γιατί αυτή παράγεται αποκλειστικά είτε στα κομματικά γραφεία είτε στις συνελεύσεις είτε στους δρόμους. Επιπλέον στα social media και τα καφενεία ο οποιοσδήποτε μπορεί να πει οτιδήποτε. Η «κανονική πολιτική» γίνεται μόνο από όσους έχουν τη σχετική εξουσιοδότηση και μόνο με βάση προκαθορισμένη (από τους ίδιους) ατζέντα.
Η «πολιτική
Facebook» πέτυχε όμως σήμερα μια μεγάλη (και υλικότατη) νίκη: Η
καθαρίστρια από τον Βόλο αποφυλακίστηκε. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία
ότι αν χιλιάδες άνθρωποι δεν εξέφραζαν την αγανάκτησή τους στο Facebook
και το Twitter, η καθαρίστρια θα ήταν ακόμα πίσω από τα κάγκελα.
Κυβέρνηση, δικαστές, κόμματα και φορείς τοποθετήθηκαν μόνο αφού είχε
γίνει το θέμα viral.
Στην πραγματικότητα ισχύει για τα social media ό,τι ίσχυε παλιότερα για τα καφενεία. Όντας χώροι πολιτικού διαλόγου και ιδεολογικής ζύμωσης, διαμορφώνουν συνειδήσεις –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο επηρεασμός της συνείδησης του άλλο συνιστά κατεξοχήν μορφή παραγωγής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Διαφωτισμό καφενεία όπως το café de Regence και το café Procope υπήρξαν εστίες της ζύμωσης των νέων ιδεών. Πάνω σε ένα τραπέζι του Cafe du Foy στις 12 Ιουλίου 1789 ο Καμίγ Ντεμουλέν έβγαλε την ιστορική ομιλία «Πολίτες στα όπλα!» που πυροδότησε την κατάληψη της Βαστίλης.
Επιπλέον, η γλωσσολογία και η φιλοσοφία της γλώσσας έχουν αναδείξει την επιτελεστική διάσταση της γλώσσας: Όταν λέω κάτι, ταυτοχρόνως πράττω κάτι. Όταν λέω/γράφω «Λευτεριά στην καθαρίστρια», ταυτοχρόνως απευθύνω ένα αίτημα στους δικαστές και την κυβέρνηση. Επομένως μια ανάρτηση στα social μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα πολιτικής πράξης.
Προφανώς η πολιτική δεν γίνεται μόνο στα social, αλλά και στους δρόμους, τα γραφεία, τα αμφιθέατρα. Έχω την υποψία όμως ότι αυτοί που κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, δεν ενοχλούνται από τη φεϊσμπουκική «μονοκαλλιέργεια». Τους ενοχλεί και τους φοβίζει κάθε χώρος όπου ο οποιοσδήποτε μπορεί να πει το οτιδήποτε, κάθε χώρος ελεύθερης έκφρασης.
Γιάννης Αλμπάνης (από το fb)
Στην πραγματικότητα ισχύει για τα social media ό,τι ίσχυε παλιότερα για τα καφενεία. Όντας χώροι πολιτικού διαλόγου και ιδεολογικής ζύμωσης, διαμορφώνουν συνειδήσεις –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο επηρεασμός της συνείδησης του άλλο συνιστά κατεξοχήν μορφή παραγωγής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Διαφωτισμό καφενεία όπως το café de Regence και το café Procope υπήρξαν εστίες της ζύμωσης των νέων ιδεών. Πάνω σε ένα τραπέζι του Cafe du Foy στις 12 Ιουλίου 1789 ο Καμίγ Ντεμουλέν έβγαλε την ιστορική ομιλία «Πολίτες στα όπλα!» που πυροδότησε την κατάληψη της Βαστίλης.
Επιπλέον, η γλωσσολογία και η φιλοσοφία της γλώσσας έχουν αναδείξει την επιτελεστική διάσταση της γλώσσας: Όταν λέω κάτι, ταυτοχρόνως πράττω κάτι. Όταν λέω/γράφω «Λευτεριά στην καθαρίστρια», ταυτοχρόνως απευθύνω ένα αίτημα στους δικαστές και την κυβέρνηση. Επομένως μια ανάρτηση στα social μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα πολιτικής πράξης.
Προφανώς η πολιτική δεν γίνεται μόνο στα social, αλλά και στους δρόμους, τα γραφεία, τα αμφιθέατρα. Έχω την υποψία όμως ότι αυτοί που κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, δεν ενοχλούνται από τη φεϊσμπουκική «μονοκαλλιέργεια». Τους ενοχλεί και τους φοβίζει κάθε χώρος όπου ο οποιοσδήποτε μπορεί να πει το οτιδήποτε, κάθε χώρος ελεύθερης έκφρασης.
Γιάννης Αλμπάνης (από το fb)
No comments:
Post a Comment