Η πολιτική απόφαση στη χτεσινή Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ εγκρίθηκε ομόφωνα από τα μέλη του οργάνου. Όπως και να το κάνουμε, η ομοφωνία δεν είναι συνηθισμένη σε μια δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων. Καμιά φορά συμβαίνει όμως. Για την ακρίβεια, αυτός είναι ο κανόνας στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ανάληψη της γραμματείας από τον
Πάνο Σκουρλέτη.
Αν και θα μπορούσε να πιστωθεί στον νέο γραμματέα η εντατικοποίηση των διαδικασιών διαβούλευσης για την εξεύρεση συνθετικών λύσεων, εντούτοις, η εξήγηση δεν μοιάζει επαρκής για δύο λόγους:
Πρώτον, η ομοθυμία δεν παρατηρείται μόνο στην Κεντρική Επιτροπή αλλά και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα -κάτι που είναι σημαντικότερο για ένα κόμμα εξουσίας.
Δεύτερον, οι αντιρρήσεις που διατυπώνονται (κυρίως από την πλευρά των 53+) δεν αφορούν την ουσία της πολιτικής του κεντροαριστερού ανοίγματος, αλλά τους όρους και τις προϋποθέσεις που πρέπει να διέπουν αυτό το άνοιγμα. Επομένως, δεν μπορεί να γίνει λόγος για διαφορές που δύσκολα γεφυρώνονται.
Ομογενοποίηση
Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο. Πρόκειται για την πολιτική ομογενοποίησή του. Η ομογενοποίση δεν είναι μόνο σπάνια γενικά για ένα κόμμα εξουσίας, αλλά ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά αλλαγή παραδείγματος. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να βρίσκεται στους αντίποδες του προ του 2105 ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Πέρα από το άνοιγμα στην Κεντροαριστερά, ανάλογη εσωκομματική σύμπλευση παρατηρείται στις «Πρέσπες» και την οικονομική πολιτική. Ακόμα και σε ένα «ευαίσθητο» ζήτημα για την Αριστερά, όπως είναι η στενή στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, δεν εγείρονται σοβαρές αντιρρήσεις, με εξαίρεση ίσως τον Νίκο Φίλη.
Τα στελέχη το ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται πεπεισμένα ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι απολύτως ορθή. Ανάλογη είναι η εικόνα και στη βάση του κόμματος.
Ο έλεγχος
Εκτός όμως από την πολιτική ομογενοποίηση, έχει μεγάλη σημασία η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπτρα. Η πλειονότητα των βουλευτών και των υπουργών δύσκολα θα φαντάζονταν πριν το 2012 ότι για τέσσερα ολόκληρα χρόνια (και μερικοί ακόμα περισσότερα) θα βρίσκονταν σε θέσεις ευθύνης και ισχύος. Η άνοδός τους υπήρξε εξίσου απρόσμενη και ιλιγγιώδης με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτή τη σκοπιά, η πολιτική τους πορεία είναι ταυτισμένη με τον Αλέξη Τσίπρα και εύλογα αισθάνονται την υποχρέωση που απορρέει από αυτήν την ταύτιση.
Ο κ. Τσίπρας έχει το σπάνιο προνόμιο να ηγείται ενός κόμματος του οποίου δεν είναι μόνο ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, αλλά που δεν έχει καν «δελφίνο» ή «δελφίνους» -ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει ηγετικό ρόλο αλλά δεν τον αμφισβητεί.
Οι ελιγμοί και ρίσκα
Ο πρωθυπουργός προκάλεσε διεθνώς αίσθηση «περνώντας» μια πολύ δύσκολη συμφωνία όπως οι «Πρέσπες» χωρίς να χάσει ούτε μία ψήφο -το αντίθετο συνέβη. Τώρα μπορεί να πάρει την όποια απόφαση για τις εκλογές χωρίς εσωτερικούς κραδασμούς. Αν αύριο χάσει τις εκλογές, όποια και αν είναι η διαφορά, δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί.
Η ομογενοποίηση και ο έλεγχος του ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζουν στον κ. Τσίπρα την μακροημέρευση του στο κέντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ταυτοχρόνως, του δίνουν τη δυνατότητα για μια πολύ μεγάλη γκάμα ελιγμών και ρίσκων που θα ήταν αδύνατοι για άλλους πολιτικούς. Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του στο power game. Γνώμη μου πάντα.
* από το newpost
No comments:
Post a Comment