Αγγελος Παπαδημητρίου: Ο Κομμουνισμός κι εγώ!

O καλλιτέχνης Αγγελος Παπαδημητρίου αφηγείται το πως γνώρισε, οταν υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία, τον Γιάννη Ρίτσο. Σε ανάρτησή του στο fb και υπό τον τίτλο «Ο Κομμουνισμός κι εγώ!» ο Αγγελος Παπαδημητρίου γράφει:

Τό 1975, εικοσι τριών χρονών, πάνω στα ντουζένια μου,βρέθηκα να υπηρετώ την τριαντάμηνη (τόσο ήταν τότε ) στρατιωτική μου θητεία στη Σάμο. Ο μοναδικός από την παρέα μου στην Αθήνα που δεν την "έκανα" (απέφυγα ), θες γιατί δεν ήθελα να έρθω σε ρήξη με μια κανονικότητα, μια μοίρα κοινή για όλα τα παιδιά, θες γιατί είδα στα μάτια του αγαπημένου μου Πατέρα την χαρά και την επιθυμία να με δει στρατιώτη (πήγαινε βρε παιδάκι μου για να μην έχεις..
προβλήματα αργότερα...ούτε δίπλωμα δεν θα μπορείς να βγάλεις οδηγήσεως), θες γιατί ήμουν τελικά ξύπνιος και κατάλαβα πως θα έπαιρνα πολλά μαθήματα ζωής...πήγα !
Και να μαι Δεκανέας στο Καρλόβασι αφήνοντάς τους, όλους άναυδους αφού ήμουν ο πρώτος στα χρονικά που αρνήθηκα τον βαθμό του έφεδρου Αξιωματικού (είχα την αίσθηση του γελοίου ως προς τον εαυτό μου από τότε ). Κι αρχίζει το παραμύθι !!!
Αμέσως (ποιος νοιαζόταν τώρα για όπλα και εκπαιδεύσεις...) γνώρισα τον αγγειοπλάστη Κοντορούδα και τη κυρία Μαρία, την γυναίκα του. Που μ έχανες που μ έβρισκες στο εργαστήριό τους.
Μου έμαθαν όλα τα μυστικά του πηλού και της φωτιάς και έτσι, όταν αργότερα έκανα την πρώτη μου έκθεση στην Αθήνα με τα κεραμικά μικρογλυπτά μου η τεχνική μου κατάρτηση " έσκισε " .
Ομως το μεγάλο δώρο ήταν η συνάντηση με μια κυρία, που περνώντας βιαστικά από το εργαστήριο , παρακάλεσε να της φτιάξουν δύο τασάκια για το σπίτι και το ιατρείο της... Θα σας τα
φτιάξω εγώ,της είπα... Μ ευχαρίστησε και μου ζήτησε να γράψω "κι αυτό θα περάσει..." Ξέρεις ποια είναι αυτή, μου είπαν, είναι η Φαλίτσα, η γυναίκα του Ρίτσου, αυτή παιδί μου δεν είναι γιατρός σαν τους άλλους αυτή είναι ιεραπόστολος (επί λέξει )...
Του Ρίτσου !!! Μα υπάρχει ο Ρίτσος... Για μένα τότε ο Ρίτσος δεν μπορούσε να υπάρχει σαν άνθρωπος ανάμεσα μας (μη ξεχνάτε ότι δεν υπήρχε τηλεόραση και ιντερνετ, άσε που μόλις ειχε πέσει η Χούντα...) ο Κομμουνιστής!!! ο Υπεράνθρωπος!!! ο Αγιος!!!
Τσακίστηκα να φτιάξω τα τασάκια... θα γνώριζα τον Ρίτσο!!! το ραντεβού κλείστηκε δύσκολα γιατί δεν ήταν εύκολο ένας νέος στρατιώτης Δεκανέας να συναντήσει αυτόν τον "επικίνδυνο" για την Ελλάδα άνθρωπο (φαίνεται η Φαλίτσα με εμπιστεύτηκε...)
Και να μια Κυριακή, με τα τασάκια σ ένα σακουλάκι, χτύπησα τη πόρτα τους...Το μόνο που φοβόμουν ήταν το κρεμμύδι που είχα φάει στη σαλάτα πριν λίγο...αλλά σιγά ,σκέφτηκα, περιμένοντας να μου ανοίξει ένας τεράστιος γενειοφόρος με χιαστί φυσεκλίκια και πούρο Αβάνας !!! και η πόρτα άνοιξε! ένας άνθρωπος! ένας ανθώπινος άνθρωπος, ακριβώς στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα, όμορφος, μ ένα υπέροχο μοχέρ πουλόβερ φωτεινό σαν βερικοκί (δεν ειμαι βεβαιος ,με τα χρόνια ξεθωριάζουν τα χρώματα στη ψυχή μας) μεταξωτό ανθισμένο πουκάμισο, φουλάρι... Τα χέρια του, τα μάτια του, το μούσι του, η πίπα με το τσιγάρο του, η κομψότητα, η ευγένεια, η φωνή, η καταδεκτικότητα, η ισοτιμία που επέβαλε αμέσως. Αυτός, σε ένα σχεδόν παιδί.
Μου χάρισε τον δίσκο καπνισμένο τσουκάλι (που μόλις είχε κυκλοφορήσει) και εγώ του έδωσα τα τασάκια παρουσία της γυναίκας του που διακριτικά μας άφηνε μόνους στη κουβέντα μας,μου έδειξε τις ζωγραφισμένες πέτρες του, μιλήσαμε... τι χιούμορ!!! Φαντάζεσαι Αγγελέ μου ότι ο Τσώρτσιλ πήρε Νόμπελ λογοτεχνίας απομνημονευμάτων!!!
Είχα την χαρά να τον συναντήσω πολλές φορές από τότε. Ηταν ο πρώτος Μεγάλος που γνώρισα στη ζωή μου κι αυτός που με συμφιλίωσε με τους κομμουνιστές και την ιστορία τους. Πρώτη φορά διηγούμαι αυτά τα γεγονότα και τά αφιερώνω στην Ερη, την κόρη τους που σπάνιο πράγμα για παιδί "διασήμων" φέρει όλα τα καλά και των δυό τους !!! (το γνωρίζω δια ζώσης!!!)
Υ.Γ.
Και τώρα το μεγάλο μάθημα ζωής που πήρα από τον Ρίτσο:
πάνω στα τασάκια έγραψα: θα περάσει κι αυτό! όχι Αγγελέ μου
μου είπε: κι αυτό θα περάσει ! εκείνο το θα, να το αποφεύγεις
για αρχή... Τα έσπασα και τα ξανάφτιαξα !!! και σιχάθηκα το: θα.