"Ως εδώ η λάσπη κύριοι"

Ο Γιώργος Πετρόπουλος της ΕφΣυν απαντάει (μέσω fb) στον Ριζοσπάστη:

Ο σημερινός Ριζοσπάστης αποφεύγει να απαντήσει στα ερωτήματα που του έθεσε χθες η ΕΦΣΥΝ. Σε σχόλιό του στην σελ. 3 ισχυρίζεται όμως ότι με την απάντησή της εφημερίδας μας τον επιβεβαιώνουμε. Και μας παραπέμπει στην σελίδα 17 του φύλλου του, όπου υπάρχει ένα κείμενο με αναφορές στην Έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, στο κτίριο «Μελίνα» στο Θησείο. Προφανώς θεωρεί πως η έκθεση..
που στήθηκε και άνοιξε πολύ πριν το αφιέρωμα το δικό μας στους γραμματείς του κόμματος απαντάει σε αυτό το αφιέρωμα που ακολούθησε. Εδώ θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τρέλα αν δεν είχε να κάνει με πνιγμένους που πιάνονται από τα μαλλιά του. Σ’ αυτό το κείμενο της σελίδας 17 διαβάζουμε το εξής για το αφιέρωμα μας.

«Διατυπώνουν αθώα αθώα τις ανησυχίες τους: Τι να έκρυβε άραγε ο φάκελος του Μήτσου Παπαρήγα που τον σκότωσαν στην Ασφάλεια το 1949 για την μελλοντική νύφη του, Αλέκα Παπαρήγα, που γεννήθηκε το 1945; Γιατί καταστράφηκε ο φάκελος του Παπαρήγα και δεν μπορεί το φιλοθεάμον κοινό να μάθει για την τετράχρονη τότε Αλέκα; Αθώα πράγματα. Τέτοιου είδους προβοκάτσιες θυμίζουν δημοσιεύματα παλιότερων εποχών».

Για τους αμύητους αναγνώστες στη ιστορική έρευνα- και ειδικά για την έρευνα στα αρχεία της Ασφάλειας- θα δώσουμε ορισμένα χρήσιμα στοιχεία.

1. Οι Φάκελοι όσο λειτουργούσαν ήταν ένα ενεργό αρχείο που ενημερωνόταν διαρκώς ανεξαρτήτως αν κάποιος φακελωμένος βρισκόταν στη ζωή ή είχε πεθάνει.

2. Δεν ενημερώνονταν μόνο οι φάκελοι των ζώντων αλλά και οι φάκελοι των νεκρών. Στο κάθε φάκελο έμπαιναν έγγραφα που αφορούσαν άμεσα ή έμμεσα στο πρόσωπο του φακελωμένου. Κάθε έγγραφο που είχε το όνομά του- και θεωρούνταν από την Ασφάλεια ενδιαφέρον για τις πληροφορίες που περιείχε- έμπαινε και στο φάκελό του.
3. Ο Ζαχαριάδης πέθανε το 1973. Το τελευταίο έγγραφο που μπήκε στο φάκελό του φέρει ημερομηνία του 1983. Ο Σκλάβαινας πέθανε το 1944. Το τελευταίο έγγραφο που μπήκε στο φάκελό του είναι του 1964. Αν συνεχίσω τον κατάλογο με τέτοια στοιχεία- αποδείξεις δεν θα τελειώσω ποτέ.
4. Στοιχεία για έναν φακελωμένο υπάρχουν στον ατομικό του φάκελο, στους φακέλους των άμεσων συγγενικών του προσώπων και στους φακέλους των προσώπων που συνδέονταν στενά πολιτικά μαζί του. Στο φάκελο του Νικηφόρου Βρεττάκου βρίσκεις πληροφορίες για τα μέλη της οικογένεια του. Το ίδιο συμβαίνει με το φάκελου του Ρίτσου, του Λειβαδίτη, του Αλεξάνδρου, του Αναγνωστάκη αλλά και με όλους τους φακέλους. Στο φάκελο του Φαράκου, του Αμπατιέλου, της Λογαρά ή της Κουκούλου βρίσκεις πληροφορίες για το Χαρίλαο και για άλλα μέλη της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ. Στο φάκελο μιας πολιτικής οργάνωσης μπορείς να βρεις πληροφορίες για μέλη και στελέχη της. Επομένως πρέπει να είναι εντελώς άσχετος ή να υπηρετεί σκοπιμότητες όποιος μας απευθύνει το ερώτημα «τι θα βρίσκατε για την τετράχρονη, το 1949, Παπαρήγα στο φάκελο του Μήτσου Παπαρήγα». Ενδεχομένως να βρίσκαμε για την ενήλικη Παπαρήγα αφού οι φάκελοι ενημερώνονταν και μετά το θάνατο των φακελωμένων κι από την στιγμή που η κυρία αυτή έγινε, μετά το θάνατό του Μ. Παπαρήγα, νύφη του. Αυτά το ΚΚΕ τα γνωρίζει γιατί μας έχει βουτήξει ένα μέρος του ψηφιοποιημένου αρχείου των φακέλων που εμείς δημιουργήσαμε και έχουμε στην κατοχή μας. Ξέρουν πως ενημερώνονταν οι φάκελοι. Κάνουν, όμως, το κορόιδο γιατί είναι εντελώς ανέντιμοι.
5. Στην βάση όλων αυτών όταν αποφασίσαμε- για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ- να κάνουμε αφιέρωμα στους ΓΓ μέσα από τους φακέλους της Ασφάλειας αναζητήσαμε όπως ήταν φυσικό και λογικό τους φακέλους όλων ανεξαιρέτως. Βρήκαμε τους φακέλους μόνο έξι ατόμων που διετέλεσαν ηγέτες του κόμματος. Φάκελο της Παπαρήγα δεν βρήκαμε. Θεωρήσαμε βέβαιο ότι είχε κι ότι αυτός καταστράφηκε το 1989. Υποχρεωθήκαμε εκ των πραγμάτων και με βάση την εμπειρία που είχαμε στην έρευνα των φακέλων να αναζητήσουμε πληροφορίες γι’ αυτήν στους φακέλους των άμεσων συγγενικών της προσώπων. Δηλαδή στο φάκελο του Μ. Παπαρήγα, στο φάκελο του Νίκου Δρόσου και στο φάκελο του Θ. Παπαρήγα. Διαπιστώσαμε ότι και αυτοί οι φάκελοι δεν υπήρχαν- άρα είχαν καταστραφεί. Πήγαμε τότε στους φακέλους οργανώσεων που μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση. Δεν βρήκαμε τίποτα γι’ αυτήν ούτε στους φακέλους της Νεολαίας Λαμπράκη, ούτε στους φακέλους για την ΚΝΕ ούτε στους φακέλους για το ΚΚΕ που ήταν προσβάσιμοι. Όλα αυτά τα γράψαμε γιατί οφείλαμε να τα γράψουμε εξηγώντας στους αναγνώστες μας γιατί δεν έχουμε στο αφιέρωμα τίποτα για την Αλέκα Παπαρήγα. Το ίδιο κάναμε και για τους άλλους εννέα ΓΓ του ΚΚΕ για τους οποίους δεν γράφουμε τίποτα. Είπαμε ότι οι φάκελοί τους δεν υπάρχουν, έχουν καταστραφεί και για ορισμένους της δεκαετίας του ’20 μπορεί να μην δημιουργήθηκαν ποτέ. Με την κ. Παπαρήγα ήμασταν πιο αναλυτικοί λόγω της στελεχικής της θέσης στη Νεολαία Λαμπράκη και αργότερα στο κόμμα και της συγγενικής της σχέσης με μεγάλες αγωνιστικές προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος.
6. Στο αφιέρωμά μας στην ΕΦΣΥΝ δεν κάναμε βιογραφία των ΓΓ του ΚΚΕ. Ο τίτλος είναι σαφέστατος: «Οι Γενικοί Γραμματείς του ΚΚΕ μέσα από τους φακέλους της Ασφάλειας». Ό,τι γράφουμε και ό,τι παρουσιάζουμε είναι περιορισμένο σε αυτό το υλικό. Αν κάναμε βιογραφία θα χρησιμοποιούσαμε πολύ περισσότερες πηγές πέρα από τους φακέλους. Ό,τι λέμε προκύπτει από τους φακέλους. Αν κάναμε βιογραφία θα είχαμε οπωσδήποτε ένα κεφάλαιο για την κ. Παπαρήγα με χρήση κομματικών αρχειακών πηγών, βιβλίων και προσωπικών μαρτυριών ανθρώπων που ξέρουν τη δράση της. Δεν μας ενδιέφερε κάτι τέτοιο και ούτε μας απασχολεί.
Χθες με πήρε τηλέφωνο ένας παλιός σύντροφος. Μου λέει: «Τι δεν καταλαβαίνεις από την αντίδραση του Ριζοσπάστη; Φοβούνται μην γράψετε τίποτα για την Αλέκα την περίοδο της δικτατορίας που ήταν απούσα. Και τρέχουν να σας προλάβουν. Έλα όποτε θες να σου τα πω εγώ και να σου δώσω και χαρτιά». Τον ευχαρίστησα και του εξήγησα πως δεν είναι αυτό το αντικείμενο της έρευνάς μας. Αν ήταν αυτό το αντικείμενο θα μας ήταν αρκετά τα πρακτικά της ΚΕ του ΚΚΕ το 1986 όταν εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ, οι εκθέσεις του παράνομου κομματικού μηχανισμού επί χούντας που την αναφέρουν και φυσικά πολλές προσωπικές μαρτυρίες σαν τη δική του.
Για να τελειώνουμε. Έχω ανεχτεί πολλές βρωμιές στο πρόσωπό του από τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και ειδικά από μερικούς που κατευθύνουν νήματα. Τις αντιμετώπισα με μεγάλη υπομονή και με επιχειρήματα. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα έχω πάντα την ίδια υπομονή κι ότι αυτή κάποτε δεν θα εξαντληθεί. Η διαφορά μου με το σημερινό ΚΚΕ είναι ιδεολογική και πολιτική. Δεν είναι προσωπική. Διόλου με ενδιαφέρει αν η Παπαρήγα ήταν παρούσα ή απούσα στη δικτατορία. Αν έχω με στοιχεία κάτι θετικό για τη δράση του οποιουδήποτε θα το γράψω. Αν δεν έχω κανένα στοιχείο θα πω ότι δεν έχω. Αν έχω κάτι αρνητικό θα σκεφτώ χίλιες φορές και το πιο πιθανό είναι να μην γράψω τίποτα γιατί εγώ δεν κάνω τον παλληκαρά στους άλλους για πράγματα που δεν έχω δοκιμαστεί. Κι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν έχω δημοσιοποιήσει πολλά πράγματα που έχω στα χέρια μου εδώ και δεκαετίες. Αν παρόλα αυτά το σημερνό ΚΚΕ θέλει να μιλήσουμε αυτή τη γλώσσα ας το πει και είμαι στη διάθεσή του. Τη λάσπη πλέον δεν θα την ανεχτώ. Τη στοχοποίηση αντί της έντιμης- όσο σκληρή κι αν είναι- πολιτικής αντιπαράθεσης δεν θα τη δεχτώ. Όποιος στο εξής επιστρατεύσει χαφιεδικες πρακτικές εναντίον μου να ξέρει ότι θα εισπράξει με αποδείξεις αυτό που του αναλογεί. Δίκαια και στο ακέραιο. Εδώ ήμουν, εδώ είμαι κι εδώ θα μείνω.
Στο κείμενο αποχώρησής μου από το ΚΚΕ με ημερομηνία 21-5-2013 έγραφα: «Δεν πρόκειται να πάω σπίτι μου, δεν πρόκειται να ιδιωτεύσω. Θα αγωνιστώ για το μαρξιστικό- λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, το τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κόμμα. Είμαι με το ΚΚΕ που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές, με το ΚΚΕ στο οποίο εντάχθηκα και το οποίο υπηρέτησα για 33 χρόνια. Αυτό το ΚΚΕ το θέλω και το διεκδικώ. Δεν το χαρίζω σε κανέναν και δεν υπάρχει περίπτωση, με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτω, να μην το υπερασπιστώ και να μην αγωνιστώ ώστε να ξανασταθεί στα πόδια του. Γι’ αυτό και δηλώνω ξεκάθαρα πως θα είμαι απέναντι σε όποιον επιχειρήσει να το μειώσει, να το λερώσει, να το συκοφαντήσει και να το απαρνηθεί χρησιμοποιώντας τις σημαίες, το όνομα και τα σύμβολά του. Τώρα πια θα μπορώ να υπερασπιστώ ανοικτά και δημόσια το κόμμα μου, το κόμμα του οποίου υπήρξα μέλος για το μισό, σχεδόν, της ζωής μου υπό την προϋπόθεση ότι θα τελειώσω τον βίο μου κανονικά. Σ’ αυτή τη μάχη μπορεί να βγω χαμένος αλλά δεν θα έχω βάψει τα χέρια μου με το αίμα του ΚΚΕ. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως ο ΚΟΥΚΟΥΕΣ μέσα από τη στάχτη του ξαναγεννιέται».
Δεν πρόκειται να κάνω βήμα πίσω από αυτό. Ας το ξεχάσουν αν νομίζουν ότι πετώντας λάσπη θα με σπρώξουν σε άλλους δρόμους και άλλες ατραπούς.
Γ.Π.