουργίας της.
Το συντονιστικό της Κίνησης επιδιώκεται να είναι ευρύ διασφαλίζοντας γεωγραφική
αντιπροσωπευτικότητα από όλες τις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και να συμπεριλαμβάνει όλα τα ρεύματα σκέψης που συμμετέχουν στην Κίνηση. Απαραίτητη είναι η συμμετοχή στο συντονιστικό αγωνιστών και συντροφισσών με διάφορες επαγγελματικές ιδιότητες, γνώσεις και κοινωνικές/εργατικές προσβάσεις, όπως εκπαιδευτικοί, τεχνικοί, αρχιτέκτονες, δημοτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι στη σίτιση/εστίαση, νεολαίοι της εργασιακής περιπλάνησης, φοιτητές κλπ.
Στόχος είναι μέσα από τη συγκρότηση και τη λειτουργία του συντονιστικού της Κίνησης, όπως περιγράφονται, να εγκαθιστούμε (και κυρίως να διαμορφώνουμε νέους) δεσμούς μεομάδες, πυρήνες, συλλογικότητες κατοίκων και εργαζομένων στις γειτονιές της Αθήνας, οι οποίοι αγωνίζονται για την αυτονόητη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης τηςπλατιάς πλειοψηφίας. Το συντονιστικό αυτό, και διαμέσου αυτού η Κίνησή, φιλοδοξούμενα συμβάλλει, διαμέσου της συλλογικής δουλειάς, στο συντονισμό των αγώνων που ξεσπούν σε επιμέρους μέτωπα στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και στην οργάνωση και το ξέσπασμα νέων, έτσι ώστε τελικά να οργανωθεί η πάλη του κόσμου που ζει και εργάζεταιστην Αθήνα για να μπορέσουμε να πάρουμε πίσω μέρος, τουλάχιστον, της ζωής που μας έχουν κλέψει και συνεχίζουν να μας κλέβουν.
Αυτό το στόχο θέλουμε να υπηρετήσει η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα. Σε αυτήν συσπειρώνεται η μεγάλη πλειοψηφία του δυναμικού που συγκρότησε και στήριξε την Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας.
Η μονομερής χρήση του τίτλου της, η ανακήρυξη υποψηφίου δημάρχου με διαδικασίες ξένες προς τις αρχές της κίνησης, το περιορισμένο πλαίσιο και οι αμφιλεγόμενες θέσεις γιατη στάση στο 2o γύρο των δημοτικών εκλογών και το μετεκλογικό σκηνικό, δεν είναιδυνατόν να ακυρώσουν την παρέμβαση του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού δυναμικούστο Δήμο της Αθήνας γενικά και στις εκλογές. Αυτό  ακριβώς επιχειρεί να εκφράσει η δημοτική κίνηση ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ στην ΑΘΗΝΑ.
Μέρος του συντονιστικού αποτελεί η ομάδα συλλογικής εκπροσώπησης της Κίνησης, ηοποία εκλέγεται από τη συνέλευση και αυτονόητα λογοδοτεί, διευρύνεται,επαναπροσδιορίζεται ή ανακαλείται από αυτή. Τα μέλη της ομάδας συλλογικήςεκπροσώπησης έχουν την ευθύνη της δημόσιας εκπροσώπησης της Κίνησης στη βάση τωναρχών της Κίνησης, των αποφάσεων της συνέλευσής της και του σχεδιασμού και τωνκατευθύνσεων του συντονιστικού, όπου και όταν απαιτείται ολιγομελής παρουσία, όπωςγια παράδειγμα σε περιπτώσεις συνεντεύξεων σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έναντιάλλων Κινήσεων ή πολιτικών σχηματισμών καθώς και σε περιπτώσεις εκλογής σε αστικούς θεσμούς και όργανα.
Ειδικά στην περίπτωση παρουσίας σε αστικούς θεσμούςπροτάσσουμε την εναλλαγή, αφενός γιατί επιδιώκουμε την ανάδειξη των ικανοτήτων όλωντων συντροφισσών και συντρόφων που επιλέγονται από τη συλλογικότητα να μαςεκπροσωπήσουν και αφετέρου για την προστασία των ίδιων των μελών μας. Δεναποδεχόμαστε την αστικά επιβεβλημένη λογική του επικεφαλής, της ηγεσίας ή των
παγιωμένων εκπροσώπων και γι’ αυτό αντιτάσσουμε τη συλλογική λειτουργία και έκφραση μέσα από μια ομάδα συλλογικής εκπροσώπησης.
Θεωρούμε ότι μόνο στη βάση τακτικής συνελευσιακής λειτουργίας, δημοκρατικήςσυζήτησης, προσπάθειας για σύνθεση απόψεων, αλλά και της συλλογικής δουλειάς καιεκπροσώπησης, μπορεί να συγκροτηθεί μία κίνηση, η οποία δύναται να έχει πλούσιαεσωτερική ζωή και αποτελεσματική εξωστρεφή παρέμβαση στο δήμο της Αθήνας,δεδομένου του μεγέθους της πόλης, της ισχύος και του  μηχανισμού του αντιπάλου και του δαιδαλώδους και αντιδημοκρατικού πλαισίου λειτουργίας των δήμων στις μέρες μας.

Αθήνα Μάρτης 2019